Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011

Παράδειγμα θέλησης


Παράδειγμα προς μίμηση είναι ο Emmanuel Kelly. Πρόκειται για ένα νεαρό από το Ιράκ (θύμα πολέμου), που έχασε το χέρι και το πόδι του, όταν ήταν ακόμα πολύ μικρός. Δεν γνωρίζει στην πραγματικότητα ούτε πόσο χρονών είναι αφού έχασε τους γονείς του σε πολύ μικρή ηλικία και δεν είχε ούτε διαβατήριο πάνω του.



Μέσα στην ατυχία του όμως στάθηκε τυχερός, αφού εντοπίστηκε από μια γυναίκα μέσα σε ένα σωρό από κούτες.


Η γυναίκα αυτή στην συνέχεια έγινε η θετή του μητέρα και ήταν εκείνη που τον συνόδεψε στο «Αυστραλία έχεις Ταλέντο», όπου τραγούδησε το «Imagine» του John Lennon κάνοντας τους πάντες να δακρύσουν.



Απολαύστε τον…


Πηγή

Μας το έστειλε η Ελένη Μορφοπούλου




Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

Πάρε ψυχή μου το σπαθί



Μια κρούστα χοντρή έχει περιτυλίξει την ανεβάλλουσα ψυχή μας και την έχει ακινητήσει σε καμπούρες και ζάρες και συνήθειες εξευτελιστικές. Αυτή που λαχτάριζε στην πολυσάλευτη φλόγα της νιότης, να κυριέψει τον κόσμο και δεν χωρούσε στο λαμπρό εφηβικό κορμί της, τώρα σε μια γωνιά του ζαρωμένου, ταγαριασμένου κορμιού, τουρτουρίζει. Του κάκου της καλαναρχούν οι παλιές και νέες σοφίες να υποταχθεί με κατανόηση κι υπομονή στο νόμο της ανάγκης· όμοια, της λεν, άναντρα παρηγορώντας τη, όμοια ορμούν, νικούν, νικούνται και ξεπέφτουν και τα φυτά και τα ζώα και οι θεοί. Μα μια δύσκολη ψυχή δεν καταδέχεται τέτοιες παρηγοριές· πώς να καταδεχτεί; Ίσια ίσια στο νόμο αυτό της ανάγκης γεννήθηκε να κηρύξει τον πόλεμο.

Κρίσιμη η επιστροφή στην πατρική γης. Σκάζει η βολικιά μπαμπέσικη κρούστα, ανοίγει η καταπακτή, βουρκολακιάζουν και πηδούν στη συνείδηση όλοι οι κάποτε πιθανή εαυτοί μας που τους σκοτώσαμε, όλα τα καλύτερα εγώ που μπορούσαμε να γίνουμε και δεν γίναμε, από τεμπελιά, κακομοιριά κι αναντρία.

Και το μαρτύριο αυτό γίνεται ακόμα πιο αβάσταχτο, όταν η πατρική σου γης είναι ζόρικη κι αβόλευτη. Όταν τα βουνά της κι οι θάλασσες κι οι ψυχές, που πλάστηκαν από τέτοιους βράχους και τέτοια αρμύρα, δε σου επιτρέπουν ούτε στιγμή να βολευτείς, να γλυκαθείς, να πεις: «Φτάνει!» Τούτη η Κρήτη έχει κάτι το απάνθρωπο· δεν ξέρω αν αγαπάει και γι’ αυτό τυραννάει τα παιδιά της, ένα μονάχα ξέρω: τα μαστιγώνει ίσαμε το αίμα.

Μια μέρα ρώτησαν το σεΐχη Γκλαιλάν, το γιο του Χαρασά: «Τι πρέπει να κάνουν οι Άραβες, για να μην ξεπέσουν;» Κι αυτός αποκρίθηκε: «Όλα θα πηγαίνουν καλά όσο θα κρατούν στα χέρια τους το σπαθί και θα ‘χουν στο κεφάλι τους το σαρίκι και θα τρέχουν καβαλάρηδες!». Αναπνέω τον αέρα της Κρήτης, κοιτάζω τους Κρητικούς, και δεν ξέρω κανέναν άλλο λαό στη γης που ν’ ακολούθησε πιο πιστά την περήφανη ετούτη αραβίτικη εντολή.


Νίκος Καζαντζάκης





Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Καημένε Έλληνα


Ένας φίλος έφυγε μετανάστης στο εξωτερικό. Έχασε την δουλειά του και αδυνατώντας να βρει οποιαδήποτε δουλειά εδώ πέρα για να ζήσει με αξιοπρέπεια, αποφάσισε να αναζητήσει μια θέση στον ήλιο σε άλλα χώματα. Δύσκολο να ξεκολλήσει η ψυχή απ’ την πατρίδα. Αγαπημένοι άνθρωποι, θάλασσες, βουνά, μια γειτονιά, ένα σπίτι, αυτά είναι οι ρίζες μας. Έναν – έναν μας ξεριζώνουν απ’ τον τόπο μας, σκύβουμε το κεφάλι και απελπισμένοι ψάχνουμε που να ρίξουμε καινούργιες ρίζες. Οι υπόλοιποι συνεχίζουμε, έχοντας πάρει τα βαριά αντικαταθλιπτικά μας, να παρακολουθούμε την κατάσταση με απάθεια ή γυροφέρνουμε τα καφενεία και τις καφετέριες για να μοιραστούμε τη μιζέρια μας.


Βασανισμένη η ράτσα μας. Αιώνες την παλεύουν να την ξεκάνουν οι βάρβαροι, η φτώχεια, η πείνα, η διχόνοια. Τώρα προστέθηκε και η αδιαφορία, η νοθρώτητα, η κακομοιριά και η μικρότητά μας. Καημένε Έλληνα. Κάκιστη σκιά των προγόνων σου κατάντησες. Ανύπαρκτος, παρτάκιας, τεμπέλης και προδότης της πατρίδας σου. Μην απορείς λοιπόν για την αξία αυτών που σε κυβερνούνε.


Φοβεροί οι καιροί που ζούμε μα ακόμη φοβερότεροι οι καιροί που θα ζήσουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Γι’ αυτά λυπάμαι αλήθεια γιατί κι είμαι συνυπεύθυνος για την πατρίδα που τους παραδίδω.





Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ: "Αν είχαν τσίπα θα είχαν εξαφανιστεί από προσώπου γης"



ΑΚΟΥΣΤΕ: "...αντίθετα εμφανίζονται από πάνω και ως Σωτήρες..."
δήλωσε νωρίτερα στο "Marconi Radio 96,1 F.M." του Βόλου και στην εκπομπή "Συμβαίνει Τώρα" του Αντώνη Κουμιώτη, ο δημοσιογράφος Νίκος Μπογιόπουλος.



Ακούστε τις σχετικές δηλώσεις:



e-Volos.gr: Δηλώσεις δημοσιογράφου Νίκου Μπογιόπουλου στο "Marconi Radio 96,1 F.M." by user896062


Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

Εκατοντάδες οικογένειες θέλουν να αφήσουν τα παιδιά τους σε ιδρύματα


ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΝ...


Είναι σοκαριστική η διαπίστωσης έρευνας, που εκφράστηκε στο Συνέδριο του Ελληνογερμανικού Επιμελητηρίου, σύμφωνα με την οποία αυξήθηκε κατακόρυφα ο αριθμός των νοικοκυριών, που ζητούν να αφήσουν τα παιδιά τους... σε ιδρύματα!

Μιλάμε για ... εκατοντάδες οικογένειες, κυρίως μονογονεϊκές, που υποστηρίζουν ότι δεν μπορούν να προσφέρουν στα παιδιά τους ούτε τα απαραίτητα.

Την ίδια ώρα τα ιδρύματα υποστηρίζουν ότι δεν μπορούν να συντηρήσουν τα παιδιά που ήδη φιλοξενούν, αφού οι επιχορηγήσεις έχουν «στεγνώσει», ενώ καταργήθηκαν οι φοροαπαλλαγές για τους δωρητές.

Σύμφωνα με τον διευθυντή Κοινωνικής Εργασίας και Έρευνας των «Παιδικών Χωριών SOS», Στέργιο Σιφνιό, όπως αναφέρει η Ελευθεροτυπία, οι αιτήσεις είναι αυξημένες κατά 90% στην Αττική και κατά 50% στην περιφέρεια.

Μην αποκλείετε πάντως το ενδεχόμενο να βλέπουμε σε λίγο και ανήλικους αστέγους στα παγκάκια...



Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011

Σεισάχθεια



Όταν ο Σόλων στην προκλασική Αθήνα επιστρατεύθηκε από την πολιτική Ανάγκη να δώσει λύση στα διοικητικά, πολιτικά, κοινωνικά και κυρίως στα οικονομικά προβλήματα του Άστεως, δεν φαινόταν φως στο βάθος του τούνελ, όπως λέμε σήμερα το πολιτικό σκότος και το κοινωνικό χάος. Ζήτησε για να δεχτεί να φέρει τα πάνω - κάτω να του δοθεί εν λευκώ η εντολή για μεταρρυθμίσεις. Του δόθηκε χωρίς αγκομαχητά και πολλές ρητορείες γιατί και τα δύο είχαν περισσέψει.
Ποια ήταν η κατάσταση που παρέλαβε. Μια αποθέωση της αυθαιρεσίας, της αδικίας, της ανομίας και της ηθικής έκπτωσης. Οι περισσότεροι Αθηναίοι ήταν χρεωμένοι σε πλούσιους γαιοκτήμονες, σε τοκογλύφους και ενεχυροδανειστές. Όσοι εργάζονταν, αμείβονταν με ψιχία και για να τα βγάλουν πέρα δανείζονταν ή ελάμβαναν χρήματα ως προκαταβολή ή «έναντι» της αμοιβής τους, με αποτέλεσμα να είναι αιχμάλωτοι στον εργοδότη, κυριολεκτικά δούλοι. Χωρίς να είναι σπάνιο φαινόμενο πολλοί μη έχοντας καμιά εγγύηση ή υποθήκη για να δανειστούν, έβαζαν ως ενέχυρο και υποθήκη το «σώμα» τους και όταν αδυνατούσαν να εκπληρώσουν τα χρέη τους και τις συμφωνημένες δόσεις μετατρέπονταν «νομίμως» (δηλαδή το επέτρεπαν οι ισχύοντες νόμοι) σε δούλους.
Σ' αυτή την περίπτωση ο χρεώστης που κατέστη δούλος έσερνε στη δουλεία και την οικογένειά του και τους δικούς του δούλους (τα έμψυχα όργανα - εργαλεία του Αριστοτέλη).
Ο Σόλων λοιπόν πριν μεταρρυθμίσει οτιδήποτε, πριν ψηφίσει νόμους που να αποκαθιστούν τη δικαιοσύνη και τα χρηστά ήθη στις συναλλαγές, πριν αντιμετωπίσει αυτά που ονομάζουμε σήμερα κοινωνικά (και ως εκ τούτου ταξικά) ζητήματα, πριν ιδρύσει ένα κράτος δικαίου έπρεπε να απαλλάξει την πόλη και τους κατοίκους της από το άχθος, το βαρίδι των χρεών. Αρα και την εμπορία των αδυνατούντων ανθρώπων να εκπληρώσουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις προς τους άπληστους πλουτοκράτες, τους τοκιστές και το ανελέητο δημόσιο ταμείο. Ετσι που πρώτη πράξη της διακυβέρνησής του ήταν η ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ. Απάλλαξε τους πάντες από τις υποχρεώσεις καταβολής των χρωστούμενων και βεβαίως επανέφερε στην τάξη των πολιτών όλους όσοι είχαν δουλωθεί και καταστεί πράγματα, ανταλλάξιμα!
Έτσι ένα πρωί, τη μακαρία εκείνη ημέρα πριν από περίπου 2.600 χρόνια στην Αθήνα κανένας δεν χρώσταγε σε κανέναν και κανένας δεν διεκδικούσε τίποτε από κανέναν.
Αυτό το πολιτικό και κοινωνικό θαύμα μπορούσε να γίνει τότε, γιατί η Αθήνα ήταν μια κοινότητα πολιτών, με πολύ περιορισμένο εξαγωγικό εμπόριο και λίγους ξένους κεφαλαιούχους που είχαν επενδύσει στο κατ' εξοχήν εξαγωγικό προϊόν των Αθηνών, την αγγειοπλαστική. Σ' αυτόν τον οικονομικό τομέα η σεισάχθεια θα δημιουργούσε προβλήματα.
Αλλά ο μέγας εκείνος σοφός νομοθέτης δεν δίστασε. Προτίμησε να αδικήσει μια φούχτα πλούσιων εμπόρων κεφαλαιούχων και να απαλλάξει το μέγα λαϊκό πλήθος από το άχθος των χρεών και του δανεισμού «επί τοις σώμασιν»!
Αυτό θα πει μεταρρύθμιση από μηδενική βάση! Όλα τα υπόλοιπα: διοικητική οργάνωση, φορολογικό σύστημα, ποινικό δίκαιο, εμπορικές συναλλαγές, νομοθετική εξουσία, εξωτερική πολιτική και οργάνωση της καθημερινής ζωής (θρησκευτικές τελετές, εκπαίδευση, δημόσια θεάματα) ρυθμίστηκαν με ψυχραιμία με τη σειρά τους.
Ο Σόλωνας δεν ήταν ουτοπιστής, δεν επανίδρυσε μια αταξική κοινωνία. Οργάνωσε τον Δήμο και τις λειτουργίες του πολιτεύματος με κριτήρια οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά. Για να αποφύγει τις μεγάλες εντάσεις συμφερόντων ανέμειξε τα πολιτικά υποκείμενα έτσι ώστε κάθε μετέχουσα στο πολιτικό σύστημα ομάδα να περιέχει όλα τα αντιθετικά στοιχεία εν ισορροπία!
Η εμφάνιση σήμερα ενός Σόλωνος θα ήταν μια φιγούρα άκρως ουτοπική. Σήμερα μια πιθανή σεισάχθεια δεν θα έβλαπτε έναν τοκογλύφο ή έναν ενεχυροδανειστή, αλλά μια τράπεζα που τα κεφάλαιά της είναι κυρίως ξένα ομόλογα. Όταν δανείζομαι ακόμη και από τον γείτονα μπακάλη, εκείνος έχει λογαριασμό σε τράπεζα που χρηματοδοτεί τους πελάτες της παίζοντας με τις χρηματοπιστωτικές αξίες του διεθνούς χρηματιστηρίου.
Να γιατί σήμερα τρέμουν όλοι μια στάση χρεών, δηλαδή μια σολώνεια σεισάχθεια. Γιατί η επαναστατική αυτή πράξη τότε περιοριζόταν και έβλαπτε λίγα, αμελητέα θύματα, ξένους παροίκους επενδυτές, και έκτιζε νέες οικονομικές συναλλακτικές συνθήκες από μηδενική βάση.
Ρίξτε μια ματιά στο πορτοφόλι σας και εξετάστε ποιο και πόσο πλαστικό χρήμα διαχειρίζεστε. Ούτε μία από τις κάρτες που κουβαλάτε δεν είναι ελληνική. Αρα δανείζεστε, διακινείτε και χρωστάτε πολυεθνικό χρήμα.
Τώρα είμαστε έρμαια των αγορών, αυτού του αόρατου και σχεδόν μεταφυσικού μπαμπούλα. Έτσι είμαστε χειροπόδαρα δεμένοι ως δούλοι στο παζάρι της πολυεθνικής κερδοσκοπίας. Χρεωμένοι και με τα τιμαλφή μας ενέχυρα στους σαράφηδες των πέντε ηπείρων.



Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

Μοναχικότητα




Γλυκιά μοναχικότητα, ύπουλη και θανάσιμη

σ’ όσες ψυχές δεν καίγονται απ’ το μεγάλο πάθος,

ερωτικά σε σφιχταγκάλιασα, καίγομαι βροντοφώναξα,

κι αφέθηκα αβίαστα σε μια ονειροπόληση

ανεσταλμένης σκέψης.


Κι εσύ μου αποκάλυψες μια ομορφιά ανείπωτη

και μια αλήθεια αρχέγονη, ανοίκεια και αιώνια

θαμμένη πια από καιρό στα βάθη

της αμόλυντης και άναρχης ψυχής μου


και έναν κόσμο αλλιώτικο,

κατάφωτο κι εκστατικό,

πλημμυρισμένο θαύματα,

ξεδίπλωσες μπροστά μου.


Τι ομορφιά να αγαπάς !


Τι γλύκα να ανασαίνεις !


Τι ευλογία να περνάς γαλήνια το χάος !






Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...