Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2009

Η ΘΛΙΨΗ


Η ανακοίνωση ότι κάποιος πάσχει από καρκίνο, η διαδικασία των θεραπειών, οι επαναλαμβανόμενες εξετάσεις, ο αντίκτυπος στην προσωπική και επαγγελματική ζωή, ο χαμός ενός αγαπημένου μας προσώπου είναι μερικοί από τους λόγους που ένα άτομο μπορεί να νιώσει στενοχώρια, θλίψη και άσχημη διάθεση. Η θλίψη είναι ένα φυσιολογικό συναίσθημα απέναντι σε μία δυσάρεστη κατάσταση. Τα αρνητικά αυτά αισθήματα είναι φυσιολογικά και δεν επηρεάζουν σημαντικά τη δυνατότητά μας να ανταποκρινόμαστε στις καθημερινές μας υποχρεώσεις. Θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε ότι είναι και χρήσιμα στο βαθμό που μας βοηθούν να γνωρίσουμε καλύτερα κάποιες αδυναμίες του χαρακτήρα μας. Η θλίψη μας σκληραγωγεί και μας εκπαιδεύει ώστε να μπορούμε να αντιμετωπίζουμε δυναμικά τις αντιξοότητες που μπορεί να προκύψουν αργότερα στη ζωή μας. Η αυτογνωσία που προκύπτει μέσα από τις αρνητικές εμπειρίες μας βοηθά να κάνουμε προσπάθειες να αλλάξουμε τον εαυτό μας ώστε να αποφεύγουμε στο μέλλον τις αρνητικές συνέπειες των ανώριμων συμπεριφορών.

Συνήθως, η θλίψη υποχωρεί σταδιακά και το άτομο επαναδραστηριοποιείται, αναζητώντας λύσεις για το πρόβλημα που αντιμετωπίζει και παράλληλα προσπαθεί να επιστρέψει στην καθημερινή του ρουτίνα. Σε ορισμένες περιπτώσεις όμως, δεν συμβαίνει αυτό. Η άσχημη διάθεση μπορεί να παρατείνεται για αρκετές εβδομάδες και να δείχνει να επιδεινώνεται παρά να βελτιώνεται. Το άτομο χάνει τη διάθεσή του για το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, δεν παίρνει ικανοποίηση από δραστηριότητες που παλαιότερα τον ευχαριστούσαν, χάνει το ενδιαφέρον του, το κίνητρό του και νιώθει οξύθυμος και ευερέθιστος. Ταυτόχρονα το άτομο μπορεί να παρουσιάζει διαταραχή στον ύπνο (αϋπνίες ή υπερυπνία) και απώλεια της όρεξής του. Συνήθως νιώθει χειρότερα το πρωί ενώ η διάθεση βελτιώνεται λίγο τις απογευματινές ώρες. Επιπλέον το άτομο μπορεί να αντιμετωπίζει δυσκολίες στη συγκέντρωση αλλά και στη μνήμη του, να βιώνει αισθήματα ενοχής, αναξιότητας, ματαιότητας και ευαλωτότητας. Όλα αυτά συνήθως συνοδεύονται και από σωματικά συμπτώματα όπως το αίσθημα κόπωσης, πόνους στο σώμα, αλλαγή βάρους, υπερδιέγερση και ανησυχία, απώλεια σεξουαλικού ενδιαφέροντος. Δεν είναι σπάνιο το άτομο να έχει αυτοκαταστροφικά συναισθήματα να θεωρεί ότι η ζωή δεν αξίζει, ότι είναι ένα φορτίο στους άλλους.
Όταν λοιπόν, το άτομο βιώνει αρκετά από τα παραπάνω συμπτώματα τότε το πιο πιθανό είναι να υποφέρει από κατάθλιψη με ολέθρια πολλές φορές αποτελέσματα. Θυμάμαι πριν μερικά χρόνια ένας καθηγητής μου στο πανεπιστήμιο αυτοκτόνησε ύστερα από την εμφάνιση κατάθλιψης σαν αποτέλεσμα υπερκόπωσης και μεγάλου φόρτου εργασίας και ευθυνών που προφανώς δεν μπορούσε να «αντέξει»!

Όπως προανέφερα κάποιες φορές αυτά συμβαίνουν εξαιτίας σημαντικών γεγονότων που σχετίζονται με την υγεία την δική μας ή δικών μας ανθρώπων ή ακόμα και με το χαμό τους. Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις (σημαντικές στον αριθμό και αυτές π.χ. το παράδειγμα που προανέφερα) αυτά συμβαίνουν γιατί οι άνθρωποι στην πλειοψηφία μας δεν συνειδητοποιούμε το «αληθινό νόημα» της ζωής μας αλλά ταυτιζόμαστε υπερβολικά με τους «ρόλους» που υποδυόμαστε στην καθημερινότητα μας.

Τρέχουμε από το πρωί ως το βράδυ για να πετύχουμε επαγγελματικά και προσωπικά, να βγάλουμε περισσότερα χρήματα, να αποκτήσουμε εξουσία, να «ξεπεράσουμε» τον φίλο μας, τον γείτονα, τον γνωστό μας, και γενικά να ικανοποιήσουμε το ΑΤΙΜΟ το ΕΓΩΩΩΩΩ με ολέθρια αποτελέσματα πολλές φορές (άγχος, αρρώστια, ατυχήματα, χωρισμούς, χρεοκοπίες κ.α) !!! Άλλοι ξεχνούμε και άλλοι δεν μαθαίνουμε καθόλου ότι σκοπός μας σε αυτή τη ζωή είναι η ανακάλυψη από το βάραθρο της προσωπικότητας μας του ανώτερου πνευματικού μας εαυτού, του εαυτού με τον οποίο θα δούμε εμάς και τους συνανθρώπους μας ως μέρη του ΘΕΙΟΥ ΟΛΟΥ, ως διαφορετικές εκφράσεις του Θεού προς τις οποίες μόνο ΑΓΑΠΗ θα πρέπει να αισθανόμαστε και Θετικές Σκέψεις θα πρέπει τρέφουμε! Όλα τα υπόλοιπα (χρήματα, δύναμη, εξουσία κ.α.) είναι επίγεια, φθαρτά τα οποία θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως μέσα για το παίξιμο των «ρόλων» μας, την βελτίωση της κοινωνίας μας και προπαντός να καταλάβουμε ότι απλά τα διαχειριζόμαστε και δεν είναι δικά μας.



Προς αυτήν την κατεύθυνση βοηθάει ο διαλογισμός. Ο διαλογισμός και η προσευχή βοηθάνε και για τις δύο περιπτώσεις γεγονότων που προανέφερα που ευθύνονται για την θλίψη. Τότε τα «γήινα» δεν θα μας επηρεάζουν, δεν θα αγχωνόμαστε γι αυτά, και δεν θα στεναχοριώμαστε. Επίσης θα συνειδητοποιήσουμε το «Ον αγαπά Κύριος παιδεύει» που λέει ο Πάτερ Παϊσιος! Θα πρέπει να μάθουμε να χαιρόμαστε με απλά πράγματα όπως την ομορφιά της ανατολής του ήλιου, την γαλήνη του ηλιοβασιλέματος, τα χρώματα της φύσης, το φύσημα του αέρα, την μυρωδιά της βροχής, το πέσιμο των φύλλων, το γέλιο των παιδιών, να βλέπουμε τα πράγματα με αισιοδοξία, χαρά και προπαντός να Πιστεύουμε, να Πιστεύουμε ότι θα τις αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες της ζωής, όποιες και αν είναι αυτές, και ότι είναι απλά μέρος του θεατρικού έργου που αποσκοπεί στην αυτοβελτίωσή μας και ότι κάποιο σημαντικό λόγο υπηρετούν στο συμπαντικό γίγνεσθαι!

Καλή σας μέρα λοιπόν!

9 σχόλια:

Πλώρη είπε...

Ο διαλογισμός και η προσευχή δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους...

http://www.i-m-attikis.gr/html/gr/books/16.htm

http://users.hellasnet.gr/panelppv/meditat1.htm

delta είπε...

Μετά την δύναμη του χαμόγελου που μας χάρισες τον Αύγουστο, μας προσφέρεις τον Σεπτέμβριο ένα πληρέστατο και ευκολοκατανότητο άρθρο για την θλίψη. (Καλά λέω εγώ πως σε επηρέασε το Φθινόπωρο φίλε Λάμδα.

Κατά τη γνώμη μου η θλίψη οφείλεται κυρίως στην άγνοια.
Προσπαθούμε σε όλη μας τη ζωή να ισορροπήσουμε πάνω στο τεντωμένο σχοινί του ακροβάτη.
Πέρα από τη θλίψη και πέρα από το γέλιο, κάτω από την επιφάνεια και την τρικυμία, υπάρχει ένα εσωτερικό κέντρο ακλόνητο που δεν επηρεάζεται από τίποτα και επικρατεί μόνον ευδαιμονία. Προσεγγίζεται με τη μέση οδός των Βουδιστών, με το «μέτρο» των Αρχαίων Ελλήνων.

delta είπε...

@ Πλώρη

Φίλε Γιώργο
Ευχαριστούμε για τα εκκλησιαστικά άρθρα που μας έστειλες.

Ο φίλος μας όμως ο ΛΑΜΔΑ, δεν είπε ότι είναι το ίδιο πράγμα ο διαλογισμός με την προσευχή (και φυσικά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ). Είπε απλώς ότι οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα. Η επιλογή του δρόμου είναι υπόθεση του καθενός. Προσωπικά μου αρέσουν και οι δύο δρόμοι.

Sissi Soko είπε...

Ποιά η διαφορά μεταξύ του εγώ και του εαυτού?

Πλώρη είπε...

Δημήτρη μόνο στο ίδιο αποτέλεσμα δεν οδηγούν...Απλώς μην μπερδεύετε και τον π.Παίσιο με διαλογισμούς και κουντελίνες...

delta είπε...

@ Πλώρη
Φίλε Γιώργο

Ο θρησκευόμενος άνθρωπος οφείλει να μην περιορίζεται, να είναι πέρα από τις λέξεις και πάνω από όλα να έχει ελεύθερη σκέψη . Η αλήθεια ούτως ή άλλως δεν μπορεί να αποτυπωθεί μέσα σε λόγια. Από όλη αυτή τη φιλότιμη προσπάθεια του φίλου Λάμδα διάλεξες μια λέξη (που την πολεμάει η Ορθοδοξία – γιατί άραγε ;) για να κάνεις θέμα.

Ο διαλογισμός είναι μια έννοια τόσο ευρεία (από την απλή αυτοσυγκέντρωση μέχρι την πλήρη ένωση με το θείο) και ο καθένας μπορεί να τη μεταφράσει όπως θέλει. Το που οδηγεί ο διαλογισμός και το που οδηγεί η προσευχή τελικά, έχει άμεση σχέση με το που εσύ θέλεις να πας.

Η ελευθερία της σκέψης είναι η ζωή της ψυχής είπε ο Βολταίρος.

LAMDA είπε...

Ευχαριστώ φίλοι μου και το ωραίο σε αυτό το "φιλοσοφικό καφενείο" είναι ότι μπορούμε να εκφράζουμε ελεύθερα τις απόψεις μας.

Φίλε ΔΕΛΤΑ σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και τις διευκρίνεις που έδωσες για μένα

Φίλε "Πλώρη" σίγουρα δεν θεωρώ ότι είναι το ίδιο πράγμα ο διαλογισμός και η προσευχή! Αλλά πιστεύω ότι μπορούν να βοηθήσουν και τα δύο στο να δούμε βαθύτερα τα πράγματα και να βρούμε τη δύναμη να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες. Αλλοι μπορούν να το καταφέρουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και άλλοι και με τους δύο σύμφωνα με την υποκειμενική μου πάντα άποψη! Δεν χρησιμοποίησα όμως την έννοια της προσευχής όπως την δέχεται αποκλειστικά η ορθοδοξία αλλά όπως μπορεί να την δεχτεί ο κάθε άνθρωπος που θέλει να προσευχηθεί στον Θεο που πιστεύει. Επίσης η ρήση αυτή του Πάτερ Παίσιου εμένα με έχει βοηθήσει πολύ και ακόμα την "δουλεύω". Πιστεύω ότι μπορεί να βοηθήσει κάθε άνθρωπο ανεξαρτήτου θρησκείας. Απλά η προσευχή ή/και ο διαλογισμός μπορεί να μας κάνει να δούμε τα πράγματα κάτω από αυτή τη σκοπιά που πολύ εύστοχα και σοφά διατύπωσε ο Πάτερ Παϊσιος.

Φίλη Σίσυ,

Χρησιμοποίησα τη λέξη ΕΓΩ για να αναφερθώ στον εγωισμό και τα πάθη μας ή αν θέλεις στο κατώτερο εαυτό μας, ενώ τη λέξη εαυτό σαν μια πιο πλήρη έννοια για τον προσδιορισμό του ανθρώπου. Θεώρησε το ΕΓΩ σαν "μέρος" του εατού μας σε αυτό το άρθρο.

Ανώνυμος είπε...

Γεια!πολύ καλό άρθρο!Συμφωνώ απολύτως μαζί σου και από προσωπική εμπειρία.
Όλα γίνονται για την εξέλιξη της ψυχής μας.

delta είπε...

Χρειάζεται να είμαστε πρόθυμοι να αποδεσμευτούμε από τα πρότυπα της ζωής που μας δημιουργούν συνθήκες που λέμε ότι δε θέλουμε. Αυτό το καταφέρνουμε όταν στραφούμε προς τα μέσα και ακούσουμε την εσωτερική μας δύναμη, (κάποιοι πάντα θα προσπαθούν να μας αποτρέψουν από αυτό γιατί τότε θα χάσουν τη δουλειά τους), που ήδη ξέρει ποιο είναι το καλύτερο για μας. Αν είμαστε πρόθυμοι να εμπιστευθούμε τη ζωή μας σ’ αυτή την ανώτερη δύναμη που υπάρχει μέσα μας (Γεννηθήτω το θέλημά Σου), την δύναμη που μας αγαπά και μας στηρίζει πάντα, τότε θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε μια καινούργια ζωή, χωρίς θλίψη, χωρίς μελαγχολία, με περισσότερη αγάπη και ευημερία.

Πιστεύω ότι το πνεύμα μας είναι πάντα συνδεδεμένο με τον Ένα Άπειρο Νου, και επομένως σε κάθε στιγμή έχουμε στη διάθεση μας όλη τη γνώση, όλη τη σοφία για να ξεπεράσουμε οποιαδήποτε δυσκολία. Με τον Άπειρο αυτό Νου, με την Οικουμενική αυτή δύναμη που μας δημιούργησε, μας ενώνει αυτή η σπίθα του φωτός που υπάρχει μέσα μας : ο Ανώτερος Εαυτός μας, η εσωτερική μας δύναμη. (είναι ο αληθινός Εαυτός μας με Ε κεφαλαίο που καμιά σχέση δεν έχει με το φθαρτό, παροδικό, επίκτητο εγώ μας)

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...