Πως εξηγεί κανείς τον νόμο της έλξης σε ένα παιδί;

Διάβαζα ένα κείμενο στην Ομάδα της Ανθρωπότητας το οποίο είχε σαν θέμα του «Πως εξηγεί κανείς τον νόμο της έλξης σε ένα παιδί;» και πραγματικά με προβλημάτισε γιατί τις περισσότερες φορές αντιμετωπίζουμε ότι αφορά τα παιδιά γενικά ή μόνο το δικό μας σε πραγματικό, βιωματικό επίπεδο ακριβώς όπως φιλτράρουμε και τον εσωτερικό μας εαυτό. Προσπαθούμε να κρυφτούμε ή να τον ντύσουμε με όμορφες θεωρίες και φιλοσοφίες και παραμύθια δημιουργώντας ένα περιτύλιγμα όμορφο αλλά με πόδια από πορσελάνη.

Ίσως αν αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας και εστιάσουμε στο τι θέλουμε εμείς, μπορεί να βρεθούμε στην θέση να δώσουμε κατευθύνσεις και συμβουλές και σε ένα παιδί το οποίο έχει πιο φρέσκο και όμορφο εσωτερικό κόσμο από εμάς και σίγουρα είναι πιο αγνό και έτοιμο για να καταλάβει τι γίνεται μέσα του αλλά και σε όλο το σύμπαν. Φυσικά βρίσκεται και πιο κοντά από εμάς στην αλήθεια και αυτό το βλέπω πολλές φορές στο πως παίζει ο τριών ετών γιός μου με άλλα συνομήλικα παιδιά με τα οποία ξεκινά το παιχνίδι με μια ματιά, μπορεί να παίζει ώρες χωρίς να τα μιλήσει και όλοι όσοι τα κοιτούν νιώθουν μια ευχαρίστηση.
Είναι δυνατόν αυτήν την καθαρή ψυχή την οποία προσπαθούμε με κάθε τρόπο να της δείξουμε «το σωστό» έτσι όπως το βλέπουμε εμείς και την δυαδικότητα, με την επιβολή κανόνων και άλλων καθημερινών καταστάσεων να μπορέσουμε να την εξηγήσουμε έννοιες που ούτε εμείς καταλαβαίνουμε ή βιώνουμε. Ο Σωκράτης είπε «Δάσκαλε που δίδασκες ………» και είναι άπειρα τα αποφθέγματα τα οποία μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να δώσουμε βαρύτητα στα λόγια μας και να ξαναπέσουμε στα ίδια λάθη.

Κλείνω με δύο λέξεις του Καζαντζάκη:
«Δεν υπάρχουν ιδέες - υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες - κι αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου που τους κουβαλάει.»