Ο Λωτός σύμβολο μεταμόρφωσης.

> -->

Ο λωτός μεγαλώνει μέσα στη βρώμικη λάσπη. Είναι σύμβολο μεταμόρφωσης. Η λάσπη είναι βρώμικη, μπορεί να ζέχνει. Ο λωτός ευωδιάζει κι έχει βγει από τη λάσπη που ζέχνει.  Πολλες φορες στην καθημερινοτητα μας συνανταμε ανθρωπους που η ενεργεια τους δεν είναι καλη. Μεσα από την συσχετιση μαζι τους γινομαστε, ειτε το θελουμε ειτε όχι , αποδεκτες των αρνητικων συναισθηματων και πραξεων τους.

Τοτε, καλο είναι να θυμομαστε, ότι από τα πολλα βελανιδια που πεφτουν κατω από την βελανιδια, ελαχιστα είναι αυτά που θα φυτρωσουν και θα γινουν φυτο. Τα υπολοιπα δεν είναι αχρηστα, είναι το καταλληλο λιπασμα που θα θρεψει τα ελαχιστα εκλεκτα.

Αφήστε τον εαυτό σας να θυμηθεί τις περιπτώσεις όταν σας έβλαψαν, κακομεταχειρίστηκαν, προσέβαλαν με πράξεις και λόγια. Αισθανθείτε τον πόνο που κουβαλάτε μέσα σας από το παρελθόν και πιστέψτε ότι μπορείτε να απελευθερωθείτε από αυτό τον πόνο.

Πείτε στον εαυτό σας:

«Θυμάμαι όλες τις περιπτώσεις που με πλήγωσαν ή με έβλαψαν οι άλλοι. Είμαι σίγουρος πως αυτό είχε συμβεί εξαιτίας του φόβου, του πόνου, του θυμού και τις σύγχυσης που ένιωθαν. Μέχρι εκεί που μπορώ, τους προσφέρω τη συγχώρεσή μου. Αυτούς που με έβλαψαν προσφέρω την συγχώρεσή μου, σας συγχωρώ».

«Αυτός ο πόνος δεν είναι για να σε κάνει λυπημένο. Να το θυμάσαι!

Αυτό εξακολουθούν να μην το καταλαβαίνουν οι άνθρωποι... Αυτός ο πόνος είναι για να σου φέρει μεγαλύτερη εγρήγορση. Οι άνθρωποι αποκτούν εγρήγορση μόνον όταν το βέλος πηγαίνει βαθιά στην καρδιά τους και τους πληγώνει. Διαφορετικά δεν έχουν εγρήγορση.

Όταν η ζωή είναι εύκολη, άνετη, βολική, γιατί να σκοτιστεί; Γιατί να μπει στον κόπο να ξυπνήσει; Όταν πεθάνει ένας φίλος, υπάρχει μια πιθανότητα. Όταν η γυναίκα σου σε εγκαταλείψει, εκείνες τις σκοτεινές νύχτες, νιώθεις μοναξιά. Έχεις αγαπήσει τόσο αυτή τη γυναίκα και τα έχεις ποντάρει όλα και, ξαφνικά, μια μέρα φεύγει. Το να κλαις μες στη μοναξιά σου, είναι η κατάλληλη περίσταση που, αν την αξιοποιήσεις, μπορείς να αποκτήσεις επίγνωση. Το βέλος πονάει. Μπορεί να αξιοποιηθεί. Ο πόνος δεν είναι για να σε κάνει δυστυχισμένο, ο πόνος είναι για να σου δώσει μεγαλύτερη επίγνωση!  Και όταν έχεις επίγνωση, η δυστυχία εξαφανίζεται ». Oσσο

Οτι μου συμβαίνει δεν συμβαίνει σε μένα. Κανένα 'εγώ' δεν είναι εκεί για να το αποδεχτει,  απλα συμβαίνει.

Κανένας δεν είναι εναντίον σου. Ακόμα και αν νιώθεις πως κάποιος είναι εναντίον σου, ακόμα και αυτός δεν είναι εναντίον σου, επειδή όλοι ασχολούνται με τον εαυτό τους, όχι με σ' εσένα. Απλα σ’αυτή την συγκυρια καθρεπτιζει το..χαλι του σ’εσενα. Κατά βαθος όμως δεν εχει τιποτα με σενα, με τον εαυτο του ταχει…

Δεν μπορεις να εμποδισεις τον αλλον να εξακοντισει αρνητικη ενεργεια πανω σου. Αυτό όμως που μπορεις να κανεις είναι να μην την εισπραξεις, να μην την αποδεχτεις.

Στην τελικη, αυτό που είναι σημαντικο είναι να μην παιρνεις τιποτα προσωπικα.

Παιρνουμε προσωπικα κατι, επειδη συμφωνουμε με ότι ακουσαμε. Και από την στιγμη που συμφωνουμε, το δηλητηριο μας διαποτιζει και βρισκομαστε παγιδευμενοι στο ονειρο της κολασης. Αυτό που μας παγιδευει είναι αυτό που ο Don Miguel Ruiz (απογονος και συγχρονος δασκαλος της σοφιας των Τολτεκων) αποκαλει «προσωπικη σπουδαιοτητα».

Παιρνουμε τα πραγματα προσωπικα επειδη υποθετουμε ότι τα παντα περιστρεφονται γυρω από μας. Και αυτό συμβαινει γιατι ετσι εχουμε εκπαιδευτει, να πιστευουμε ότι ειμαστε υπευθυνοι για τα παντα και σ’όλα να κυριαρχει το εγω μας. Όμως οι αλλοι δεν κανουν τιποτα εξ’αιτιας μας. Το κανουν για δικους τους λογους. 

Ολοι οι ανθρωποι ζουν στο δικο τους ονειρο, εγκλωβισμενοι στο δικο τους νου. Βρισκονται σ’ένα εντελως διαφορετικο κοσμο απ’αυτόν που  ζουμε εμεις. Ότι και αν πουν, ότι και αν κανουν, οποια αρνητικη αποψη και αν εκφρασουν, θα είναι με γνωμονα τις παραδοχες, πεποιθησεις, εντυπωσεις, που εχουν στο δικο τους μυαλο.

Ο τροπος που βλεπουν τα πραγματα προερχεται από τα δεδομενα στα οποια προγραμματιστηκαν κατά την διαρκεια της «εξημερωσης» τους. Η οποια γνωμη που θα σχηματισουν οι αλλοι, βασιζεται στο δικο τους συστημα πεποιθησεων, συνεπως οτιδηποτε σκεφτουν για μενα,  αφορα, στην πραγματικοτητα τους ιδιους.

Δεν υπαρχει λογος να παιρνουμε προσωπικα κατι που λεγεται για μας, όχι γιατι δεν εκτιμουμε η δεν εμπιστευομαστε αυτους που το ειπαν, αλλα γιατι ξερουμε ότι βλεπουν τον κοσμο μεσα από διαφορετικο πρισμα, το δικο τους πρισμα. Και το δικο τους πρισμα είναι κατι προσωπικο, είναι μοναχα η δικη τους αληθεια.

Και δεν γινεται να ειμαστε υπευθυνοι για τις πραξεις των αλλων. Ευθυνη εχουμε μονο για τις δικες μας πραξεις. Όταν αυτό γινει κατανοητο και παψουμε να παιρνουμε τα παντα προσωπικα, τοτε δυσκολα θα μπορουν να μας πληγωσουν τα λογια η οι πραξεις των αλλων.

Κατ’ επεκταση,  ουτε οι αποψεις που οι ιδιοι εχουμε για τον εαυτο μας είναι απαραιτητα αληθινες, δεν υπαρχει λογος να παιρνουμε προσωπικα ότι μας λεει ο νους μας…

Ειτε ο άλλος σε κατηγορει, ειτε σε επιβραβευει, δεν χρειαζεται σε καμια από τις δυο περιπτωσεις να επηρεαζεσαι, γιατι εσυ γνωριζεις τι εισαι. Δεν αισθανεσαι την αναγκη της αποδοχης, δεν αποζητας την καλη γνωμη  καποιου ουτε σε φοβιζει  η κακη του γνωμη.

“ Μη φοβάσαι την αρνητικότητα

Όλο το νερό της θάλασσας

δεν μπορεί να βουλιάξει ένα πλοίο

εκτός και μπει μέσα του.

Παρόμοια, η αρνητικότητα του κόσμου

δεν μπορεί να σε καταβάλλει,

εκτός και αν της επιτρέψεις να μπει μέσα σου”.

Να εστιάζεσαι στο καλό.

Ο σοφός δεν είναι τυφλός, μπορεί να δει το κακό, αλλά δεν το προσλαμβάνει, θεωρεί ότι αυτό που έχει σημασία στη ζωή και στα όντα είναι το καλό που βρίσκεται μέσα σε αυτά. Έτσι, γνωρίζει ότι το κακό υπάρχει, αλλά δεν είναι τόσο απασχολημένος με αυτό. Αντίθετα, επικεντρώνεται στο καλό, και με τη στάση του αυτή προσελκύει τις δυνάμεις του καλού και τις γαλουχεί σε άλλους και στον κόσμο.

Το λιβάνι πρέπει να ριχτεί στη φωτιά για να ελευθερωθεί η μυρωδιά του...

Γιαννης Δογανης / Faos Satori-Faos Samadhi-Faos art Ianis

Σημειωση:

Η πιο πανω αναρτηση γραφτηκε με αφορμη τις αναρτησεις του φιλου Δημητρη(delta)

στα μπλογκς «Ξανθη φιλοσοφειν» και  «Εσωτερικα μονοπατια».

http://nekthl.blogspot.com/2010/02/blog-post_05.html

http://internalpaths.blogspot.com/2010/02/blog-post_25.html

Η τέχνη της υγείας

Αν δε θες να αρρωστήσεις …

… εξέφραζε τα συναισθήματά σου

Συναισθήματα κρυμμένα, καταπιεσμένα οδηγούν σε αρρώστιες όπως γαστρίτιδα, έλκος, οσφυϊκούς πόνους. Με τον καιρό η καταπίεση των συναισθημάτων μπορεί να καταλήξει σε καρκίνο. Συνήθως αναγκαζόμαστε να πάμε σε έναν ψυχίατρο για να μοιραστούμε τα μυστικά μας, τα απωθημένα μας, τα λάθη μας. Ο διάλογος και η ειλικρινής συζήτηση με τους φίλους μας είναι ένα ισχυρό γιατρικό και μια θαυμάσια θεραπεία.

.

… πάρε αποφάσεις

Το αναποφάσιστο άτομο παραμένει σε αμφιβολία, σε άγχος, σε αγωνία. Η αναποφασιστικότητα συσσωρεύει προβλήματα, ανησυχία, επιθετικότητα. Η ανθρώπινη ιστορία γράφεται από αποφάσεις. Το να αποφασίζεις είναι ακριβώς το ίδιο με το να ξέρεις να παραχωρείς προνόμια για να κερδίσεις τους άλλους. Οι αναποφάσιστοι άνθρωποι υποφέρουν από γαστρικές ασθένειες, νευρικούς πόνους και δερματικά προβλήματα.

.

… βρες λύσεις

Οι αρνητικοί άνθρωποι δεν βρίσκουν λύσεις και μεγεθύνουν τα προβλήματα τους. Προτιμούν την γκρίνια, τον θρήνο, την απαισιοδοξία. Είναι καλύτερα να ανάψεις ένα σπίρτο από το να παραπονιέσαι για το σκοτάδι. Η μέλισσα είναι μικρή σε μέγεθος αλλά παράγει ένα από τα γλυκύτερα πράγματα που υπάρχουν. Είμαστε αυτό που νομίζουμε. Οι αρνητικές σκέψεις παράγουν αρνητική ενέργεια που μετασχηματίζεται σε αρρώστια.

… μην προσποιείσαι

Όποιος θέλει να κρύψει την πραγματικότητα, υποκρίνεται, ποζάρει, και πάντα προσπαθεί να δίνει την εντύπωση ότι είναι καλά. Θέλει να φαίνεται τέλειος, άνετος, χαλαρός αλλά κουβαλάει πάνω του τόνους από φορτία. Είναι ένα μπρούντζινο άγαλμα με πόδια από πηλό. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο για την υγεία από το να προσποιείσαι και να ζεις για την εμφάνιση, για την επίδειξη στους άλλους. Οι άνθρωποι που ζουν έτσι είναι σαν τα δέντρα που έχουν υπερβολικά πολλά κλαδιά και καθόλου ρίζες. Ο προορισμός τους είναι το φαρμακείο, το νοσοκομείο και ο πόνος.

… αποδέξου

Η άρνηση της αποδοχής του εαυτού μας και η απουσία της αυτογνωσίας, μας κάνει να αποξενωνόμαστε από τον εαυτό μας. Το να γνωρίσουμε και να αποδεχτούμε τον εαυτό μας είναι ο πυρήνας της υγιούς ζωής. Αυτοί που δεν αποδέχονται τον εαυτό τους, γίνονται φθονεροί, ζηλότυποι, υπερανταγωνιστικοί, καταστροφικοί ή μιμούνται τους άλλους. Η αποδοχή του εαυτού μας εκτός από σοφία είναι και θεραπεία.

… εμπιστεύσου

Αυτός που δεν εμπιστεύεται δεν επικοινωνεί, δεν είναι ανοιχτός, δεν δημιουργεί βαθιές και σταθερές σχέσεις με ανθρώπους, δεν ξέρει να κάνει αληθινές φιλίες. Χωρίς εμπιστοσύνη δεν μπορεί να υπάρξει σχέση. Έλλειψη εμπιστοσύνης σημαίνει ότι δεν εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου, σημαίνει ότι δεν εμπιστεύεσαι την ζωή.

.

… μη ζεις μια μίζερη ζωή

Καλό χιούμορ, γέλιο, ανάπαυση, ευτυχία. Όλα αυτά αναζωογονούν τον άνθρωπο και του προσφέρουν μια μακριά υγιή ζωή. Το χαρούμενο άτομο έχει το μεγάλο χάρισμα να βελτιώνει το περιβάλλον που ζει. “Το καλό χιούμορ μας γλιτώνει από τα χέρια του γιατρού”. Η ευτυχία είναι υγεία και θεραπεία.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...

Αλτρουισμός

Οι άνθρωποι γέννιουνται ή γίνονται αλτρουιστές; Τι είναι αλτρουισμός και γιατί υπάρχει αυτή η θεία αρετή;
Αλτρουισμός είναι η αγάπη για το συνάνθρωπο, φιλαλληλία, ανθρωπισμός, ανθρωπιά, ουμανισμός, είναι η φροντίδα του ανθρώπου για το καλό των συνανθρώπων του, χωρίς να ζητά ανταλλάγματα. Ο αλτρουιστής εκδηλώνει ενδιαφέρον και κάνει ότι μπορεί, χωρίς να υπολογίζει τα προσωπικά του συμφέροντα. Βάζει το καλό των άλλων ανθρώπων πάνω από κάθε ταπεινό συμφέρον του.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αλτρουιστή είναι ο Χριστός, που, για να σώσει τους ανθρώπους, θυσίασε το πιο πολύτιμο αγαθό που είχε τη ζωή του. Ο αλτρουισμός είναι αντίθετος προς τον εγωισμό. Ο εγωισμός επιδιώκει κάθε ενέργεια του ανθρώπου, ακόμη και των άλλων να αποσκοπεί στο δικό του συμφέρον, ακόμη κι αν κάνει κακό στους άλλους.
«Ο εγωιστής συγκεντρώνει τον κόσμο στον εαυτό του, ενώ ο αλτρουιστής δίνει τον εαυτό του σε όλο τον κόσμο» (Στοβαίος).

O άνθρωπος λένε οι επιστήμονες είναι βιολογικά προορισμένος να συνεργάζεται. H επιλογή της συνεργασίας και της αλτρουιστικής συμπεριφοράς ερεθίζει τα κέντρα της ευχαρίστησης στον εγκέφαλο. Αυτό το «νευρωνικό κύκλωμα» ανταμοιβής πιθανότατα αποτελεί τη βάση του αλτρουισμού. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: στη σαβάνα της Πλειστοκαίνου εποχής οι άνθρωποι άρχισαν να ζουν σε ομάδες, διότι ήταν σχεδόν αδύνατο να ζήσουν μόνοι τους από πρακτική - και όχι από συναισθηματική - άποψη.

Σύμφωνα με τον Eccles, το πρώτο απτό δείγμα αλτρουιστικής πράξης έρχεται πριν από 60.000 χρόνια: βρέθηκε ο σκελετός ενός ανθρώπου Νεάντερταλ με εκ γενετής προβλήματα τέτοιου είδους, που δεν θα μπορούσε να επιβιώσει ως την ηλικία των 40 ετών αν δεν τον είχαν φροντίσει οι δικοί του άνθρωποι, π.χ. δίνοντάς του μασημένη τροφή. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με το δαρβινικό δόγμα της επιβίωσης του ισχυροτέρου.

H πρώτη ένδειξη ότι ο αλτρουισμός έχει βιολογική βάση βρέθηκε το 1984, σε πειράματα με πιθήκους που έμαθαν να τραβάνε δύο αλυσίδες: στη μία περίπτωση τραβώντας την αλυσίδα εξασφάλιζαν φαγητό, ενώ στη δεύτερη περίπτωση εξασφάλιζαν περισσότερο φαγητό αλλά ταυτόχρονα έβλεπαν ότι δινόταν ηλεκτροσόκ σε κάποιον άλλο πίθηκο. Πολύ σύντομα η πλειονότητα των πιθήκων του πειράματος προτιμούσε να τραβάει την αλυσίδα που δεν συνεπαγόταν ηλεκτροσόκ για τους άλλους, παρά το ότι σήμαινε λιγότερο φαγητό. Το συμπέρασμα; Τα άτομα στενοχωριούνται με τον πόνο του άλλου και προβαίνουν σε πράξεις για να τον σταματήσουν, ακόμη και αν οι ίδιοι χάνουν κάτι.

Ο Giacomo Rizolatti του Πανεπιστημίου της Πάρμας στην Ιταλία και ο Marco Iacoboni, νευροψυχίατρος στο Πανεπιστήμιο του Λος Αντζελες εντόπισαν «νευρώνες-καθρέφτες» στον προκινητικό φλοιό του εγκεφάλου πιθήκων και ανθρώπων. Το χαρακτηριστικό αυτών των νευρώνων είναι ότι ενεργοποιούνται τόσο όταν το άτομο κάνει μια πράξη όσο και όταν παρακολουθεί τον πειραματιστή να προβαίνει στην ίδια πράξη. Οι επιστήμονες συμπέραναν ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι «καλωδιωμένος» να αντιλαμβάνεται τη συναισθηματική εμπειρία του άλλου και να κινητοποιείται για να κάνει κάτι.

Με την τεχνική του f MRI βρέθηκε ότι υπάρχει μια βιολογικά προκαθορισμένη βάση για αλτρουιστική συμπεριφορά: συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου ενεργοποιούνται όταν τα εξεταζόμενα υποκείμενα έπαιζαν το παιχνίδι «δίλημμα του φυλακισμένου» και αποφάσιζαν να δείξουν εμπιστοσύνη και να συνεργαστούν μεταξύ τους, παρά να αλληλοπροδοθούν για άμεσο κέρδος, λένε ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Emory (η έρευνα δημοσιεύθηκε στην επιστημονική επιθεώρηση «Neuron»). H έρευνα αυτή για πρώτη φορά δείχνει ότι η συνεργασία και ο αλτρουισμός αποτελούν εσωτερική ανταμοιβή για τον εγκέφαλο, ακόμη και όταν υπάρχει εξωτερική πίεση για το αντίθετο, δηλώνει ο Δρ Berns. H βάση του αλτρουισμού είναι βιολογική: είτε γενετικά προγραμματισμένη είτε εξελισσόμενη μέσω της κοινωνικοποίησης στην παιδική και εφηβική ηλικία.

Ο εξελικτικός βιολόγος Richard Dawkins στο βιβλίο του «Selfish Gene» εξηγεί ότι τα γονίδια συμπεριφέρονται σαν να είναι οντότητες με προσωπικό συμφέρον. Και αφού ο άνθρωπος αποτελείται από γονίδια, άρα είναι ένας οργανισμός που δημιουργήθηκε από γονίδια για να αυξηθούν οι πιθανότητες της αναπαραγωγής αυτών των γονιδίων. Τα γονίδια θεωρούνται «εγωιστικά», με την έννοια ότι ο μόνος λόγος ύπαρξής τους είναι η επιβίωσή τους. H συνεργασία και ο αλτρουισμός είναι εξίσου σημαντικά με τον ανταγωνισμό για την επιβίωση των γονιδίων.

Οι δρες John Tooby και Leda Cosmides προτείνουν ότι η συγγενική επιλογή είναι η δύναμη πίσω από το ένστικτο για την ευρύτερη συνεργασία στη σύγχρονη εποχή. Αυτή η ιδέα ονομάζεται «υπόθεση του μεγάλου λάθους». Ο άνθρωπος εξελίχθηκε στη σαβάνα, όπου ήταν απαραίτητη η συνεργασία για τροφή, καταφύγιο και ασφάλεια, προκειμένου να διασφαλιστεί ότι τα συγγενικά γονίδια θα επιβίωναν. Ο εγκέφαλός μας προσαρμόστηκε στις απαιτήσεις της σαβάνας και όχι στις πολυσύνθετες σύγχρονες κοινωνίες, τις οποίες «λανθασμένα» εκλαμβάνουμε ως συγγενικές ομάδες. Επομένως, η συνεργασία στη σύγχρονη εποχή είναι κατά κάποιον τρόπο δυσλειτουργικό υποπροϊόν της συγγενικής επιλογής. Ετσι εξακολουθούμε να βοηθούμε τον διπλανό μας ακόμη και όταν δεν έχουμε άμεσο όφελος, αφού δεν διαθέτει σημαντικό ποσοστό των γονιδίων μας, σε αντίθεση με την οικογένειά μας.

Πρόσφατες έρευνες στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν και στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Μασαχουσέτης έδειξαν ότι ο αλτρουισμός βελτίωσε την ψυχική και σωματική υγεία καθώς και τη μακροζωία 400 ηλικιωμένων ζευγαριών. Πιθανότατα υπεύθυνος είναι ο βιολογικός μηχανισμός που καταστέλλει τις αντιδράσεις στρες και ενδυναμώνει το ανοσοποιητικό σύστημα, που είναι άμεσα συνδεδεμένο με τον εγκέφαλο και τα συναισθήματα. Άλλη πιθανή εξήγηση προτείνει ότι ο αλτρουισμός εξουδετερώνει τη μοναξιά και την κοινωνική απομόνωση - παράγοντες επικινδυνότητας για ψυχική δυσφορία, ασθένειες και θάνατο μέσω της ενεργοποίησης των οδών του στρες στον εγκέφαλο. \ Ερευνητές της Ιατρικής Σχολής του Χάρβαρντ παρακολούθησαν απόφοιτους για 40 χρόνια και βρήκαν ότι ο αλτρουισμός αποτελεί έναν από τους σημαντικούς παράγοντες που βοήθησαν αυτά τα άτομα να αντεπεξέλθουν στο καθημερινό στρες.

Ο αλτρουισμός ενεργοποιεί τις ορμόνες της καλής διάθεσης, τις ενδορφίνες του εγκεφάλου, καταλήγοντας στην αίσθηση του «ανεβάσματος», δηλαδή ζεστασιάς, αυξημένης ενεργητικότητας και ευφορίας που δηλώνουν ότι αισθάνονται όσοι βοηθάνε συνανθρώπους τους.

Πάντως στις μέρες μας οι άνθρωποι είναι γοητευμένοι και φυλακισμένοι στον κλοιό των προσωπικών ενδιαφερόντων τους. Όμως αυτή η στάση αν εξεταστεί σε σχέση με την υπόλοιπη φύση θα διαπιστωθεί ότι είναι μια μοναδική εξαίρεση.

Όπου κι αν στρέψουμε την προσοχή μας, διαπιστώνουμε ότι η ατομικότητα ξεχωρισμένη από την υπόλοιπη ομάδα της, μένει αβοήθητη και αναποτελεσματική. Ο άνθρωπος ως ένα σύνολο ατόμων, κυττάρων και οργάνων, είναι ένας μικρόκοσμος που ανατυπώνει το μακροκοσμικό του αρχέτυπο όπου κάθε κύτταρο και άτομο αν αποκοπούν από το σύνολό τους και δεν θα συν-λειτουργήσουν, θα παρουσιάσουν μια ασθένεια ή και θάνατο. Ας δούμε τις πέτρες ή τα μέταλλα. Αν και αποτελούνται από όμοια άτομα, στην πραγματικότητα καθένα εξ αυτών δεν είναι η πέτρα ή το μέταλλο. Όμως όλα μαζί αποδίδουν ένα σχήμα και μια κατάσταση εξέλιξης, δείχνοντας έτσι ότι χιλιάδες άτομα συνεργάζονται για έναν κοινό σκοπό. Αυτό θα λέγαμε ότι είναι αλτρουϊσμός που πρωτο-εμφανίζεται μέσα από μια αναγκαία συνύπαρξη και συνεργασία.

Αλτρουϊσμός είναι το έργο και συνάμα είναι η φύλαξη και η ασπίδα και προσπάθεια του ενός για τους άλλους - – και είναι μια αρχή για τη Φύση και ένα αξίωμα ηθικής για τον άνθρωπο.

Ποιο από τα δύο θα πρέπει να ακολουθήσει ο άνθρωπος; Το μονοπάτι τουΚοσμικού Νου που φέρνει εσωτερική και εξωτερική υγεία, εσωτερική και εξωτερική δύναμη ενώνοντας το έσω με το έξω; Ή το μονοπάτι της ιδιοτέλειας;

Η αγάπη, στον κόσμο μας εμφανίζεται με δύο όψεις. Στην ανώτερη όψη της, την πνευματική, εκφράζει την αδελφοσύνη, την αλληλεγγύη, τον αλτρουϊσμό, τη δικαιοσύνη, την κατανόηση, τη θυσία για το σύνολο της ζωής, την αφοσίωση στις Θείες Ιδέες και την υπηρεσία για την εφαρμογή τους στον φυσικό κόσμο. Στην κατώτερη όψη της, την ανθρώπινη, γίνεται τάση για προσωπική ικανοποίηση, προσκόλληση στο χωριστικό Εγώ, ιδιοτέλεια και λατρεία του εαυτού. Είναι η αγάπη για ό,τι αποτελεί το πεπερασμένο και πρόσκαιρο.

Σκοπός της ανθρώπινης ζωής είναι η μεταστροφή της ανθρώπινης φύσης από κατώτερη και υλική σε ανώτερη και πνευματική. Έτσι τουλάχιστον μας λένε οι σοφοί, οι μύστες και οι προφήτες του πλανήτη. Για τον σοφό η «αγάπη» δεν είναι μόνο μια λέξη που χρησιμοποιείται για να εκφράσει την ανάγκη της προσωρινής συνύπαρξης και ικανοποίησης. Για τον σοφό, η Αγάπη είναι πράξη! Μια πράξη θυσίας και προσφοράς, που αποδεικνύει το σταθερό και πραγματικό ενδιαφέρον για τον άλλον, τη συμμετοχή σε ένα «πνευματικό γίγνεσθαι», τη σύμπραξη σε μια προσπάθεια για την ευημερία του συνόλου.

Ο Μένανδρος είχε πει «Τούτ’ εστί το ζήν, μη σε αυτώ ζην μόνω (Ζωή είναι να μη ζεις μόνο για τον εαυτό σου)» και «Τούτο μονάχα είναι η ζωή, το να μη ζει κανείς μονάχα για τον εαυτό του». Ομοίως ο Πλάτωνας στο Φαίδων λέει: «Οι ορθώς φιλοσοφούντες αποθνήσκειν μελετώσι. Και τεθνάναι ήκιστα αυτοίς ανθρώπων φοβερόν».

Πάντως η ζωή μας θα γίνει καλύτερη όταν το Εγώ θα γίνει Εμείς όπως έλεγε και ο Γαληνός.

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΣΗΜΕΡΑ

Περιφερόμενος καθημερινά στην αγορά και συζητώντας με τους πελάτες μου, επαγγελματίες και υπαλλήλους, διαπιστώνω, πως οι πάντες κινούμαστε σ΄ ένα τέλμα.
Σε κάθε μας κίνηση, σε κάθε μας κουβέντα, βουλιάζουμε περισσότερο.
Στην εποχή μας δύσκολο να βρούμε σοφούς.
Ανθρώπους που είναι πρόθυμοι να μας διδάξουν την γνώση τους, ναι.
Αλλά πια γνώση;
Αυτή που έχει γίνει κτήμα τους διαβάζοντας και μελετώντας. Μα όχι βιωματικά.
Σήμερα οι περισσότεροι από εμάς, συσσωρεύουμε πράγματα από χίλιες μεριές.
Εντυπώσεις, θεωρίες, φιλοσοφίες, που μας έχουν δοθεί μέσω της εκπαίδευσης, αλλά δεν τα έχουμε ζήσει οι ίδιοι.
Δεν έχουν αγγίξει το Είναι μας.
Έχουμε την παγωνιά της γνώσης.
Μα όχι την ζεστασιά της σοφίας.
Αναζητώντας την γνώση, καταφέραμε να διαμορφώσουμε ένα περιβάλλον, που μέσα σε αυτό ευτυχεί μόνο το σώμα μας.
Τα πάντα μας οδηγούν να ζήσουμε δίχως κόπο, δίχως κάματο.
Απομακρυνθήκαμε από την σοφία της φύσης.
Παραδοθήκαμε στην γνώση της τεχνολογίας.
Ευτυχούμε μέσα στην ευημερία των αριθμών και δυστυχούμε στην φτώχια των συναισθημάτων μας.
Τρανταχτό παράδειγμα με τα όσα συμβαίνουν στον χώρο της μουσικής.
Δεν προλαβαίνουμε να χαρούμε με μια μουσική έμπνευση, να την κάνουμε κύτταρο της ζωής μας, χιλιάδες άλλες θα κατακλείσουν τα αυτιά μας.
Μα θα είναι αποπροσανατολιστικές φασαριόζικες νότες, που το μόνο που εκφράζουν είναι η κενότητα των δημιουργών τους.
Δημιουργούνται για να πωληθούν.
Είναι προϊόντα.
Όχι δημιουργίες που εκφράζουν την ψυχική ανάταση των συντελεστών τους.
Έτσι και στην ζωή μας.
Όλα αυτά τα χρόνια τα ζήσαμε με έναν άκρατο καταναλωτισμό.
Κυριαρχούσε στην ζωή μας η ανάγκη για επίδειξη πλούτου, ακόμη και όταν αυτός δεν υπήρχε. Κυρίως όταν δεν υπήρχε.
Μια μικρή μερίδα ασχολήθηκε με την εσωτερική της βελτίωση.
Σήμερα φτάσαμε στο άλλο άκρο.
Οι περισσότεροι μεταφέρουν την μαυρίλα της σκέψης τους, και μαυρίζουν την ζωή όλων όσων έρχονται σε επαφή.
Βασικό τους μέλημα μη χάσουν την καλοπέρασή τους.
Ούτε φτάνει ο νους τους σε πόσο τραγικά αποτελέσματα θα οδηγηθούμε αν συνεχιστεί αυτή η κατρακύλα.
Σαν χιονοστιβάδα διογκώνετε και συμπαρασύρει όποιον βρεθεί στο διάβα της.
Πρέπει να αντισταθούμε ομαδικά και συγκροτημένα σε αυτή την κατηφόρα.
Να βάλουμε αναχώματα πριν να είναι αργά.
Να αντιδράσουμε έγκαιρα και να παρεμβαίνουμε, δημοσιοποιώντας την θετική μας σκέψη, σε αντίβαρο της μιζέριας.
Να έχουμε προτάσεις και όχι αρνήσεις.
Να ωθήσουμε τους κυβερνώντες στην λήψη μέτρων που θα αντιστρέψουν αυτό το κλίμα.
Όσο είναι καιρός.

Άνθρωπε αγάπα !

Καλησπέρα

Μόλις γύρισα από μια μεσημεριανή σαββατιάτικη έξοδο με τρεις πολύ καλούς φίλους και μου ήλθε η διάθεση να μοιραστώ λίγες σκέψεις μαζί σας. Τι θα μπορούσα να γράψω όμως που να καταφέρει λίγο να αγγίξει τις καρδιές σας ; Ίσως αν περιγράψω αυτό που βιώνω τα τελευταία χρόνια. Και δεν είναι κάτι που διάβασα. Δεν έχει σχέση με εξωτερική γνώση. Κάρμα, μετενσάρκωση, ζεν, τάο, τσάκρας, κουνταλίνη και όλα όσα πρόσφατα έγιναν τόσο πολύ της μόδας. Ίσως αν μοιραστώ μαζί σας το μυστικό της ζωής μου. Και πάντα να ξέρετε ότι κάθε μυστικό είναι κρυμμένο στο πιο φανερό σημείο. Ανοίξτε όλα τα ιερά βιβλία και ψάξτε το κοινό σημείο τους. Και θα το βρείτε. Είναι το πιο δυνατό όπλο. Αυτό που θα εξοντώσει όλους τους εχθρούς σας. Αμφιβάλετε ;

Μπορείτε αυτή τη στιγμή να αγαπήσετε αληθινά αυτόν που θεωρείτε εχθρό σας ; Την επόμενη στιγμή ο εχθρός σας δεν υπάρχει πια. Η προϋπόθεση είναι να έχουμε ισχυρή αυτοεκτίμηση και αυτό επιτυγχάνεται αν αγαπήσουμε αληθινά τον εαυτό μας. Ο υπέροχος Λάο Τσε, αυτός ο μεγάλος ευγενικός δάσκαλος είχε πει ότι είμαστε ήδη όλοι τέλειοι. Πάντα με συγκινούσε αυτή η ρήση.

.

Αρχίζεις λέγοντας : «Ναι αγαπώ τον εαυτό μου εδώ που βρίσκεται με όλους τους εθισμούς και τους περιορισμούς του, όμως δε σημαίνει ότι θα βρίσκομαι και αύριο εδώ. Σημαίνει απλώς ότι μ’ αρέσει ο εαυτός μου εδώ που βρίσκεται τώρα. Είμαι σπουδαίος. Και ξεκινάω. Ξεκινάω να αγαπήσω ολόκληρο τον κόσμο. Τον άλλο μου εαυτό.»

Η αγάπη όλα τα υπομένει

η αγάπη όλα τα ελπίζει

δίνει ζωή στην οικουμένη

κι η γη γυρίζει - κι η γη γυρίζει

τραγούδησε ο Κώστας Χατζής σε στίχους της Σώτιας Τσώτου

Τι όμορφο τραγούδι !

Αγάπα άνθρωπε ! Αυτό είναι το κλειδί. Αυτό είναι η αρχή και το τέλος.

Στη σημερινή κοινωνία που εμείς δημιουργήσαμε, η λέξη αγάπη ακούγεται συχνά. Φεύγει από τα χείλια μας με επιπολαιότητα, χωρίς ούτε καν να την αντιλαμβάνεται η ψυχή μας. Η λέξη αυτή, που και το ψιθύρισμα της δονεί τα σύμπαντα, δεν ταρακουνάει καθόλου την καρδιά μας. Αλλοίμονο ! Έχουμε τόσο φροντίσει να περιβάλλουμε την ψυχή μας με περιβλήματα, ώστε να μην την φτάνουν οι Θείοι Αναπαλμοί. Η ύλη που θελήσαμε να υποτάξουμε, μας υπόταξε τελικά. Η τύφλωσή μας είναι τόσο μεγάλη που βλέπουμε το φως για σκοτάδι.

Όταν αγάπη ονομάζουμε τις συγκινησιακές μας φορτίσεις και τους επιπόλαιους συναισθηματισμούς μας, έχουμε ποτέ συλλογιστεί πόσο διαστρεβλώνουμε την Θεία Ουσία της Ύπαρξης ; Την δική μας Θεία Ουσία ; Μα η αγάπη υψώνεται πάνω από τέτοιες μικρότητες, πάνω από όλα. Γιατί η αγάπη είναι ο Θεός, η αγάπη είναι ο νόμος που συντονίζει όλη την πλάση. Δεν είναι δυνατό να την υποδουλώνεις μέσα στα ελαττώματα και το υλικό σου πεδίο. Καλύτερα προσπάθησε να βάλεις έναν αετό πίσω στο τσόφλι από όπου βγήκε, παρά να περιορίσεις το Άπειρο και να καθορίσεις τον χώρο που καταλαμβάνει…



Η αγάπη δεν κατέχει, ούτε κατέχεται. Η αγάπη αρκείται στην αγάπη. Δεν γνωρίζει ζήλια, ούτε ανταμοιβή, ιδιοκτησία ή θυμό. Δεν δίνει τίποτα, παρά μόνο από τον εαυτό της και δεν παίρνει τίποτα παρά μόνο από τον εαυτό της. Είναι άφθαρτη και αιώνια, δεν κουράζεται και πάντα ελπίζει. Η αγάπη είναι ένωση και δεν δέχεται μέσα της τίποτα που να διαχωρίζει.

Το μίσος, το μόνο που γνωρίζει είναι ο χωρισμός. Γι’ αυτό στην κοινωνία μας τα πάντα είναι χωρισμένα. Ο εαυτός μας απ’ τον εαυτό μας, το δικό μας από του άλλου. Μαχόμαστε χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι πολεμάμε το άλλο μας μισό. Και φυσικά πουθενά δεν οδηγούμαστε. Πολλές φορές νομίζουμε ότι αγαπάμε κι αυτό μας γεμίζει ευτυχία. Είναι κι αυτό όμως ένα τέχνασμα του μίσους, για να μας καθησυχάσει και να μας αποκοιμίσει. Γιατί αγαπάμε με το νου μας που γνωρίζει μόνο να χωρίζει. Κι αν αγαπάμε καμιά φορά με την καρδιά μας, παρεμβάλλουμε σ’ αυτήν τόσα στοιχεία, που δεν βγαίνει παρά μια φριχτή παραποίηση.

Ας δοκιμάσουμε να γίνουμε σαν τα δέντρα, που απλόχερα προσφέρουν τους καρπούς τους σε όλους, χωρίς καμιά διάκριση και χωρίς να ζητούν κανένα αντάλλαγμα. Αυτή η προσφορά είναι η ανάγκη τους και η ζωή τους. Ας δοκιμάσουμε να γίνουμε σαν τα πουλιά που συνεχίζουν να πετούν στον ουρανό και να κελαηδούν, παρόλο που τα πυροβολούν και τα σκοτώνουν οι αδαείς κυνηγοί. Ας δοκιμάσουμε να γίνουμε σαν τα λουλούδια που σκορπίζουν το άρωμά τους παρόλο που τα κόβουν. Ας το δοκιμάσουμε. Και το αποτέλεσμα μπορεί να μας εκπλήξει. Αυτή η αγάπη θα μας κάνει άφθαρτους. Αυτή η αγάπη θα μας κάνει αιώνιους. Αυτή η Αγάπη θα μας καταστήσει Θεούς !

Δεν ξέρει η αγάπη μοιρολόι

αρχή και τέλος δεν γνωρίζει

χτυπάει τ' αόρατο ρολόι

κι η γη γυρίζει - κι η γη γυρίζει.

Άνθρωπε, αγάπα !!!

.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προοριαμό ...

ευχαριστώ την Πεταλούδα και τον Περσέα για τα video

Ταξινομήστε τον Έλληνα ...

Η εφημερίδα «Κόσμος» της Ουάσιγκτον, τον Ιούλιο του 1931, προκήρυξε διαγωνισμό για τον ευστοχότερο χαρακτηρισμό ενός λαού. Το πρώτο βραβείο , με ομόφωνη απόφαση της επιτροπής απέσπασε ο δικαστής N. Kelly για το χαρακτηρισμό του Έλληνα.

Ο χαρακτηρισμός είχε περίπου ως εξής:

Μπροστά στο δικαστήριο της αδέκαστης ιστορίας αποκαλύφθηκε ο Έλληνας εξαρχής κατώτερος των περιστάσεων , αν και κατείχε τα πρωτεία από άποψη διανοητική.

Ο Έλληνας είναι :

Ευφυέστατος, αλλά και αλαζόνας.

Δραστήριος , αλλά και αμέθοδος.

Φιλότιμος, αλλά και γεμάτος προλήψεις.

Ανυπόμονος αλλά και πολεμιστής.

Έχτισε τον Παρθενώνα και τον άφησε αργότερα να μεταβληθεί σε ερείπια.

Ανέδειξε το Σωκράτη για να τον καταδικάσει να πιει το κώνειο.

Θαύμαζε το Θεμιστοκλή και τον εξόρισε.

Ανακήρυξε δίκαιο τον Αριστείδη , αλλά τον εξοστράκισε.

Δημιούργησε το Βυζάντιο και το άφησε να πέσει στους Τούρκους.

Έκανε την επανάσταση του 1821 και τη διακινδύνευσε.

Κάλεσε τον Καποδίστρια και τον δολοφόνησε.

Δημιούργησε το 1909 και το λησμόνησε.

Τριπλασίασε την Ελλάδα και την εξέθεσε στον κίνδυνο να την χάσει.

Κόβεται τη μια στιγμή για την αλήθεια και την άλλη στιγμή μισεί αυτόν που αρνείται να υπηρετήσει το ψέμα.

Παράδοξο πλάσμα , ατίθασο, ημίκακο, αβέβαιων διαθέσεων, σοφόμωρο και εγωπαθές.

Αν θέλετε θαυμάστε τον. Αν προτιμάτε , λυπηθείτε τον. Αν μπορείτε ταξινομήστε τον...

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...

Μία πραγματικά όμορφη ιστορία

Θα πάρει μόλις 37 δευτερόλεπτα να το διαβάσεις και θα αλλάξεις τον τρόπο σκέψης σου.

Δύο άνδρες, και οι δύο σοβαρά άρρωστοι, έμεναν στο ίδιο δωμάτιο ενός νοσοκομείου.

Ο ένας άνδρας αφηνόταν να σηκωθεί όρθιος στο κρεβάτι του για μία ώρα κάθε απόγευμα για να κατέβουνε υγρά από τα πνευμόνια του.

Το κρεβάτι του βρισκόταν δίπλα στο μοναδικό παράθυρο του δωματίου.

Ο άλλος άνδρας έπρεπε να περνάει όλη την ώρα του ξαπλωμένος.

Οι άνδρες μιλούσαν για ώρες αδιάκοπα.

Μιλούσαν για τις γυναίκες τους και τις οικογένειές τους, τα σπίτια τους, τις δουλειές τους, τη θητεία τους στο στρατό, πού πήγαν διακοπές.

Κάθε απόγευμα, όταν ο άνδρας δίπλα στο παράθυρο μπορούσε να σηκωθεί, περνούσε την ώρα του περιγράφοντας στον «συγκάτοικό» του όλα όσα μπορούσε να δει έξω από το παράθυρο.

Ο άνδρας στο άλλο κρεβάτι άρχιζε να ζει για αυτές τις περιόδους μίας ώρας όπου μπορούσε να ανοιχτεί και να ζωογονηθεί ο δικός του κόσμος από όλη τη δραστηριότητα και χρώμα από τον κόσμο εκεί έξω.

Το παράθυρο έβλεπε ένα πάρκο με μια όμορφη λιμνούλα.

Πάπιες και κύκνοι έπαιζαν στα νερά ενώ παιδιά αρμένιζαν τα καραβάκια τους.

Ερωτευμένοι νέοι περπατούσαν χέρι-χέρι ανάμεσα σε κάθε χρώματος λουλούδια και μια ωραία θέα του ορίζοντα της πόλης μπορούσε να ειδωθεί στο βάθος.

Καθώς ο άνδρας στο παράθυρο περιέγραφε όλο αυτό με θεσπέσια λεπτομέρεια, ο άνδρας στο άλλο μέρος του δωματίου έκλεινε τα μάτια του και φανταζόταν αυτό το γραφικό σκηνικό.

Ένα ζεστό απόγευμα, ο άνδρας στο παράθυρο περιέγραφε μία παρέλαση που περνούσε.

Αν και ο άλλος άνδρας δεν μπορούσε να ακούσει τη φιλαρμονική - μπορούσε να τη δει στο μάτι του μυαλού του καθώς ο κύριος δίπλα στο παράθυρο το απεικόνιζε με παραστατικές λέξεις.

Μέρες, βδομάδες και μήνες πέρασαν.

Ένα πρωί, η πρωινή νοσοκόμα ήρθε να τους φέρει νερά για το μπάνιο τους μόνο για να δει το άψυχο σώμα του άνδρα δίπλα στο παράθυρο, ο οποίος πέθανε ειρηνικά στον ύπνο του.

Ξαφνιάστηκε και κάλεσε τους θεράποντες ιατρούς να πάρουν το νεκρό σώμα.

Όταν θεωρήθηκε πρέπον, ο άλλος άνδρας ρώτησε αν θα μπορούσε να μεταφερθεί δίπλα στο παράθυρο.

Η νοσοκόμα ευχαρίστως έκανε την αλλαγή, και εφ' όσον σιγουρεύτηκε ότι ο άνδρας αισθανόταν άνετα, τον άφησε μόνο.

Σιγά, επώδυνα, στήριξε τον εαυτό του στον ένα του αγκώνα να δει για πρώτη φορά του τον έξω κόσμο.

Πάσχισε να γείρει να δει έξω από το παράθυρο δίπλα στο κρεβάτι.

Αντίκρισε ένα λευκό τοίχο.

Ο άνδρας ρώτησε τη νοσοκόμα τι θα μπορούσε να ανάγκασε το συχωρεμένο συγκάτοικό του ο οποίος περιέγραφε τόσο έξοχα πράγματα έξω από το παράθυρο.

Η νοσοκόμα αποκρίθηκε πως ο άνδρας ήταν τυφλός και δεν μπορούσε να δει ούτε τον τοίχο.

Πρόσθεσε, 'Ίσως ήθελε απλά να σου δώσει θάρρος.

' Επίλογος:Υπάρχει πελώρια ευτυχία στο να κάνεις τους άλλους ευτυχισμένους, παρά τις δική μας κατάσταση.

Μοιρασμένη λύπη είναι μισή λύπη, αλλά η ευτυχία, όταν μοιράζεται, διπλασιάζεται.

Αν θες να νιώθεις πλούσιος, απλά μέτρα όλα τα πράγματα που έχεις τα οποία δεν αγοράζονται με χρήματα.'

Το σήμερα είναι ένα δώρο, γι' αυτό αποκαλείται ' Το παρόν.'

Μα που πήγε ο παρατηρητής ?

Κάποτε ένας μεγάλος βασιλιάς μάζεψε τους σοφούς της αυλής του και τους είπε:

«Φτιάχνω ένα πολύ όμορφο δαχτυλίδι. Έχω το πιο όμορφο διαμάντι του κόσμου. Θέλω όμως να βάλω μέσα στο δαχτυλίδι ένα μήνυμα το οποίο θα μου φανεί χρήσιμο σε καιρό απόλυτης και μεγάλης απελπισίας. Το μήνυμα πρέπει να είναι μικρό για να χωράει κάτω από το διαμάντι.
Ήταν όλοι τους σοφοί και σπουδαίοι επιστήμονες. Έψαξαν τα βιβλία τους , σκέφτηκαν, αλλά δεν μπόρεσαν να βρουν κάτι.
O βασιλιάς είχε έναν γέρο υπηρέτη που ήταν σαν πατέρας του. Η μητέρα του βασιλιά πέθανε πολύ νέα κι από τότε τον πρόσεχε ο γέρος αυτός υπηρέτης. Ο βασιλιάς έτρεφε απέραντο σεβασμό και αγάπη γι΄αυτόν.
Ο υπηρέτης, λοιπόν, είπε του βασιλιά: «Δεν είμαι σοφός, ούτε επιστήμονας, ούτε καν σπουδαγμένος. Αλλά ξέρω το μήνυμα που ψάχνεις-γιατί υπάρχει μόνο ένα μήνυμα.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να στο δώσουν. Μπορεί να σου δοθεί μόνον από έναν μυστικιστή, από έναν άνθρωπο που έχει συνειδητοποιήσει τον εαυτό του.
Στην μακρόχρονη παραμονή μου στο παλάτι γνώρισα λογιών λογιών ανθρώπους.

Κάποτε ένας τέτοιος φωτισμένος μυστικιστής ήταν προσκαλεσμένος του πατέρα σου και ήμουνα στις διαταγές του όλο το διάστημα που έμεινε εδώ. Όταν έφευγε, σαν ένδειξη ευγνωμοσύνης μου έδωσε αυτό το μήνυμα», και ο υπηρέτης το έγραψε σε ένα μικρό κομματάκι χαρτί, το τύλιξε και είπε του βασιλιά:
« Μην το διαβάσεις, μόνο κρύψτο μέσα στο δαχτυλίδι. Άνοιξε το μόνο όταν όλα τα άλλα που έχεις δοκιμάσει έχουν αποτύχει, όταν βλέπεις ότι δεν υπάρχει καμμία άλλη διέξοδος».

Και σύντομα ήρθε για τον βασιλιά μια τέτοια ώρα.

Ο βασιλιάς έχανε το βασίλειό του, εχθροί τον κυνηγούσαν κι αυτός κάλπαζε απελπισμένος πάνω στο άλογό του προσπαθώντας να σώσει τη ζωή του. Ήταν μόνος, οι εχθροί πίσω του, αναρίθμητοι. Έφτασε σ΄ ένα μέρος που ήταν αδιέξοδο. Δεν μπορούσε να πάει ούτε μπροστά , ούτε πίσω.
Ξαφνικά, θυμήθηκε το δαχτυλίδι. Το άνοιξε, έβγαλε το χαρτί το οποίο απλά έγραφε:

«Και αυτό θα περάσει».
Καθώς διάβαζε, έμεινε σιωπηλός. Όλα σιώπησαν, μέσα του και γύρω του.
«Κι αυτό θα περάσει».
Και πέρασε.
Όλα περνούν, τίποτα δε μένει το ίδιο.
Οι εχθροί που τον κυνηγούσαν, πρέπει να χάθηκαν στο δάσος ή να πήραν λάθος κατεύθυνση. Έπαψαν να τον κυνηγούν.
Ο βασιλιάς ήταν ευγνώμων και στον υπηρέτη και στον άγνωστο μυστικιστή.

Αυτές οι λίγες λεξούλες αποδείχτηκαν θαυματουργές.

Ξανάβαλε το χαρτάκι μέσα στο δαχτυλίδι του, μάζεψε τα στρατεύματά του και κατάφερε να κυριέψει πάλι το βασίλειό του.
Όταν έμπαινε θριαμβευτής στην πρωτεύσουσά του, αισθανόταν μεγάλη περηφάνια. Όλοι γιόρταζαν ανά την επικράτεια, παντού ακούγονταν μουσικές και ο κόσμος χόρευε στους δρόμους. Ο πιστός υπηρέτης περπατούσε δίπλα του ανάμεσα στη συνοδεία του. Του είπε:

«Αυτή η στιγμή είναι επίσης κατάλληλη: ξαναδιάβασε το μήνυμα ».
Ο βασιλιάς ξαφνιάστηκε.
«Τι εννοείς? Τώρα είμαι νικητής, οι υπήκοοί μου πανηγυρίζουν. Δεν βρίσκομαι σε απόγνωση. Δεν βρίσκομαι σε μια κατάσταση που να μοιάζει αδιέξοδη».
Ο γέρο-υπηρέτης απάντησε:
«Άκου. Αυτό είπε ο φωτισμένος εκείνος άνθρωπος και σε μένα τότε: αυτό το μήνυμα δεν είναι μόνο για ώρες απόγνωσης και απελπισίας. Δεν είναι μόνο για όταν αισθάνεσαι ή είσαι νικημένος. Είναι, επίσης, και για όταν είσαι θριαμβευτής. Όχι μόνο για όταν είσαι ο τελευταίος αλλά και για όταν είσαι ο πρώτος.».
Και ο βασιλιάς άνοιξε το δαχτυλίδι, διάβασε πάλι το μήνυμα.
«Και αυτό θα περάσει»,
και ξαφνικά η ίδια σιωπή μέσα του. Τα πλήθη εξακολουθούσαν να πανηγυρίζουν και να χορεύουν. Η υπερηφάνεια, η έπαρση, το εγώ του είχε εξαφανιστεί.

Όλα περνούν.
Ζήτησε από τον υπηρέτη του να έρθει και να καθίσει μαζί του και τον ρώτησε: « Υπάρχει τίποτα άλλο?
Όλα περνούν……
Το μήνυμά σου με βοήθησε αφάνταστα».
Ο πιστός υπηρέτης μίλησε ξανά:

« Το τρίτο πράγμα που ο σοφός εκείνος άνθρωπος είπε ήταν:
θυμήσου, κάθε τι περνάει, όλα περνούν.
Μόνο εσύ παραμένεις,
εσύ παραμένεις για πάντα ως μάρτυρας,
ως παρατηρητής».
Όλα περνούν, εσύ παραμένεις.
Εσύ είσαι η πραγματικότητα, όλα τα υπόλοιπα είναι απλά ένα όνειρο, μία ψευδαίσθηση. Υπάρχουν όμορφα όνειρα, υπάρχουν τρομαχτικοί εφιάλτες….Αλλά δεν έχει σημασία εάν είναι όνειρο ή εφιάλτης. Αυτό που πραγματικά έχει σημασία είναι αυτός που βλέπει το όνειρο.
Αυτος που βλεπει,
ο παρατηρητής,
ειναι η μοναδικη πραγματικοτητα.

ΑΡΧΑΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΣΟΥΦΙ- ( κατά άλλους έχει βουδιστική προέλευση)

Phase Circle-Karunesh

Η ματαιοδοξία!

Καλημέρα φίλοι μου και μου λείψατε καθώς λίγο το φορτωμένο πρόγραμμα, λίγο και το γεγονός ότι έλειψα κάποιες μέρες, έμεινα μακρύά από το ζεστό περιβάλλον του "καφενείου" μας.

Η ματαιοδοξία κάποιων ανθρώπων τελευταία έχει ταλανίσει αρκετά τόσο εμένα όσο και τους φίλους μου Δημήτρη και WEB STAR γι αυτό και έγραψα αυτό το αρθράκι!

Έχει γίνει χαρακτηριστικό γνώρισμα των περισσοτέρων σύγχρονων ανθρώπων η νοοτροπία της ακόρεστης πλεονεξίας, άμετρης φιλοδοξίας, απληστίας κλπ. Αυτά, βέβαια, δεν είναι παρά εκφάνσεις της πηγής του Κακού, που, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι άλλη από αυτό που συνήθως αποκαλείται ως αλαζονεία, υπεροψία ή εγωκεντρισμός. Η βάση τους; Στο ΕΓΩ μας, στα πάθη μας.

Εννοιολογικά θα λέγαμε ότι «Ματαιοδοξία» είναι αναζήτηση της δόξας επί ζητημάτων τα οποία στερούνται πραγματικής σημασίας. Ματαιοδοξία είναι η αναζήτηση ανώφελων και άσκοπων πραγμάτων, η ίδια η υπερηφάνεια για ασήμαντα πράγματα. Αντικείμενο της ματαιοδοξίας είναι το «Εγώ», το οποίο χρησιμοποιώντας τον αυτάρεσκο ναρκισσισμό και την υπερβολική εκτίμηση των ικανοτήτων του ατόμου από αυτό το ίδιο, αποβλέπει στη δημιουργία εντυπώσεων στο κοινωνικό περιβάλλον και, μέσω των εντυπώσεων αυτών, στη συνεχή ικανοποίηση του αισθήματος της αυταρέσκειας. Σκεφτείτε πόσοι άνθρωποι του κοινωνικού μας περίγυρου «πεθαίνουν» να γίνουν Πρόεδροι …., ή ακόμα χειρότερα φωνάξτε κύριε Πρόεδρε σε μία ομήγυρη και θα δείτε ότι θα απαντήσουν τουλάχιστον οι μισοί.

Μόλις η επιδίωξη για αναγνώριση πάρει διαστάσεις, προκαλεί στην ψυχική ζωή μια αυξημένη ένταση, η οποία επενεργεί και ο άνθρωπος συλλαμβάνει σαφέστερα τον σκοπό της δύναμης και υπεροχής και αποβλέπει να τον εκπληρώσει με ισχυρότερη παρακίνηση. Η ζωή του γίνεται αναμονή ενός μεγάλου θριάμβου. Ένας τέτοιος άνθρωπος γίνεται υποκειμενικός, γιατί χάνει τη συνάφεια με τη ζωή, γιατί πάντα ασχολείται με το ζήτημα τι είδους εντύπωση προξενεί και τι σκέπτονται οι άλλοι γι' αυτόν. Η ελευθερία δράσης του παρεμποδίζεται εξαιρετικά και εμφανίζει το συχνότερα απαντημένο χαρακτηριστικό γνώρισμα, τη ματαιοδοξία.

Η ματαιοδοξία μας κάνει να μην αποδεχόμαστε την κριτική των συνανθρώπων μας οπότε και αποκλείουμε κάθε πιθανότητα αυτοβελτίωσης αφού μένουμε κλεισμένοι στην «αυλή μας».. Το ίδιο, επίσης, ισχύει και για την αυτοκριτική, κάτι που δεν νοείται καν για όποιον διακατέχεται από τέτοια αισθήματα. Αυτό δε καθώς ο ναρκισσισμός και η αυταρέσκεια δημιουργούν ένα ιδιόμορφο σύμπλεγμα ανωτερότητας, το οποίο δυστυχώς αποτρέπει την ίδια την αυτογνωσία.

Ένας ματαιόδοξος άνθρωπος δεν παραδέχεται ποτέ ότι έχει κάνει λάθη. Δεν το παραδέχεται όχι μόνο στους άλλους ανθρώπους αλλά ούτε καν στον ίδιο του τον εαυτό. Αλλά και αν τύχει κάποτε να συνειδητοποιήσει τυχόν λάθη του, αυτά σίγουρα δεν θα είναι ιδιαίτερα σοβαρά!

Σε επίπεδο στόχων και σκοπών, η ματαιοδοξία κάνει τους ανθρώπους να μην επιζητούν κάτι που θα τους έκανε πραγματικά ευτυχισμένους αλλά αυτά που είναι γενικώς παραδεδεγμένα, ή έστω αυτά που επιζητεί το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας. Αυτό δε όχι γιατί έχει στην πραγματικότητα κάποια αξία για τους ίδιους αλλά επειδή είναι πιο σημαντικό γι’ αυτούς να έχουν κάτι που οι άλλοι το επιθυμούν διακαώς και γι’ αυτό το λόγο τους φθονούν αναγνωρίζοντας έτσι ότι έχουν κάτι παραπάνω από αυτούς.

Έχοντας, λοιπόν, κατά νου την κοινωνική άνοδο και την κοινωνική αναγνώριση, ο ματαιόδοξος άνθρωπος αναλώνεται επιζητώντας να αποκτήσει όσο γίνεται περισσότερο χρήμα, δόξα, εξουσία, κύρος, δύναμη. Ο ματαιόδοξος άνθρωπος επιθυμεί να έχει πάντοτε τον πρώτο λόγο, να ελέγχει τους πάντες και τα πάντα, να αποδεικνύει διαρκώς ότι είναι ο καλύτερος σε ό,τι κάνει αλλά και να απαξιώνει ταυτόχρονα ό,τι δεν είναι σε θέσει να επιτύχει…

Και ο χρόνος περνά…Κι ίσως έρθει κάποτε η στιγμή που θα συνειδητοποιήσει πόσο μάταια ήταν όλα αυτά, πως στην πραγματικότητα αυτό που έζησε δεν ήταν η δική του ζωή, πως δεν άκουσε ποτέ την καρδιά του και δεν ανακάλυψε ποτέ την Ψυχή του! Πως ζούσε τη ζωή ενός άλλου μη-πραγματικού ανθρώπου.

Ίσως συνειδητοποιήσει ότι η «Αλαζονεία εμπόδιον σοφίας» που έλεγε και ο Βίας ο Πριηνεύς, ένας εκ των 7 σοφών της αρχαίας Ελλάδος.


.

Ο φόβος πρέπει να πέσει εδώ και τώρα

.......Ποια είναι όμως τα χαρακτηριστικά της Αγάπης που στοχεύει στην πνευματική ανάπτυξη;

Η αγάπη απαιτεί υπέρβαση των στενών ορίων του εαυτού μας. Είναι ο θάνατος του σπόρου στη γή και χρειάζεται θάρρος, προσπάθεια και εμπιστοσύνη στην Ύπαρξη. Η πράξη της αγάπης απαιτεί την έξοδο από την αδράνεια της συνήθειας και την εναντίωση, που γεννά ο φόβος.
Θάρρος δεν είναι η απουσία του φόβου, είναι η ενεργοποίησή σου παρά τον φόβο, και η είσοδός σου στη ζώνη του άγνωστου και του πρωτόγνωρου. Η κύρια μορφή που παίρνει το έργο της αγάπης είναι η προσοχή και η ολική αποδοχή εκ μέρους μας του άλλου. Για να γνωρίσεις καλύτερα τον κόσμο του συντρόφου εκ των ένδω, με τα δικά του γνωστικά μέσα, πρέπει να παραμερίσεις όλες τις προκαταλήψεις και τις προβολές των επιθυμιών σου. Η αγάπη μας κάνει ευάλωτους στην απώλεια και την απόρριψη.
Αν διαλέξεις τον κίνδυνο της ανάπτυξης, διαλέγεις ταυτόχρονα την αλλαγή και το θάνατο του παλαιού. Η μόνη εναλλακτική είναι να ζεις πλήρως ή να μη ζεις καθόλου. Η προσπάθεια αποφυγής του πόνου βρίσκεται στη ρίζα όλων των συναισθηματικών παθήσεων. Πολλοί δεν κάνουν ποτέ το άλμα της ενηλικίωσης, παραμένοντας προσκολλημένοι στη σιγουριά του οικείου, γατζωμένοι στην εξάρτηση και την παιδικότητα. Το να μην εναντιώνεσαι, όταν απαιτείται η εναντίωση για την καλλιέργεια της πνευματικής ανάπτυξης, κρυπτόμενος πίσω από τη μάσκα της προσποιητής σεμνότητας, αποτελεί έλλειψη αγάπης, όσο και η απερίσκεπτη κριτική ή καταδίκη. Κάθε σχέση αληθινής αγάπης είναι μια πειθαρχημένη σχέση, όσο και αν αυτό εκ πρώτης όψης συγκρούεται με πολλούς αντίθετους διαδεδομένους μύθους. Το γεγονός ότι ένα συναίσθημα είναι ανέλεγκτο, δεν σημαίνει καθόλου ότι είναι βαθύτερο από ένα πειθαρχημένο. Αντίθετα, οι ψυχίατροι ξέρουν καλά την αλήθεια των παλιών γνωμικών : << Τα ρηχά νερά είναι θορυβώδη>> και <<τα ήρεμα νερά είναι βαθιά>>.
Η αγάπη, τέλος, είναι σεβασμός της μοναδικότητας του συντρόφου. Η ανικανότητα να αντιληφθεί κανείς την ιδιαιτερότητα του άλλου, στην ακραία της μορφή ονομάζεται ναρκισσισμός. Η αγάπη όχι μόνο σέβεται την ατομικότητα, αλλά συμβάλλει στην καλλιέργειά της, ριψοκινδυνεύοντας ακόμα και τον χωρισμό. Η συντροφικότητα μπορεί να είναι ένα πεδίο μάχης, μια άνυδρη έρημος , ένα παγωμένο τοπίο η ένα φιλόξενο καταφύγιο, όπου ο καθένας από τους δύο μπορεί να βρει ανάπαυση, ενθάρρυνση και ενδυνάμωση, πριν ξεκινήσει πάλι για την κατάκτηση της επόμενης πνευματικής κορυφής. Τα προβλήματα δημιουργούνται όταν από την αρχή δεν έχουν τεθεί φανερά κοινοί στόχοι και προτεραιότητες στο ζευγάρι. Για τον ένα μπορεί η βάση της συντροφικότητας να είναι και η κορυφή! Ο άλλος μπορεί να μεταβιβάζει ολόκληρο το βάρος για την συντήρηση του καταφυγίου στο έτερο μέλος, επιφυλάσσοντας στον εαυτό του την χαρά της αναρρίχησης ...
Όταν ένας κοινός πνευματικός προσανατολισμός ενώνει τους συντρόφους, τότε το το ταξίδι προς τις κορυφές της συνειδητότητας γίνεται πιο ελαφρύ και ευχάριστο και για τους δύο. Σε αντίθετη περίπτωση όπως διαβάζουμε στο Dhammapada :<<Εάν δεν βρείτε έναν άξιο σύντροφο, που να είναι σταθερός, και ενάρετος, όπως ένας βασιλιάς που απαρνιέται το κεκτημένο βασίλειο, να ζείτε μόνοι, σαν τον ελέφαντα στο δάσος, γιατί η μοναχικότητα είναι προτιμότερη από την συντροφιά των ανοήτων...>>.

απόσπασμα απο το blog αυτογνωσια

Take THE Flight....- ΟΜΑR FARUK TEKBILEΚ ...κι ένα απόσπασμα απο το blog faos samadhi :

...Αλλά η αγάπη είναι δύσκολη. Ο φόβος πρέπει να πέσει. Και το περίεργο είναι ότι αν και φοβάσαι τόσο, δεν έχεις τίποτα να χάσεις.
Ο Καμπίρ λέει κάπου: Κοιτάζω τους ανθρώπους. Είναι τόσο φοβισμένοι, μα δεν καταλαβαίνω γιατί, αφού δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Ο Καμπίρ λέει: Μοιάζουν με το γυμνό άνθρωπο, που δεν πηγαίνει στο ποτάμι να πλυθεί ποτέ, επειδή φοβάται που θα στεγνώσει τα ρούχα του. Αυτή είναι η κατάστασή σου: Γυμνός, χωρίς ρούχα, μέσα σε ένα συνεχή φόβο για τα ρούχα.
Τι έχεις να χάσεις; Τίποτα! Ο θάνατος θα πάρει αυτό το σώμα. Πριν το πάρει ο θάνατος, δώσε το στην αγάπη. Ό,τι έχεις, θα το χάσεις. Πριν το χάσεις, γιατί να μην το μοιραστείς; Είναι ο μόνος τρόπος που μπορείς να το έχεις. Αν μπορείς να δίνεις και να μοιράζεσαι είσαι ο κύριος. Πρόκειται να το χάσεις. Τίποτα δεν μπορείς να κρατήσεις για πάντα. Ο θάνατος θα καταστρέψει τα πάντα. Αν λοιπόν με παρακολουθείς σωστά, η διαμάχη βρίσκεται μεταξύ αγάπης και θανάτου. Αν μπορείς να δίνεις, ο θάνατος δεν θα υπάρξει. Πριν σου πάρουν οτιδήποτε, θα το έχεις δώσει κιόλας, θα το έχεις δωρίσει. Ο θάνατος δεν θα μπορεί να υπάρξει. Οsho

Θα σ’ αγαπάω αν …

Θα σ’ αγαπάω αν με προσέχεις

θα σ’ αγαπάω αν δεν κάνεις σφάλματα

θα σ’ αγαπάω αν δε κοιτάζεις άλλες

θα σ’ αγαπάω αν μ’ αγαπάς κι εσύ

-

----

-

αν δεν υπήρχε αυτό το αν …

αν λέγαμε για παράδειγμα :

θα σ’ αγαπάω οτιδήποτε κι αν γίνει, θα σ’ αγαπάω ακόμη κι αν κάνεις λάθη, ακόμη κι αν τα κάνεις θάλασσα, ακόμη κι αν φέρεσαι σαν άνθρωπος δηλαδή…

.

.

... εγώ, πέρα απ' τα όρια της αντοχής μου,

.

θα σ’ αγαπώ ό,τι κι αν γίνει

.

τότε ίσως να μην υπήρχαν προβλήματα στις ανθρώπινες σχέσεις

.

.

Έχουμε ανάγκη να μας αγαπούν, έχουμε ανάγκη να μας αγγίζουν, να μας ακουμπούν,

.

όλοι χρειαζόμαστε κάποια εκδήλωση αγάπης

αλλά δεν ξέρουμε να δίνουμε αγάπη

δυστυχώς δεν μάθαμε να αγαπάμε

.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...

Η ευτυχία είσαι εσύ

Με τρόπο τόσο απρόσμενο σμίξαν τα σύμπαντα μας !

Συνοδοιπόροι τώρα πια, βαδίζουμε παράλληλα,

παρατηρώντας έκθαμβοι τις απότομες μεταβολές του τοπίου,

δειλά παρατηρώντας τις αντίστοιχες εσώτερες μας αλλαγές.

Η ευτυχία είσαι εσύ !

Αν έπρεπε όλη τη σοφία μου σε μια φράση να κλείσω,

αυτό θα ξαναέλεγα.

Η ευτυχία είσαι εσύ, δεν είμαι εγώ, δεν είναι κανείς άλλος.

Μπορεί να είμαι περαστικός, μπορεί να εξαφανιστώ,
μπορεί να χάσω το δρόμο.

Έτσι κι αλλιώς στα σκοτεινά βαδίζω σαν τυφλός.
Δημιουργώ μονάχος μου το όνειρο που βλέπω.

Ακόμη όμως χειρότερα, σε δρόμο που δεν υπάρχει
μπορεί μαζί μου να σε παρασύρω.

Μπορεί να σε πιέσω να γίνεις

αυτό που δεν είσαι πραγματικά.

Να θελήσω να σε δω όπως δεν είσαι …

Η ευτυχία είσαι εσύ κι αρχίζεις να την ανακαλύπτεις
μόλις πάρεις το μονοπάτι της επιστροφής.

Τη διαδρομή όμως αυτή μονάχη την ανοίγεις.
Ήδη το νιώθεις όμως έτσι δεν είναι ;

Μπορεί να σκοντάφτεις συχνά και να πέφτεις.
Μπορεί το τέλος να φαίνεται μακρινό,
το μονοπάτι αδιέξοδο.

Έτσι δείχνει στην αρχή - Μη βιάζεσαι !
Γλυκαίνει το τοπίο όσο πηγαίνεις.

.

Μη μου ζητάς λοιπόν να γίνω εγώ η ευτυχία σου

Μπορείς να μου ζητήσεις να περπατήσω δίπλα σου,
να σου κρατήσω συντροφιά όταν κουραστείς,
να ανοίξω την καρδιά μου να σ’ ακούσω όταν μιλάς
ή να σ’ αγαπήσω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου

Αυτό όμως ήδη κάνω


Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...

Mία ενσάρκωση του Φωτός πάνω στη γη

Γερόντισσα Γαβριηλία

.

«Στην Φιλία και στον Έρωτα, πρέπει κι ο άλλος να ανταποκρίνεται. Αλλιώς δεν γίνεται. Στην Αγάπη όμως, όχι. Η Αγάπη, όπως μας την δίδαξε για πρώτη φορά ο Χριστός, δίδεται χωρίς να ζητά. Αυτή είναι η μεγάλη, η τεράστια διαφορά. Γιατί παύει να υπάρχει το Εγώ. Παύει να υπάρχει ο εαυτός μας. Όπως παίρνουμε την Αγάπη από τον Θεό, την δίνουμε στον άλλον χωρίς να μας ενδιαφέρει καθόλου τι θα την κάνει... Αυτό είναι το σπουδαίο.»

- Δηλαδή όπως το έκανε ο Χριστός ;

«Ακριβώς. Κι όπως το κάνουν πάρα πολλοί άνθρωποι σήμερα. Όλοι οι άνθρωποι του Θεού, έτσι αγαπούν. Δεν αγαπούν επειδή περιμένουν κάτι απ' αυτόν που αγαπούν... Αγαπούν γιατί άμα παύεις ν’ αγαπάς, παύεις να ζεις. Όποιοι δεν το ένοιωσαν αυτό δεν ένοιωσαν καθόλου τη Χαρά του Θεού. Καθόλου. Γιατί όλο ασχολούνται με τον εαυτό τους... «Είδες; Εγώ τόσο τον αγαπώ αυτόν τον άνθρωπο, κι αυτός τίποτα για μένα. Έκανα τόσες θυσίες»...

Κι όλο τέτοιες ανοησίες ακούς! Καμιά σχέση με την κατά Θεόν Αγάπη! Αυτή η Αγάπη, έρχεται από την Πηγή της Αγάπης πηγαίνει στον άλλον και ξαναπάει στην Πηγή της. Τι λόγο έχω εγώ ύστερα να περιμένω και να αναρωτιέμαι «Μ’ αγαπάει, δεν μ’ αγαπάει»; Έγινε η «ένωση» με τον Θεό; Τι άλλο θέλουμε; Αυτός είναι ο σκοπός της ζωής μας!

Ενα βουνό

«Πολλές φορές το Θέλημά Του δεν μας φαίνεται ούτε δίκαιο, ούτε μας ταιριάζει, ούτε μας αρέσει. Αλλ' όταν βλέπουμε ότι πίσω απ' αυτά είναι ένα βουνό, το βουνό της Αγάπης Του, βλέπουμε ότι μόνο έτσι μπορούσαν να είναι τα πράγματα εναρμονισμένα εν Θεώ».

Το παράδειγμα

«Το παν είναι το παράδειγμα. Τίποτε άλλο. Παράδειγμα και σιωπή και αγάπη... Η εμπειρία μου, αυτό μου έδειξε. Και για τα παιδιά, και για τους μεγάλους. Προπαντός για τον μεγάλο. Γιατί αν τύχει και σχολιάσεις και μιλήσεις και κρίνεις αυτά που πιστεύει, αυτά που βάζει σε πράξη σε κάποιον άλλο, χτυπάς κατάμουτρα τον Εγωισμό του. Κι ο Εγωισμός δεν θέλει, έστω και μέσα του να αναγνωρίσει ότι αυτά που λες είναι σωστά... Δεν θέλει να του το πει κάποιος άλλος. Δυστυχώς ... Το παν είναι να μην μιλήσεις. Να μη μιλήσεις ώς τη στιγμή που αυτός, ή αυτή, θα σου ζητήσει τη γνώμη σου...

Το λέει πολύ ωραία ο Κύριος. «Τω αιτούντι σε δίδου». Για όλα τα ζητήματα... Σου ζητά τη γνώμη σου; Τότε θα την πεις. Αυτή είναι η δική μου εμπειρία. Μ' αυτά τα δύο είμαι τόσο ευτυχισμένη, τόσο γαλήνια, τόσο ήσυχη... Δεν μπορώ να σας το περιγράψω. Είμαι ο Ουρανός επάνω στη Γη... Αγάπη και Σιωπή. Τίποτε άλλο δεν θέλω ...

Το θαυμάσιο Κέντημα

«Κάποιος παραπονιόταν ότι δέχεται αδικίες, κι αναρωτιόταν γιατί ο φτωχός να είναι φτωχός, γιατί ο ένας έτσι κι ο άλλος αλλιώς, γιατί τα πολλά να τα 'χουν μερικοί κι οι άλλοι όχι... Και μια μέρα είδε ένα όραμα. Τον Πανάγαθο Θεό, ψηλά στον Ουρανό, με ένα τελάρο μπροστά Του, όπου κένταγε τις ζωές όλων μας. Είδε κι εμάς τους ανθρώπους κάτω στη Γη, να βλέπουμε μόνο τα ξέφτια που κρέμονταν και να μην μπορούμε να δούμε το θαυμάσιο Κέντημα του Θεού. Αλλά ούτε και να το καταλάβουμε...

Τι ωραίο. Έτσι είναι. Μόνο όταν θα πάμε Εκεί, θα θαυμάσουμε το Σχέδιο του Θεού στη ζωή μας! Γι' αυτό στεναχωριόμαστε. Γιατί βλέπουμε μόνο την ανάποδη του Κεντήματος...»

Η προστασία των Αγγέλων

Οι Άγγελοι είναι πάντα έτοιμοι να μας βοηθήσουν. Το έχω δει με τα μάτια μου. Τα νοερά μάτια. Και στην πιο δύσκολη στιγμή ακόμα ... Να περνούν τσακάλια - ολόκληρη ομάδα - με τα λαμπερά τους μάτια και να έρχονται κατά πάνω μου, μέσα στο δάσος, στη ζούγκλα, όταν ήμουν στην Ινδία και να με κάνει ο Θεός αόρατη σ' αυτά, σαν να μην υπήρχα ... Δεν ήταν των Αγγέλων η προστασία αυτή; Τι λέτε ... ΄Υστερα από τέτοιες περιπέτειες, τίποτα δεν με τρομάζει ...

Και κάτι άλλο. Όταν αγαπούμε, οι ΄Αγγελοι γίνονται οι καλύτεροί μας συνεργάτες. Αυτοί έρχονται και όταν εμείς διερωτώμεθα : «΄Αραγε πού να πάω; ΄Αραγε αν πάω εκεί, τι θα βρω;» ΄Εκανα πολλές μετακινήσεις στη ζωή μου και τύχαινε να πηγαίνω από τόπο σε τόπο, χωρίς να έχω καμιά ασφάλεια υλική και πάντα να έχω την προστασία των Αγγέλων. ΄Ελεγα και λέω : «Πάω από το καλό στο καλύτερο». Κι ας είναι και στο χειρότερο και στο πιο δύσκολο σωματικά, αλλά πάντοτε με χαρά. Γιατί ήξερα ότι είναι στο Πρόγραμμα του Θεού

Αυτό, παιδί μου, να το κάνεις όλον τον καιρό. ΄Οπου κι αν βρίσκεσαι. ΄Οποιος κι αν σε περιτριγυρίζει. ΄Οποιος κι αν σε προσβάλλει ή σε στεναχωρεί. ΄Οποιος κι αν σ' αγαπά. ΟΛΑ όσα γίνονται είναι στο Πρόγραμμα του Θεού και γι΄ αυτό, θα τ' αγαπάς...»

- Γερόντισσα, αυτή η κρυφή φωνή που «ακούμε» πολλές φορές, είναι ο ΄Αγγελός μας;

«Ναι. Και πρέπει να το αντιληφθούμε. Να το διευκρινίσουμε. Και σιγά-σιγά ο Θεός θα μας δώσει μια αγία δύναμη, δηλαδή την Διάκριση για να την βάζουμε σε πράξη...»

Προτιμότερη η σιωπή

«Είναι μερικοί άνθρωποι που τους αρέσει να αναπτύσσουν τις «αλλαντάλλων» θεωρίες τους, μπορεί και τρία τέταρτα της ώρας... Σ' αυτές τις περιπτώσεις, να μην λες τίποτε. Απολύτως τίποτε. Κι ας φεύγουν ικανοποιημένοι ότι σε πείσαν. Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν πρέπει να μιλάει κανείς. Γιατί σου το λέει, θ' ανοίξουν τα μάτια τους, θα μάθουν λίγα πράγματα για την αλήθεια, θα την διαστρεβλώσουν κι ύστερα θα την παρουσιάσουν όπως αυτοί θέλουν. Ενώ όταν δεν ξέρουν τουλάχιστον...»

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...