Το κρυμμένο πίσω απ’ τις μάσκες πρόσωπο

Ποιο είναι λοιπόν το ίδιο κι απαράλλαχτο πρόσωπο που καλύπτουν οι χιλιάδες αλλόμορφες μάσκες στο καρναβάλι της ζωής μας; Πραγματικά δύσκολη η προσπάθεια να προσδιοριστεί ξεκάθαρα και να γίνει αντιληπτό μόνον με τη βοήθεια του νου μας. Ας δοκιμάσουμε όμως.

Ποια θα μπορούσε να είναι άραγε η μάσκα, η διαμόρφωσή μου, το προσωπείο που φοράω και με διαφοροποιεί από τον συνάνθρωπο, αυτό που με κάνει ιδιαίτερο και ξεχωριστό αν όχι η μνήμη μου; Και τι είναι η μνήμη μου; Δεν είναι η ανάμνηση όλων όσων συλλαμβάνουν οι αισθήσεις μου; Δεν είναι οι αναμνήσεις που γράφονται συνεχώς μέσα μου; Η ανάμνηση λοιπόν όλων των προηγούμενων στιγμών, που έχουν συλλάβει οι αισθήσεις μου, προσδιορίζουν την συμπεριφορά μου και συντελούν στο να υπάρχω εγώ ως μοναδικός στην κάθε επόμενη στιγμή.  

Έρχονται όμως κάποιες ευλογημένες στιγμές, σε βαθιά χαλάρωση, στο διαλογισμό ή στο μεταίχμιο ανάμεσα στην εγρήγορση και στον ύπνο, που ο νους εξουδετερώνεται και η μνήμη ακινητοποιείται για ένα μικρό διάστημα, του οποίου η διάρκεια είναι απροσδιόριστη. Τότε το παρελθόν μου παύει να προγραμματίζει την επόμενη στιγμή μου και το γνωστό σώμα μου σταματά να με αντιπροσωπεύει πια. Το νέο σώμα μου γίνεται πλέον απεριόριστο και εναρμονίζεται με τη φύση, με τον ουρανό, με τη γη και με όλα τα όντα που ζουν πάνω σ’ αυτή. Ένα «εγώ» χωρίς αναμνήσεις είναι ένα «εγώ» χωρίς καμιά αίσθηση του «εγώ». Είναι μια αγνή αίσθηση ύπαρξης μέσα από κάθε ον, δέντρο, ζώο, ορυκτό, ένα καθαρό ΕΙΜΑΙ! Ύπαρξη χωρίς μνήμη, η οποία δεν αρχίζει, ούτε τελειώνει πουθενά. Αυτό που είμαι γίνεται ταυτόχρονα αυτό που ΕΙΝΑΙ. Ένα ΕΓΩ ανώτερο, μέσα στα πάντα.

“ἵνα ᾖ ὁ Θεὸς τὰ πάντα ἐν πᾶσιν”

(Προς Κορινθίους A΄)

“για να είναι ο Θεός τα πάντα εις όλους”

Ένα ΕΓΩ ανώτερο, μέσα σε ΟΛΑ. Αυτό το ΕΓΩ, αυτός ο ΕΝΑΣ ΕΑΥΤΟΣ είναι το πρόσωπο που κρύβεται πίσω απ’ τις πρόσκαιρες και φθαρτές μάσκες μας. Ο εαυτός όταν η μνήμη σταματήσει γίνεται πανταχού παρόν και τα πάντα πληρούν. Ο εαυτός όταν ο νους ακινητοποιηθεί είναι το ον το οποίο όλες οι θρησκείες προσδιορίζουν με το όνομα Θεός. Ο εαυτός, απελευθερωμένος απ’ τη δυναστεία του νου, είναι ο ίδιος ο ΘΕΟΣ! Είναι ο νους που κρατά την αίσθηση του ΕΑΥΤΟΥ φυλακισμένη σε κάθε σώμα, σε κάθε μάσκα, δημιουργώντας την εντύπωση της  ξεχωριστής ύπαρξης, του ξεχωριστού «εγώ». Και τελικά είναι η στιγμιαία υπέρβαση του νου, μέσα από διαλογισμό, που θα μας οδηγήσει στην εκπληκτική αποκάλυψη ότι η ύπαρξή μας, χωρίς την εμπλοκή της μνήμης, είναι παγκόσμια και κοινή για όλους.

Το κρυμμένο πρόσωπο, αυτό που τελικά υπάρχει, αυτό που ΕΙΝΑΙ, το Αιώνιο Ον, η Παγκόσμια Συνειδητότητα, η Υπερψυχή, δεν είναι ούτε έξω, ούτε μέσα μας, ούτε πάνω, ούτε κάτω, ούτε γύρω. Πως θα μπορούσε να είναι κάπου σε σχέση με μας αφού εμείς οι ίδιοι είμαστε αυτό; 

 “εἶπεν αὐτοῖς Ἰησοῦς· ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, πρὶν Ἀβραὰμ γενέσθαι ἐγὼ εἰμί.”

(κατά Ιωάννην κεφ. η’)

“είπε σ’ αυτούς ο Ιησούς∙ εν πάση αλήθεια σας λέγω, 

προτού να γεννηθεί ο Αβραάμ εγώ υπάρχω”

Αυτό το άχρονο «εγώ υπάρχω» είναι το κρυμμένο πίσω απ’ τις μάσκες αιώνιο πρόσωπο μας. «Εγώ υπάρχω», αλλά με ένα ΕΓΩ παγκόσμιο που περικλείει τα πάντα, λυτρωμένο από τις παρελθοντικές αναμνήσεις που γεννούν την ψευδαίσθηση της περιορισμένης παρούσας κατάστασής μας. Μιας κατάστασης που θα μπορούσε μόνον να χαρακτηριστεί, ως ασήμαντη λεπτομέρεια μέσα σ’ έναν απεριόριστο εαυτό, τον ίδιο κι απαράλλαχτο αιώνιο εαυτό μας.

Ξάνθη Φιλοσοφείν: Το καρναβάλι 

 Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...