Δευτέρα 11 Μαΐου 2015

Όταν ο εχθρός επιτίθεται…



Τα άτομα που μας προξενούν θυμό είναι μια ισχυρή πηγή σοφίας, καθώς φέρνουν στο φως τα αδύνατα σημεία μας και γίνονται καθρέπτης στον οποίον κοιταζόμαστε. Ο Αριστοφάνης έλεγε ότι «οι σοφοί άνθρωποι μαθαίνουν πολλά από τους εχθρούς τους».



Ένας δάσκαλος μπορεί να μας διδάξει τη σπουδαιότητα της υπομονής, του ελέγχου και της ανεκτικότητας. Όλες όμως αυτές τις ικανότητες δεν έχουμε την δυνατότητα να τις εξασκήσουμε, παρά μόνο στην αληθινή ζωή, όταν θα συναντήσουμε τον “εχθρό”. Στις πολεμικές τέχνες μαθαίνουμε ότι η επίθεση του αντιπάλου μπορεί να χρησιμοποιηθεί προς όφελός μας όταν γνωρίζουμε πώς να διοχετεύσουμε την ορμή της, την κατάλληλη στιγμή, προς τη σωστή κατεύθυνση. Ο εχθρός μας αναγκάζει να δράσουμε εδώ και τώρα και να βγούμε από την άνεση μας που τελικά θα μας  κάνει μαλθακούς. Μας αναγκάζει να φέρουμε στην επιφάνεια τον καλύτερο καθώς και τον χειρότερο εαυτό μας και να μεταλλάξουμε τη γνώση σε σοφία μέσω της εμπειρίας.  Όταν καταφέρουμε να δούμε τις αντιδράσεις μας αποστασιοποιημένοι και με λίγο χιούμορ, τότε θα ανακαλύψουμε πως σε κάθε σύγκρουση κρύβεται ένα μεγάλο μάθημα σχετικά με τις ποιότητές μας αλλά και τις αδυναμίες μας.





Οι αποκλειστικά αρμονικές σχέσεις γεννάνε μια απάθεια που μπορεί να μας παραλύσει καθώς δεν αισθανόμαστε την ανάγκη να αναζητήσουμε καινούργια πράγματα, ούτε αναγκαζόμαστε να αναθεωρήσουμε τις πεποιθήσεις μας. Αρκούμαστε στο να ακολουθούμε τον ίδιο δρόμο πάντα. Για την διανοητική και συναισθηματική εξέλιξή μας έχουμε ανάγκη να συγκρουόμαστε, να αντιδρούμε, να δοκιμάζουμε τον εαυτό μας, να αλλάζουμε οπτική γωνία, να νιώθουμε πόνο. Με άλλα λόγια, να μαθαίνουμε. Όπως στις πολεμικές τέχνες, έτσι και στη ζωή, για να τα καταφέρουμε είναι ανάγκη κάποιος να μας παρακινεί. Είναι η θέση κι η αντίθεση που δημιουργούν συγκρουόμενες την αυριανή σύνθεση. «Πόλεμος πάντων πατήρ εστί» έγραψε ο Εφέσιος σκοτεινός φιλόσοφος Ηράκλειτος. Όσο πιο βίαιη η σύγκρουση, τόσο οι πιθανότητες μιας πλουσιότερης σύνθεσης αυξάνουν. Ας διαλέξουμε στρατόπεδο λοιπόν κι ας πολεμήσουμε! Έτσι κι αλλιώς, τα δυο στρατόπεδα, είτε το ξέρουν είτε όχι, συνεργάζονται. Ας γίνουμε μέρος αυτής της σύνθεσης. Ας πάρουμε  μέρος με όλες μας τις δυνάμεις, χωρίς προσκόλληση όμως στο μικρό μας «εγώ», σ’ αυτό που θα μας βγάλει «εκτός Εαυτού», θα μας κάνει να θυμώσουμε, να χάσουμε τη συγκέντρωσή μας και  να κινδυνέψουμε να χάσουμε τη μάχη. Έτσι κι αλλιώς δεν είναι αυτό που μας δίδαξε ο “δάσκαλος”.



Όταν τα πράγματα γύρω μας δεν είναι ιδανικά, όταν δεχόμαστε επιθέσεις, όταν δε νιώθουμε ικανοποιημένοι από τη ζωή μας, αυτή η αντιξοότητα, αυτή η αρνητική δύναμη που πλήττει τη σταθερότητά μας και δρα ως εχθρός, πρέπει να χρησιμοποιείται ως κινητήρια δύναμη και ώθηση για αλλαγή. Κάθε σύγκρουση τελικά, μας αποκαλύπτει τι δεν πάει καλά μέσα μας και μας επιτρέπει να διατηρούμε τη σπίθα της δημιουργικότητας μας αναμμένη. Χωρίς κάποιον ή κάτι απέναντί μας να μας προκαλεί, η σπίθα αυτή θα έμενε σβηστή. Γι’ αυτό, βλέποντας από ένα μεγαλύτερο βάθος την κατάσταση, θα έπρεπε ίσως να μακαρίζουμε τους εχθρούς μας, γιατί χάρη σ’ αυτούς μπορούμε να αλλάξουμε και να ανεβούμε άλλο ένα σκαλοπάτι στο δρόμο της προσωπικής μας ολοκλήρωσης.


 Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό…



2 σχόλια:

Λ. είπε...

Αγαπητέ Συγγραφέα,

αν και ο τρόπος επικοινωνίας διά του διαδικτύου δεν αρμόζει σε εμένα διότι εμπειρικά βλέπω ότι δεν περιέχει βιωματική αλλά ιδεατή προσωπική διασύνδεση καλυμμένη από την άνεση της "πολυθρόνας" και της εκάστοτε "μπύρας" την οποία απολαμβάνω και εγώ τώρα γράφοντας,

θα πω λίγα δημόσια λόγια ...

στην θεωρία της πολυπλοκότητας θεωρούμε ότι το σύστημα παράγει πληροφορία όταν δημιουγεί δομές και μορφές στο φασικό χώρο (χώρος καταστάσεων του συστήματος), δομές οι οποίες περιέχουν ένα σύμπλεγμα "πραγματικής πληροφορίας" και θορύβου και μερικές φορές ωθούν το σύστημα σε μία κατάσταση αλλαγής φάσης η οποία σημαίνει ότι η αυτο-οργάνωση επικάθεται σε άλλες συνθήκες και εκεί ισορροπεί. Ίσως αυτό ερμηνεύει και κάποιες καταστάσεις οι οποίες ενώ δημιουργούν θόρυβο μετατοπίζουν μία κατάσταση σε μία άλλη μορφή ίσως πιό φιλοσοφημένη αλλά σίγουρα πιό διαφορετική.

Επιπλέον στην ορθόδοξη παράδοση επικρατεί συνήθως η προσωπική σου γνώμη που έχει ακουμπήσει και λυανθεί στον λεγόμενο γέροντα που και εκείνος σαν εμπειρία το έχει δει στον δικό του γέροντα αφουγκράζοντας λίγο από την μαρτυρική Σταύρωση του Ιησού Χριστού.
Όποιος εκτίθεται και προσπαθεί σε μία πορεία είναι σίγουρο ότι θα περάσει τα ¨πύρεια" για να φτάσει εκεί που θα μπορεί να φτάσει.

Οι φιλοσοφίες είναι όλες καλές και ακόμα πιό καλές οι φωτογραφίες που τις περιλαμβάνουν, η συνεχή όμως προσπάθεια και ο συνεχής κόπος που αδιαμαρτύρητα κουβαλιέται θα μπορούσε να αποτελέσει εισιτήριο και εφαλτήριο για κάτι καλύτερο και αν όχι καλύτερο για κάτι τουλάχιστον ηθικό (με την Ελληνική και όχι την Δυτική έννοια).

Η συνεχής άρνηση και η διαρκής αμφισβητούμενη αποδοχή έχει την όψη ενός θορύβου που κάποια στιγμή θα εξαφανιστεί εάν δεν είναι σημαντικός και θα εμφανιστεί αλλού η συνεχής πορεία κάποιου ανθρώπου που θα τον βάλει στο παιγνίδι της αληθινής βιωματικής ζωής.

Στην παράδοσή μας τιμάμε τον προσωπικό άνθρωπο και όχι την εκάστοτε θεοποιημένη μέθοδο με σίγουρες συνταγές προς την επιτυχία.

Πολλές φορές προβληματίστηκα για την συμμετοχή μου σε συνθήκες πολεμικές λόγω σχέσης και θέσης που συνέχεια σαρκάζω για να πετύχω την πλήρη απομυθοποίηση μου στη συνεχή αυτή προσπάθεια. Πολλές φορές ένοιωσα την τάση να μιλήσω αλλά προτιμώ να μιλάω προσωπικά για να βγάζω αυτά που κουβαλάω και όχι την εκάστοτε μαγική λύση επιτυχίας και μάλλον να πράττω λίγο και να μιλάω πιό λίγο.

Με την πρόσφατη εμπειρία που ζήσαμε ........ είδα ότι καλύτερα να μιλάμε προσωπικά και να ισορροπούμε το σύστημα αλλά μάλλον καλύτερα να μιλάμε λιγότερο και να ανιχνεύουμε την συνεχή προσπάθεια κάποιου που κάτι μας δείχνει συνεχώς αλλά δυστυχώς για να το δούμε πρέπει να αφήνουμε κάτι από έξω και ας νοιώθουμε στιγμιαία ηττημένοι και λίγοι. Και για μένα είναι διπλά δύσκολο μάλλον λόγω σχέσης και όχι θέσης ...

Δυστυχώς και ευτυχώς το εγώ είναι σαν την ενέργεια που πρέπει κάποιος άλλος να στο σμιλεύσει με δική σου απόφαση για να μπει κάπου που δεν χωράει με την πρώτη αλλά χρειάζεται προσπάθεια και υπομονή για αυτό.

Τελικά πίνωντας μπύρα μπορώ να πω τα πάντα αλλά και να μην πω τίποτα.

Μία ευχή: Αφού καλώς ή κακώς είμαστε εκεί και για όσο είμαστε να προσπαθούμε να φτιάχνουμε δομές πολύπλοκότητας και όχι στοχαστικές θορυβώδεις διαδικασίες.

Λ.


Υπ.: 1). Ας κοινοποιηθεί και στο κοινωνικό δίκτυο (νομίζω ΠρόσωποΒιβλίο το λένε) που προσωπικά ευτυχώς δεν θα αποκτήσω ποτέ.
2). Ελπίζω το γαλακτικό οξύ κάποια στιγμή να φύγει από πάνω μου εκτός και εάν είναι προαπαιτούμενο στοιχείο για την πορεία.
3). Δεν θα με ξανακούσετε δημόσια αλλά όποιος θέλει ιδιωτικά (προσωπικά και ομαδικά)
4). Αν δεν εγκριθεί το σχόλιό μου από το Συγγραφέα (ξέρω ότι θα εγκριθεί) να ξέρετε ότι προσπάθησα ...
4). Η μπύρα (χωρίς αλκοόλ) τελείωσε Καληνύχτα σε όλους

Unknown είπε...

Καταπληκτικο Site!! εχω και εγω ενα blog ου αφορα της ομορφιες της Μεσσηνιας ! θα χαρω πολυ να μπειτε και γιατι οχι να σχολιασετε κιολας! http://www.messinia1234.com

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...