Κυριακή 28 Ιουνίου 2009

Προσευχή Καρδιάς.





Άγγελοί μου, φίλοι μου πιστοί και καθοδηγητές, παραδίδω σε σας όλες τις ανησυχίες και ανασφάλειες που με βασανίζουν.

Περιφρουρείτε τις σκέψεις μου και μη με αφήνετε να απομακρύνομαι από τον στόχο μου ούτε λεπτό. Στόχος μου είναι η Ειρήνη και η Αγάπη του Θεού. Αυτό είναι που ποθεί η ψυχή μου. Αυτή είναι η βαθύτερη επιθυμία της καρδιάς μου.

Μη με αφήνετε να παρασύρομαι από τις μορφές και τις προσκολλήσεις!

Ας καλωσορίζω τα μαθήματα που μου στέλνει το Σύμπαν.

Ας είναι αυτά με μορφές που να μπορώ να τις καταλαβαίνω και να τις απολαμβάνω.

Ας μην μπλοκάρω ούτε για μια στιγμή το φως μέσα μου. Ας το αφήνω ελεύθερο να επεκτείνεται και να αγγίζει με αγάπη όλη την Δημιουργία.

Ας αφήνω την Ειρήνη του Θεού να λάμπει μέσα μου κάθε στιγμή και το Φως Της, ας κατευθύνει όλες μου τις σκέψεις. Όλα τα πράγματα του κόσμου ας λάμπουν πάνω μου με αυτό το Φως, με αυτήν την Ειρήνη.

Ας μην εμποδίζω την Θεϊκή Καθοδήγηση.

ΒΟΗΘΕΙΣΤΕ ΜΕ!!!

Κι Eσύ, Υιέ του Θεού, ελέησέ με, με την Όρασή Σου!

Αντικατέστησε όλες τις πικρίες μου με θαύματα. Κράτα με από το χέρι, κάθε στιγμή και κάθε λεπτό!

Θαύματα ας εμφανίζονται σε κάθε κατάσταση που τα ζητώ.

Ας μην βασίζομαι στον εαυτό μου και ας μην προσπαθώ να επιβάλλω τον έλεγχο του εγώ μου πουθενά.

Ας συγχωρώ τον εαυτό μου, τους αδερφούς μου, τις καταστάσεις!

Όλα όσα μου συμβαίνουν είναι πράγματα που ο Δημιουργός μου θέλει να μάθω. Τα καλοδέχομαι γιατί η Αγάπη του Πατέρα μου για μένα είναι απεριόριστη και δεν υφίσταται τους περιορισμούς, ούτε υπόκειται στους νόμους αυτού του κόσμου.

Ας βλέπω τα πάντα μέσα από τα δικά Σου μάτια.

Ας έχω πίστη και απόλυτη εμπιστοσύνη στην καθοδήγησή Σου.

Τρίτη 23 Ιουνίου 2009

Διαλογισμός


«Διαλογισμός είναι να ανακαλύψεις αν ο εγκέφαλος, με όλες τις δραστηριότητές του, όλες τις εμπειρίες του, μπορεί να είναι απολύτως σιωπηλός.΄Οχι βίαια, επειδή τη στιγμή που επιβάλλεσαι, υπάρχει δυϊσμός. Και η οντότητα που λέει: «Θάθελα να ζήσω θαυμαστές εμπειρίες, γι' αυτό πρέπει να αναγκάσω τον εγκέφαλό μου να είναι σιωπηλός» δεν πρόκειται να το καταφέρει ποτέ αυτό.Αν όμως αρχίσεις να εξετάζεις, να παρατηρείς, να ακούς προσεκτικά κάθε κίνηση της σκέψης, τη διαμόρφωσή της, τις επιδιώξεις της, τους φόβους της, τις απολαύσεις της, να παρατηρείς πώς λειτουργεί ο εγκέφαλος, τότε θα δεις πως ο εγκέφαλος γίνεται εξαιρετικά ήσυχος΄ αυτή η ησυχία δεν είναι ύπνος αλλά είναι τρομερά δραστήρια και γι' αυτό ο εγκέφαλος είναι ήσυχος.
Μια μεγάλη γεννήτρια που δουλεύει άψογα, σπάνια κάνει κάποιο θόρυβο΄ μόνον όταν υπάρχει τριβή υπάρχει και θόρυβος.»



Ο διαλογισμός είναι κάτι πολύ πιο θαυμαστό αν τον συναντήσεις ο ίδιος. Μπορώ να πω πολλά γι' αυτόν, αλλά η περιγραφή δεν είναι το περιγραφόμενο. Εναπόκειται σε σας να μάθετε γι' αυτόν κοιτώντας τον εαυτό σας - ούτε βιβλίο, ούτε δάσκαλος μπορούν να σας τον διδάξουν.Μην εξαρτιέστε από κανέναν, μη γίνεστε μέλη πνευματικών οργανώσεων΄ πρέπει κανείς να μάθει μόνος του. Και τότε ο νους θα ανακαλύψει πράγματα που είναι απίστευτα.Αλλά για κάτι τέτοιο, δεν θα πρέπει να είσαστε μέσα σας χωρισμένοι σε κομμάτια, οπότε θα υπάρχει τεράστια σταθερότητα, σβελτάδα, κινητικότητα.Για έναν νου που είναι έτσι, δεν υπάρχει χρόνος κι επομένως η ζωή έχει εντελώς διαφορετική σημασία.











«΄Ηταν ένα από εκείνα τα όμορφα πρωινά που δεν έχουν υπάρξει ποτέ πριν.Ο ήλιος μόλις έβγαινε και τον είδες ανάμεσα στον ευκάλυπτο και το πεύκο. ΄Ηταν πάνω από τα νερά, χρυσός, λαμπερός, μ' ένα φως που υπάρχει μόνο ανάμεσα στα βουνά και τη θάλασσα.΄Ηταν απίστευτα καθαρό πρωινό, δεν κουνιόταν φύλλο, γεμάτο από εκείνο το παράξενο φως που βλέπει κανείς όχι μόνο με τα μάτια του, αλλά και με την καρδιά του. Και όταν το βλέπεις, οι ουρανοί είναι πολύ κοντά στη γη κι εσύ χάνεσαι μέσα στην ομορφιά.

Ξέρετε, δεν πρέπει ποτέ να διαλογίζεστε μπροστά σ' όλο τον κόσμο, ή μαζί με κάποιον άλλον ή ομαδικά.

Πρέπει να διαλογίζεστε σε κάποιο απόμερο σημείο, στην ησυχία της νύχτας ή στη γαλήνη πολύ νωρίς το πρωί. ΄Οταν διαλογίζεσαι απόμερα, πρέπει να υπάρχει μοναχικότητα. Πρέπει να είσαι εντελώς μόνος, να μην ακολουθείς κανένα σύστημα, καμιά μέθοδο, επαναλαμβάνοντας λέξεις, κυνηγώντας κάποια σκέψη ή διαμορφώνοντας μια σκέψη σύμφωνα με την επιθυμία σου.Αυτή η μοναχικότητα έρχεται όταν ο νους είναι ελεύθερος από τη σκέψη. ΄Οταν επηρεάζεσαι από επιθυμίες ή από τα πράγματα που επεδίωξε ο νους στο παρελθόν ή θα επιδιώξει στο μέλλον, δεν υπάρχει μοναχικότητα.
Μόνο στην απεραντοσύνη του παρόντος έρχεται αυτή η μοναχικότητα. Και τότε, σε μια ήσυχη απομόνωση όπου κάθε επικοινωνία έχει σταματήσει - όπου δεν υπάρχει ο παρατηρητής με τα προβλήματά του, με τις βλακώδεις ορέξεις του και ανησυχίες του - μόνο τότε, σ' εκείνη την ήσυχη μοναχικότητα, ο διαλογισμός γίνεται κάτι που δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια. Τότε ο διαλογισμός είναι μια αιώνια κίνηση.
Δεν ξέρω αν έχετε διαλογιστεί ποτέ, αν έχετε μείνει ποτέ μόνοι σας με τον εαυτό σας, μακριά από τα πάντα, από κάθε άνθρωπο, από κάθε σκέψη και επιδίωξη, αν έχετε μείνει ποτέ εντελώς μόνοι, όχι απομονωμένοι, όχι βυθισμένοι σε κάποιο φαντασιόπληκτο όνειρο ή όραμα, αλλά πολύ μακριά, έτσι ώστε να μην αναγνωρίζεται τίποτα μέσα σας, τίποτα που να μπορείς να τ' αγγίξεις με τη σκέψη ή το συναίσθημα, τόσο μακριά που στην πλήρη μοναχικότητα αυτή η ίδια η σιωπή γίνεται το μόνο λουλούδι, το μόνο φως κι εκείνη η άχρονη ποιότητα που είναι δεν μετριέται από τη σκέψη.

Μόνο σε τέτοιου είδους διαλογισμό μπορεί η αγάπη να υπάρξει. Μην μπείτε στον κόπο να την εκφράσετε: θα εκφραστεί μόνη της. Μην την χρησιμοποιείτε. Μην προσπαθήσετε να την κάνετε πράξη: θα δράσει, και όταν δράσει, σ' εκείνη τη δράση δεν θα υπάρχει μετάνοια, καμιά αντίφαση, τίποτα από τις δυστυχίες και τα βάσανα των ανθρώπων.Γι' αυτό διαλογιστείτε μόνοι σας.Χαθείτε και μην προσπαθήσετε μετά να θυμηθείτε πού είσαστε. Αν προσπαθήσετε να το θυμηθείτε, τότε θα είναι κάτι νεκρό. Και αν κολλήσετε στην ανάμνησή του, τότε δεν θα ξαναείσαστε ποτέ μόνοι σας.

Διαλογιστείτε, λοιπόν, σ' αυτή την απέραντη μοναχικότητα, στην ομορφιά εκείνης της αγάπης, σ' εκείνη την αθωότητα, μέσα σε κάτι καινούργιο - τότε υπάρχει η υπέρτατη ευτυχία που είναι άφθαρτη.Ο ουρανός είναι πολύ γαλάζιος, είναι εκείνο το μπλε που έρχεται μετά τη βροχή κι αυτές οι βροχές ήρθαν μετά από πολλούς μήνες ξηρασίας.
Μετά τη βροχή οι ουρανοί έχουν ξεπλυθεί κι οι λόφοι αναγαλλιάζουν κι η γη είναι γαληνεμένη. Και κάθε φύλλο έχει το φως τού ήλιου πάνω του και νοιώθεις τη γη πολύ κοντά σου.Διαλογιστείτε, λοιπόν, μέσα στις πιο κρυφές γωνιές της καρδιάς και του νου σας, εκεί όπου δεν έχετε βρεθεί ποτέ πριν.

Κρισναμούρτι







Οι άνθρωποι που ασχολούνται με την πνευματικότητα συνήθως έχουν μεγάλη όρεξη και λαχτάρα να βιώσουν αλλά και να ακούσουν από άλλους για πνευματικές ή μεταφυσικές εμπειρίες. Μήπως όμως πίσω από αυτόν τον ενθουσιασμό κρύβεται συχνά μια παράλογη, ίσως και παιδική προσμονή για επιτεύγματα που τελικά δεν είναι ουσιαστικώς πνευματικά;

Οι πραγματικά πνευματικές εμπειρίες δεν είναι να δούμε στο διαλογισμό μας ότι έχουμε επαφή με εξωγήινους, ή να δούμε τι ήμασταν σε προηγούμενες ζωές, ή να βιώσουμε υπερφυσικές δυνάμεις, ή να έχουμε διάφορα εντυπωσιακά οράματα. Τα οράματα μπορεί να μας βοηθήσουν αλλά μπορεί και να μας παραπλανήσουν. Οι υπερφυσικές δυνάμεις συνήθως μόνο τον εγωισμό ανεβάζουν, είναι τεράστια η παγίδα. Η γνώση των προηγούμενων ζωών συνήθως χρησιμοποιείται και πάλι για να ανυψώσει το εγώ, ή για να ικανοποιήσει την περιέργεια του ατόμου, περιέργεια που είναι βλαβερή στη πνευματική πορεία. Λέω συνήθως, γιατί κάποιες φορές μπορεί όντως να είναι χρήσιμα τα παραπάνω. Αλλά το συχνότερο είναι όλα αυτά τα παραπάνω να γίνονται ένα ματαιόδοξο εμπόδιο προς την πραγματική μας πνευματική άνοδο, και άρα προς την ευτυχία μας – γιατί πνευματική επίτευξη σημαίνει ευτυχία, ευδαιμονία, ελευθερία.

Οι ουσιαστικές πνευματικές εμπειρίες είναι η επαφή με το Φως, η ανάβαση στη Πηγή μέσω προσωπικού σκληρού αγώνα, καθώς θα πρέπει να διαπεράσουμε χοντρά πέπλα σκοταδιού και παχυλότητας. Αυθεντική πνευματική εμπειρία είναι να βιώσουμε ταπείνωση, να συνειδητοποιήσουμε τις ατέλειές μας και να μπούμε συνειδητά στον αγώνα για εξυγίανση, εκλέπτυνση και αναμόρφωση του εαυτού ώστε να γίνουμε καλύτεροι υπηρέτες της κοινωνίας και του ανθρώπου. Ναι όλα αυτά μπορεί να ακούγονται κλισέ και να μην κάνουμε ‘ουάου’ όπως θα κάναμε αν μας εξιστορούσαν μια φαντασμαγορική επαφή με εξωγήινους ή Διδασκάλους στο διαλογισμό, είναι όμως αυτά που θα μας λυτρώσουν από τη φυλακή και το βάσανο που λέγεται εγωισμός.


Πηγή : http://www.elenastral.com/







Η συγκέντρωση δεν έχει καμιά σχέση με τον διαλογισμό. Ο διαλογισμός είναι το ακριβώς αντίθετο της συγκέντρωσης. Η Δύση δεν έχει γνωρίσει το διαλογισμό. Έχει παραμείνει εγκλωβισμένη μέσα στη συγκέντρωση – γι’ αυτό και όλη η επιστημονική πρόοδος και τεχνολογία – δεν έχει γνωρίσει όμως την εσωτερική επιστήμη της σιωπής, της ειρήνης, του να είναι κανείς φως μέσα στον εαυτό του.
Διαλογισμός σημαίνει παρατήρηση του νου.Αν μπορείς να παρατηρήσεις το νου, απλώς να τον κοιτάξεις σιωπηλά, χωρίς να τον επικρίνεις, χωρίς να τον εκθειάζεις, χωρίς να τον κατηγορείς, χωρίς να τον κρίνεις καθόλου ούτε υπέρ ούτε κατά, απλώς παρατηρείς σαν να μην έχει καμιά σχέση μ’ εσένα…Και το θαύμα του διαλογισμού είναι ότι και μόνο που τον παρατηρείς, ο νους σιγά-σιγά εξαφανίζεται.

Η ουσία του διαλογισμού είναι στο να είσαι τόσο σιωπηλός, ώστε να μη υπάρχει κάποια παραμικρή κίνηση της σκέψης, για να μη μπουν κάποιες λέξεις μεταξύ σας και της πραγματικότητας, για να μείνετε πραγματικά μόνος. Αυτή η μοναχικότητα, αυτή η καθαρότητα, αυτό το ξάστερο ουρανό της ύπαρξής σας είναι ο αληθινός διαλογισμός.

Ο νους και ο διαλογισμός δεν μπορούν να συμβιώσουν. Κανένας δεν μπορεί να τους έχει ταυτόχρονα. Μπορείτε να έχετε ή τον νου, ή τον διαλογισμό, γιατί ο νους είναι συλλογισμός, ενώ ο διαλογισμός είναι σιωπή. Νους σημαίνει περιπλάνηση και αναζήτηση εξόδου μες στο σκοτάδι. Ο διαλογισμός βλέπει πολύ μακριά, και δεν υπάρχει θέμα αναζήτησης, αφού ξέρει που είναι ο έξοδος.

Ο άνθρωπος που ξέρει πώς πρέπει να διαλογίζεται είναι ο άνθρωπος που ξέρει πώς πρέπει να ακούει. Ή το αντίθετο: ο άνθρωπος που ξέρει να ακούει, ξέρει και να διαλογίζεται.

Ο διαλογισμός είναι το χρυσό κλειδί για ν' ανοίξετε όλα τα μυστικά της ζωής

Όσσο

Σάββατο 20 Ιουνίου 2009

H AΥΤΟΓΝΩΣΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΧΙΛΙΕΤΙΑ


Τι είναι αυτή η περίφημη πνευματική αναζήτηση; Ποιός είναι ο πνευματικός αναζητητής και πως αναζητεί; Είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης η αναζήτηση της χαράς και της ευτυχίας σε συνδυασμό με την αποφυγή του πόνου και της δυστυχίας. Από τη στιγμή όμως που αυτές οι δύο αντίθετες καταστάσεις είναι πλευρές του ίδιου νομίσματος , κάθε προσπάθεια διαχωρισμού τους είναι μάταιη και οδηγεί σε περισσότερη δυστυχία.
Είναι επίσης ίδιο του ανθρώπου η θέληση για νόημα. Όταν οι άνθρωποι νιώθουν ότι η ζωή τους δεν έχει κανένα νόημα , τότε βιώνουν ένα υπαρξιακό κενό, μιά υπαρξιακή απογοήτευση που συνοδεύεται από την αίσθηση της απομόνωσης από τη 'Ζωή' και την 'Πραγματικότητα' στο σύνολό της. Οι πιο πολλοί άνθρωποι για να καλύψουν το εσωτερικό τους κενό καταφεύγουν σε διάφορες αναπληρώσεις. Η θέληση για νόημα γίνεται τότε θέληση για δύναμη ή θέληση για ηδονή. Άλλοι πάλι δραπετεύουν σε όμορφες ανακουφιστικές θεωρίες , που δέχονται παθητικά αν όχι φανατικά. Αργά ή γρήγορα αυτές οι ψευδοαπαντήσεις στο βασικό ερώτημα για νόημα γίνονται αδιέξοδοι, που οδηγούν τον άνθρωπο στην ψυχική νόσο ή την αυτοκαταστροφή.

Ο άνθρωπος , που βρίσκει το θάρρος να αποδεχτεί την επώδυνη κατάσταση του υπαρξιακού ερωτήματος και να το αντιμετωπίσει αυθεντικά, ανυψώνεται πάνω από τους σωματικούς και ψυχικούς παράγοντες που τον καθορίζουν και εισέρχεται στο πνευματικό επίπεδο. Το αληθινό μονοπάτι απελευθέρωσης δεν προσπαθεί να απαλύνει τον πόνο, ούτε υπόσχεται δύναμη και επιτυχία. Αντίθετα , σκάβει αδίστακτα έως τα μύχια της ψυχής για να φέρει στην επιφάνεια το κρυμμένο μυστήριο του ανθρώπου.
Ο κόσμος του πνεύματος παρανοήθηκε συχνά σαν ένα αφηρημένο, υπερφυσικό επίπεδο, ξένο αν όχι ανταγωνιστικό προς την καθημερινή εμπειρία. Τίποτα πιο ψευδές.
'Πνευματικότητα' δεν σημαίνει να ασχολείσαι αποκλειστικά με τα πνευματικά θέματα, αφού το πνευματικό και το υλικό δε διαχωρίζονται αυστηρά. Για να αποκτήσεις πνευματικά βιώματα δεν είναι απαραίτητο να ξοδέψεις χρόνια στη μελέτη της θεολογίας, να αναχωρήσεις από τον κόσμο, να κάνεις διανοητικούς ακροβατισμούς , να αναπτύξεις παράξενα χαρίσματα . Ο πνευματικά ολοκληρωμένος άνθρωπος δεν πάσχει από σοβαροφάνεια, δεν επιζητεί το σεβασμό και ούτε παρουσιάζεται σαν αυθεντία . Αντίθετα, διακρίνεται από τη χαρά , τον παιδικό αυθορμητισμό, την αθωότητα, την αγάπη αλλά και το χιούμορ.Όπως έλεγε ο Όσκαρ Ουάιλντ : "Όποτε είμαι χαρούμενος είμαι καλός, όποτε όμως είμαι καλός σπάνια είμαι χαρούμενος".


Οι πραγματικές πνευματικές εμπειρίες μας κάνουν αθωότερους και όχι πολυμαθείς. Τα βαθύτερα προβλήματα δε λύνονται, αλλά διαλύονται σαν το χιόνι κάτω από τις ακτίνες του πνευματικού ήλιου. Kατά το παρελθόν, ο δρόμος προς την φώτιση περνούσε κυρίως μέσα από την άρνηση και την ασκητική. Σήμερα δίνεται έμφαση στην πλήρη αποδοχή της ανθρώπινης υπόστασης και στη μετουσίωση των φαινομενικών εμποδίων σε βοηθήματα. Η δυτική αντίληψη που ήθελε τον άνθρωπο να αντιπαλεύει συνέχεια τη φύση, όχι μόνο τον αποξένωσε από αυτήν, αλλά και από τον ίδιο τον εαυτό του.
Πνευματικότητα είναι μια βαθιά αίσθηση της εσωτερικής ελευθερίας, που στηρίζεται στη συνειδητοποίηση ότι το άτομο είναι ενωμένο και εναρμονισμένο με τη ζωή, με το Θεό ή με οτιδήποτε άλλο μπορεί να είναι αυτή η Αρχή. Είναι η συνειδητοποίηση, ότι αυτή η ένωση υπήρχε ανέκαθεν ,ακόμη κι αν δεν ήταν γνωστή και ότι τίποτε και κανείς στον κόσμο δεν μπορεί να την καταστρέψει .
Ο διακαής πόθος του ανθρώπου για την κατάκτηση της ευτυχίας βρίσκει την απάντησή του στο πνευματικό επίπεδο με τη βίωση της μακαριότητας ή της ευδαιμονίας, που είναι η υπέρβαση της δυαδικότητας. Η κατάσταση της Νιρβάνα, της Μόκσα ή της Φώτισης δεν είναι ασφαλώς όπως ισχυριζόταν ο Φρόιντ μια υποστροφή σε πρωτόγονη ή παιδαριώδη μορφή επίγνωσης. Στη Νιρβάνα εξακολουθούν να υπάρχουν οι επιλογές και οι αποφάσεις , όχι όμως και η αίσθηση της χωριστικότητας ενός 'εγώ που δρα'. Το απελευθερωμένο άτομο δε χάνει την ικανότητά του στο κοινωνικό παιχνίδι , αντίθετα, παίζει πολύ καλύτερα γιατί ξέρει ότι πρόκειται για παιχνίδι ! Μόλις υπερβεί το εγώ ,η συνείδηση δεν κατακλύζεται από πρωτόγονα χαρακτηριστικά, αλλά στη θέση του προβάλει η Ενόραση.
Οι κανόνες αυτογνωσίας είναι τρόποι αφύπνισης της συνείδησης του εαυτού, σαν μια υπόσταση πλατύτερη από αυτό το πολύ περιορισμένο κέντρο που νιώθουμε σαν 'εγώ'. Ο άνθρωπος είναι ένα άνοιγμα μέσα από το οποίο, ολόκληρη η ενέργεια του σύμπαντος συνειδητοποιεί τον εαυτό της.
Αν η ίδια μας η φύση είναι μέρος της μιας και Οικουμενικής Αρχής ,τι νόημα έχει να μιλάμε τότε για μονοπάτια προς την αλήθεια ; Αν είμαι η Αρχή, τότε οποιαδήποτε προσπάθεια να το δεχτώ ή να ξεφύγω από αυτήν με οδηγεί σε φαύλο κύκλο. Κι όπως λέει ο Λάο Τσε στο Τάο τε Κίνγκ :

"Αν το γυρέψεις το χάνεις
Δεν μπορείς να το αγγίξεις
Ούτε να το ξεφορτωθείς
Εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτε
Κι αυτό συνεχίζει με το δικό του τρόπο"




Η συνειδητοποίηση της Αλήθειας δεν είναι αποτέλεσμα μηχανικής δραστηριότητας, αλλά γεγονός που απορρέει από την Αυτοενθύμηση. Η δράση έγκειται στην αποκάλυψη της Γνώσης και όχι στην κατάκτησή της. Αυτό που ονομάζουμε Αυτογνωσία, κατά παράδοξο τρόπο, δεν είναι η Γνώση του Πραγματικού Εαυτού, αλλά η μελέτη των οχημάτων και των λειτουργιών του που από άγνοια ταυτίζονται συχνά με την αληθινή μας Υπόσταση. Ο Εαυτός δεν είναι ποτέ το παρατηρούμενο, αλλά η καθαρή παρατήρηση.Το μυστήριο της Ουσίας μας θα παραμείνει πάντα μυστήριο, που μπορεί να βιωθεί, αλλά όχι να περιγραφεί και να αναλυθεί. Η ολική αποστασιοποιημένη αποδοχή αυτού που είμαστε κάθε στιγμή και η εγκατάλειψη της άκαρπης προσπάθειας να γίνουμε κάτι άλλο στο μέλλον, οδηγούν με ασφάλεια και φυσικότητα στην ανακούφιση από την αυτοένταση και στην Απελευθέρωση.Τα διάφορα πνευματικά μονοπάτια συνεπώς, είναι το μέσον, τα 'τεχνάσματα αφύπνισης' από το κοσμικό όνειρο και δεν πρέπει να μετατρέπονται σε μαγικά είδωλα εφησυχασμού και λατρείας.
Όταν μια παράδοση γίνεται όλο και πιο αξιοσέβαστη με το πέρασμα του χρόνου , οι παλιοί δάσκαλοι και οι σοφοί ανυψώνονται σε υπερανθρώπινο επίπεδο κι έτσι το ιδανικό της απελευθέρωσης γίνεται πιο απόμακρο.
Ο πνευματικός δρόμος της καινούργιας εποχής πετάει πάνω από τον εκφυλισμό των μεθόδων απελευθέρωσης σε κοινωνικούς θεσμούς και παίρνει ξανά τη θέση που του αρμόζει σαν κριτική πολιτισμού. Γίνεται μια διαρκής επανάσταση χωρίς ίχνος βίας , που αποκαλύπτει στον άνθρωπο την ουσία , μια και αιώνια , πίσω από την πολυπλοκότητα των μορφών και το παιχνίδι των αντιθέσεων.
Ο πνευματικός δρόμος που ταιριάζει στον κάθε άνθρωπο είναι διαφορετικός.Σχετικά με την επιλογή του πνευματικού δρόμου αφύπνισης οαναφέρει στη διδασκαλία του Δον Χουάν : Castaneda
"Κάθε δρόμος είναι μονάχα ένας δρόμος , και δεν είναι ντροπή ούτε για σένα ούτε για τους άλλους να τον εγκαταλείψεις κάποια στιγμή, αν έτσι σου υπαγορεύει η καρδιά σου. Κοίταξε κάθε δρόμο με προσοχή και επιφυλακτικότητα . Δοκίμασέ τον όσες φορές κρίνεις εσύ πως είναι απαραίτητο. Σκέψου και δια λογίσου πάνω σ' αυτόν. Κι ύστερα, θέσε στον εαυτό σου ένα και μόνο ερώτημα : Εχει αυτός ο δρόμος καρδιά ; Αν έχει, είναι καλός, αν δεν έχει, είναι άχρηστος".




Μέχρι πρότινος η πνευματική αναζήτηση ήταν αποκλειστικό αντικείμενο ενασχόλησης της μεταφυσικής φιλοσοφίας και των διαφόρων εσωτερικών συστημάτων Ανατολικής κυρίως προέλευσης. Σήμερα υπάρχει εν εξελίξει στη Δύση η δημιουργία μιας ολοκληρωμένης συστηματικής και εμπειρικά δομημένης γενικής ψυχολογίας, που περιλαμβάνει και τα ύψη της ανθρώπινης φύσης. Το ανθρωπιστικό πρότυπο της ψυχικής υγείας δεν είναι ο μέσος νευρωτικά προσαρμοσμένος άνθρωπος, αλλά ο ολοκληρωμένος, αυτοπραγματωμένος ή εξατομικευμένος άνθρωπος . Ο άνθρωπος αυτός δηλαδή, που έχει ενεργοποιήσει και αναπτύξει όλες τις ικανότητές του σε μέγιστο βαθμό, έχει κατανοήσει και αποδεχτεί τον εαυτό του και έχει εναρμονιστεί με τον κόσμο. Οι νευρώσεις είναι προϊόν απομόνωσης και μη έκφρασης του πραγματικού εαυτού. Κατά τον From, υγιής κοινωνικός τύπος είναι μόνο αυτός της παραγωγικής αγάπης, ο οποίος όμως είναι πολύ σπάνιος και δημιουργείται μέσα από μια διαλεκτική σχέση του ατόμου με την κοινωνία.
Ο Καρλ Γιουνγκ πρώτος αναγνώρισε το όφελος της ψυχολογίας από την Ανατολική φιλοσοφία και γιαυτό κατηγορήθηκε για μυστικισμό και έλλειψη αυστηρά επιστημονικής μεθόδου. Τέτοιου είδους κατηγορίες ωστόσο, στηρίζονται στην άγνοια του πραγματικού χαρακτήρα της Ανατολικής φιλοσοφίας, που δεν πρέπει να συγχέεται με τα Ανατολικά θρησκευτικά συστήματα. Στην πραγματικότητα είναι λάθος να μιλάμε για 'Ανατολική φιλοσοφία' , γιατί σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για φιλοσοφία, όπως εμείς σήμερα την εννοούμε. Ουσιαστικά, δεν είναι ούτε θεωρητική ούτε ακαδημαϊκή. Είναι εμπειρική και πρακτική και πλησιάζει πιο πολύ την ψυχολογία απ'ότι τη φιλοσοφία.
Όπως υποστηρίζει ο Maslow, αυτό που χρειάζεται η επιστήμη σήμερα για να είναι αρωγός στην ολοκλήρωση του ανθρώπου, είναι η διεύρυνση και η εμβάθυνση της φύσης της, των στόχων και των μεθόδων της. Δε χρειάζεται η επιστήμη να παραιτείται από τα προβλήματα της αγάπης, της δημιουργικότητας, της αξίας, της ομορφιάς, της φαντασίας, της ηθικής και της χαράς, αφήνοντάς τα αυτά ολοκληρωτικά σε 'μη επιστήμονες', σε ποιητές, προφήτες, ιερείς, δραματουργούς και καλλιτέχνες. Οι κλασικές απρόσωπες μέθοδοι δεν αποδίδουν γι αυτή την καινούργια προσωπική επιστήμη. Ο σεβασμός του λογικού και του λεκτικού σαν τη μοναδική γλώσσα της αλήθειας, μας αναστέλλει στην απαραίτητη μελέτη του μη λογικού, του ποιητικού, του μυθικού.
Η επιστήμη δεν πρέπει να αυτοπεριοριστεί σε μετρήσεις και ποσοτικές αναλύσεις. Ένα είδος ποιοτικής γνώσης μπορεί να είναι επιστημονικό αρκεί να εξασφαλίζει δύο προϋποθέσεις: να βασίζεται πάνω στη συστηματική παρατήρηση και να εκφράζεται με ένα συνεκτικό και συνεπές πλέγμα εννοιών που να συνδέουν τα παρατηρούμενα στοιχεία.
Ξεπερνώντας τις παρωπίδες του στενού επιστημονισμού του 19ου αιώνα, η Ανθρωπιστική Ψυχολογία μπορεί να αποτελέσει μια αληθινή επανάσταση, προσφέροντας νέους τρόπους αντίληψης και σκέψης, νέες εικόνες του ανθρώπου και της κοινωνίας, νέες συλλήψεις της ηθικής και των αξιών, νέες κατευθύνσεις για να κινηθεί κανείς. Από την άλλη πλευρά, πολλά ευαίσθητα άτομα, ειδικά καλλιτέχνες, φοβούνται ότι η επιστήμη κηλιδώνει και υποβιβάζει, ότι διαλύει τα πράγματα αντί να τα ενώνει, σκοτώνοντας μάλλον παρά δημιουργώντας. Τίποτα από αυτά δεν είναι απαραίτητο.
Οι νέες αυτές εξελίξεις, προϊόν ωρίμανσης της Δυτικής σκέψης, σε σύμπνοια και όχι ανταγωνισμό με την Ανατολική, μπορούν να προσφέρουν επιτέλους αποτελεσματική ικανοποίηση στον 'ματαιωμένο ιδεαλισμό' πολλών απεγνωσμένων ανθρώπων, ειδικά νέων, σε αναζήτηση νοήματος και κατεύθυνσης. Χρειαζόμαστε μια σύνθεση Ανατολής και Δύσης , επιστήμης και θρησκείας , διάνοιας και διαίσθησης , κεφαλής και καρδιάς. Μόνο αυτή η αρμονία μπορεί να δώσει πνοή στον καινούργιο άνθρωπο, στην καινούργια ανθρωπότητα , που θα έχει τα πόδια γερά ριζωμένα στη γη και τα μάτια στραμμένα στον ουρανό.
Η μετάβαση στη νέα πνευματική άνθιση δεν είναι δυστυχώς απρόσκοπτη. Στη χώρα που γεννήθηκε και δοξάστηκε η ελεύθερη πνευματική έκφραση, ορισμένοι φανατικοί κύκλοι προσπαθούν να σπείρουν το φόβο με τη συστηματική παραπληροφόρηση. Σκοπός μας , όπως έλεγε ο Πλάτων στην 'Πολιτεία', δεν είναι να φιλονικούμε μαζί τους, αλλά να διαλύσουμε την όποια κακή και παραπλανητική υπόληψη καλλιεργείται για τους σύγχρονους αναζητητές της αλήθειας. (<< ...να τους δώσεις να καταλάβουν ποιούς εσύ εννοείς 'φιλοσόφους' και να καθορίσεις τον αληθινό τους χαρακτήρα καθώς και το πραγματικό τους έργο δια να μη νομίζουν, ότι μιλάς δι'εκείνους τους φιλοσόφους που φαντάζονται αυτοί ...; . .γιατί πως μπορεί να τα έχει κανείς με έναν άνθρωπο που δεν θέλει ποτέ το κακό η να φθονεί έναν που δεν είναι φθονερός , αλλά άχολος και ήμερος ; ...>>.)
Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αν θέλουν να συμβάλλουν στη βελτίωση του πνευματικού και πολιτιστικού μας επιπέδου, δεν πρέπει να παρασύρονται εύκολα από την τακτική του εντυπωσιασμού, αλλά να υιοθετήσουν μια νέα επαγγελματική ηθική , βασισμένη στην αντικειμενική αναζήτηση και προβολή του δημιουργικού και του εποικοδομητικού. Η ιστορία διδάσκει , ότι η παρακμή και η αποσύνθεση ενός πολιτισμού επέρχεται όταν αυτός σκληραίνει υπερβολικά, περιορίζοντας την ελευθερία στη σκέψη και την έκφραση, γεγονός που του απαγορεύει να ανταποκριθεί στην πρόκληση των νέων συνθηκών.
Στις αρχές της τρίτης χιλιετίας , είμαστε μάρτυρες μιας κοσμοϊστορικής μετάλλαξης σε παγκόσμια κλίμακα. Οι αφυπνισμένες πνευματικές δυνάμεις αναγνωρίζοντας την κοινή αποστολή τους, εξέρχονται επιτέλους από το περιθώριο της κοινωνικής ζωής και συνεργάζονται για να φωτίσουν την έξοδο από τη σύγχρονη κρίση.
πηγή

Παρασκευή 19 Ιουνίου 2009

ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΚΛΕΙΔΙ.




Σήμερα θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας έναν θησαυρό από τον άνθρωπο που με βοήθησε να ξεπεράσω την προκατάληψή μου για τον Χριστιανισμό. Είχα ταυτίσει με την διδασκαλία του Ιησού, τα εγκλήματα που διέπραξαν κάποιοι εκπρόσωποι του Χριστιανισμού ανά τους αιώνες, καθώς επίσης είχα συνδέσει με αυτή τη θρησκεία ό,τι οπισθοδρομικό και αναχρονιστικό. Μπορείτε να πιστέψετε ότι ακόμα και η λέξη «Θεός» ή «Χριστός» με ενοχλούσαν;
Χάρη στα βιβλία αυτού του ανθρώπου, είδα με άλλη οπτική την διδασκαλία του Ιησού και από τότε έχει αλλάξει στην κυριολεξία η ζωή μου και ο τρόπος που σκέπτομαι.
Αυτός ο άνθρωπος είναι ο Έμμετ Φοξ. Γεννήθηκε στην Ιρλανδία το 1886, έγινε ο πιο σημαντικός εκπρόσωπος του κινήματος της Νέας Σκέψης στην Αμερική και πέθανε στην Γαλλία το 1951.
Όλα του τα βιβλία έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά και κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Πύρινος Κόσμος. Είναι γεμάτα από απλές και προσιτές συμβουλές σε όλους τους ανθρώπους.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ.

Πρόθεση αυτού του άρθρου δεν είναι ν’ αποτελέσει μια καθοδηγητική πραγματεία αλλά μια πρακτική συνταγή για να βγαίνουμε από τις δυσκολίες. Η μελέτη και η έρευνα είναι καλά στην ώρα τους αλλά δεν ωφελεί η ποσοτική ενασχόληση μαζί τους. Μόνον η πρακτική ενασχόληση σε επίπεδο συνειδητότητας θα σε βγάλει από μια δύσκολη περίσταση. Το λάθος που γίνεται από πολλούς όταν τα πράγματα πηγαίνουν στραβά στην ζωή τους είναι ότι ψάχνουν στο ένα βιβλίο ύστερα απ’ το άλλο, χωρίς να βρίσκουν διέξοδο.
Διάβασε το «Χρυσό Κλειδί» πολλές φορές. Κάνε αυτά ακριβώς που λέει και να δείξεις επιμονή θα ξεπεράσεις κάθε δυσκολία.

ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΚΛΕΙΔΙ.

Η Προσευχή θα σε κάνει αργά ή γρήγορα ικανό να μπορείς να ξεπεράσεις κάθε δυσκολία που υπάρχει. Αυτό είναι το Χρυσό Κλειδί που οδηγεί στην αρμονία και στην ευτυχία.
Σε εκείνους που δεν έχουν γνωρίσει την πιο μεγάλη δύναμη που υπάρχει, αυτό ίσως να φαίνεται σαν μια επιπόλαια δήλωση αλλά αρκεί μια σωστή προσπάθεια για να αποδειχτεί περίτρανα ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Δεν θα έπρεπε να βασιστείς στα λόγια οποιουδήποτε. Προσπάθησε μόνος σου και θα δεις.
Ο Θεός είναι παντοδύναμος και ο άνθρωπος είναι κατ’ εικόνα και ομοίωση κι έχει εξουσία πάνω σ’ όλα τα πράγματα. Αυτή είναι η εμπνευσμένη διδασκαλία και πρέπει να την παίρνει κανείς κατά γράμμα, έτσι όπως την διαβάζει. Όταν λέμε άνθρωπο εννοούμε τον κάθε άνθρωπο, γι αυτό λοιπόν η ικανότητα να αποκτά κανείς αυτή την δύναμη δεν είναι ιδιαίτερο προνόμιο του Μυστικού ή του Αγίου, όπως υποθέτουν πολύ συχνά, ή έστω ενός πολύ εκπαιδευμένου. Όποιος και να’ σαι, οπουδήποτε κι αν είσαι, το Χρυσό Κλειδί για την αρμονία είναι στο χέρι σου. Αυτό συμβαίνει επειδή στην προσευχή λειτουργεί ο Θεός κι όχι εσύ κι έτσι οι αδυναμίες σου δεν έχουν καμιά βαρύτητα. Εσύ είσαι μόνον το κανάλι μέσα απ’ το οποίο η Θεϊκή δράση επενεργεί και το θέμα είναι να βγαίνεις από τη μέση. Οι αρχάριοι επιτυγχάνουν πολλές φορές εκπληκτικά αποτελέσματα με την πρώτη τους προσπάθεια, γιατί το μόνο που χρειάζεται είναι να έχεις ανοικτό νου κι αρκετή πίστη προκειμένου να επιχειρήσεις το πείραμα. Πέρα απ’ αυτά, μπορείς να έχεις οποιαδήποτε άποψη περί θρησκείας θέλεις.
Όσο για την ουσιαστική μέθοδο, είναι – όπως όλα τα θεμελιώδη πράγματα – πολύ απλή. Αυτό που έχεις να κάνεις είναι αυτό: Πάψε να σκέφτεσαι την δυσκολία όποια κι αν είναι και σκέψου στην θέση της το Θεό. Αυτός είναι ο πλήρης κανόνας και αν τον εφαρμόσεις το πρόβλημα θα εξαφανιστεί. Ίσως να πρόκειται για κάτι σπουδαίο ή για κάτι μικρό, ίσως να αφορά την υγεία, τα οικονομικά, μια μήνυση, έναν καβγά, ένα ατύχημα ή οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς. Ό, τι όμως και να είναι πάψε να το σκέφτεσαι κι άρχισε να σκέφτεσαι τον Θεό. Αυτό είναι το μόνο που πρέπει να κάνεις.
Δεν θα μπορούσε να υπάρξει κάτι πιο απλό, έτσι δεν είναι; Ούτε ο ίδιος ο Θεός δεν θα μπορούσε να το κάνει απλούστερο κι όμως ποτέ δεν αποτυγχάνει αν η προσπάθεια είναι σωστή.
Μην προσπαθείς να διαμορφώσεις μια εικόνα του Θεού, πράγμα που είναι βέβαια ακατόρθωτο. Εργάσου με οτιδήποτε γνωρίζεις για τον Θεό. Ο Θεός είναι Σοφία, Αλήθεια, ασύλληπτη Αγάπη. Ο Θεός είναι πανταχού παρών, έχει δύναμη απεριόριστη, γνωρίζει τα πάντα, κ.ο.κ. Δεν έχει σημασία το πόσο πολύ νομίζεις πως τα κατανοείς όλα αυτά. Συνέχισε να τα επαναλαμβάνεις.
Πρέπει όμως να μη σκέφτεσαι το πρόβλημα, όποιο και να είναι.
Ο κανόνας είναι να σκέφτεσαι για τον Θεό και αν σκέφτεσαι το πρόβλημά σου τότε δεν σκέφτεσαι για τον Θεό.
Ο στόχος σου είναι να διώξεις από την συνειδητότητά σου την σκέψη της δυσκολίας, για λίγα τουλάχιστον λεπτά, αντικαθιστώντας την με την σκέψη του Θεού. Αυτό είναι η ουσία του όλου θέματος. Αν μπορείς ν’ απορροφηθείς με την σκέψη του πνευματικού κόσμου τόσο ώστε να ξεχάσεις πράγματι για λίγο τα πάντα για το πρόβλημα που σε απασχολούσε όταν άρχισες την προσευχή, τότε θα διαπιστώσεις πως είσαι ασφαλής και άνετος, μακριά από το πρόβλημα – ότι έχεις στ’ αλήθεια αποτελέσματα.
Για να «Χρυσοκλειδώσεις» κάποιο αρνητικό άτομο ή κάποια δύσκολη κατάσταση σκέψου:
«Θα Χρυσοκλειδώσω τώρα τον/την………… ή εκείνον τον κίνδυνο» και ύστερα προχώρησε και διώξε κάθε σκέψη για τον/την…..ή τον κίνδυνο από το νου σου, αντικαθιστώντας την με την σκέψη του Θεού.
Λειτουργώντας μ’ αυτόν τον τρόπο δεν επηρεάζεις τη συμπεριφορά του ατόμου εκείνου αλλά το εμποδίζεις να σε βλάψει ή να σ’ ενοχλήσει και το μόνο που του κάνεις είναι καλό. Από εκείνο το σημείο και μετά θα είναι ένα καλύτερο, σοφότερο και πιο πνευματικό άτομο επειδή εσύ το «χρυσοκλείδωσες». Μια πιθανή δίκη ή κάποια άλλη δυσκολία μπορεί να μη συμβεί ποτέ, γιατί ίσως να αποδοθεί διαφορετικά η δικαιοσύνη σε όλα τα μέρη. Μπορεί η έκβαση της κατάστασης να είναι κάποια που ούτε καν την είχες φανταστεί.
Αν βρίσκεις πως μπορείς να το κάνεις αυτό πολύ γρήγορα, τότε να το επαναλαμβάνεις αρκετές φορές την ημέρα με ενδιάμεσα διαλείμματα. Να είσαι πάντως σίγουρος ότι κάθε φορά που το κάνεις διώχνεις κάθε άλλη σκέψη για το πρόβλημα μέχρι να έρθει η επόμενη φορά. Αυτό είναι σημαντικό.
Είπαμε ότι το Χρυσό Κλειδί είναι κάτι το απλό κι έτσι είναι πράμγατι, αλλά δεν είναι πάντοτε τόσο εύκολο να το γυρίσεις. Αν είσαι πολύ τρομαγμένος ΄΄η αγχωμένος ίσως να είναι δύσκολο στην αρχή να διώξεις τις σκέψεις σου γι’ αυτό το πρόβλημα. Με την σταθερή πάντως επανάληψη κάποιας δήλωσης απόλυτης Αλήθειας που βρίσκει μέσα σου ανταπόκριση, όπως λόγου χάρη η φράση «Δεν υπάρχει δύναμη άλλη απ’ το Θεό» ή «Είμαι Παιδί του Θεού, γεμάτο και περιτριγυρισμένο από την τέλτια ειρήνη του Θεού» ή «Ο Θεός είναι Αγάπη» ή «Τώρα με καθοδηγεί ο Θεός» - όσο μηχανικά κι αν σου φαίνεται αρχικά- θα διαπιστώσεις ότι η «θεραπεία» έχει αρχίσει να «αποδίδει» κι ότι ο νους σου καθαρίζει. Μην παρχίζεις με ένταση, να είσαι ήρεμος αλλά επίμονος.
Μην προσπαθείς να σκέφτεσαι εκ των προτέρων τη λύση της δυσκολίας σου που ίσως να φανεί. Αυτό είναι μια προκαθορισμένη σκιαγράφηση που θα καθυστερήσει τα αποτελέσματα. Άφησε το θέμα του τρόπου και των μέσων στο Θεό. Εσύ θέλεις να βγεις από την δυσκολία σου∙ αυτό είναι αρκετό. Κάνε αυτό που πρέπει και ο Θεός θα κάνει το δικό Του.
Όποιος επικαλεστεί το Όνομα του Κυρίου θα σωθεί.

Σάββατο 13 Ιουνίου 2009

ΕΚΤΟΞΕΥΟΜΑΙ!!



Το να ζεις εναρμονισμένος με την Πρόθεση, είναι εκπληκτικό!!
Τα πάντα είναι δυνατά!!
Αυτό δεν έχει να κάνει με μαγικές τελετουργίες και μυστηριακές επικλήσεις!!
Απλά, εκτοξεύεσαι προς το Άπειρο, αφήνοντας όλες τις άμυνες και τους φόβους πίσω.
Δεν σου χρειάζονται γιατί όλη η Δύναμη του Σύμπαντος βρίσκεται στην διάθεσή σου. Βρίσκεται ακριβώς μέσα στην πραγματική σου φύση.
Ζήτησε οτιδήποτε και θα σου δοθεί.
Ζήτησε θεραπεία.
Ζήτησε αγάπη.
Ζήτησε κατανόηση.
Ζήτησε καθοδήγηση.
Ζήτα θαύματα.
Ζήτα οτιδήποτε, χωρίς να ντρέπεσαι για τίποτα. Είναι κληρονομικό σου δικαίωμα.
Δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι για να κερδίσεις την εύνοια του Θεού.
Ζήτησε και θα σου δοθεί.
Η ευχή σου είναι εντολή του Αγίου Πνεύματος.
Βέβαια, να είσαι έτοιμος για εκπλήξεις. Όταν έχεις αναθέσει την ζωή σου στην Πρόθεση ο προσωπικός σου προγραμματισμός μπορεί να τιναχτεί στον αέρα. Το Σύμπαν μπορεί να έχει άλλα σχέδια για σένα και Αυτό ξέρει καλύτερα. Εμπιστεύσου Το.
Πες πως εκτοξεύεσαι και έχεις απόλυτη εμπιστοσύνη, γιατί πλησιάζεις περισσότερο τον Προορισμό σου.
Απλά, λοιπόν, κάνω αυτό:
Ησυχάζω και αφήνω κατά μέρος όλες τις σκέψεις για το τι είμαι και τι είναι ο Θεός ∙ όλες τις αντιλήψεις που έχω για τον κόσμο, όλες τις εικόνες που έχω για τον εαυτό μου.
Αδειάζω το μυαλό μου από οτιδήποτε πιστεύω ότι είναι σωστό ή λάθος, καλό ή κακό, κάθε σκέψη που κρίνω άξια ή ανάξια, καθώς και όλες τις ιδέες για τις οποίες ντρέπομαι.
Δεν κρατιέμαι από τίποτα.
Μην παίρνω μαζί μου ούτε μία σκέψη που μου έχει διδάξει το παρελθόν, ούτε μια πεποίθηση από πριν για τίποτα και για κανέναν.
Ξεχνάω αυτό τον κόσμο και έρχομαι με εντελώς άδεια χέρια.
Εξάλλου Αυτός δεν είναι που γνωρίζει το δρόμο για μένα; Εγώ δεν χρειάζεται να ξέρω τον δρόμο προς Αυτόν.
Το μόνο που εγώ έχω να κάνω είναι να επιτρέψω σε όλα τα εμπόδια που έχω παρεμβάλλει ανάμεσα στον Παιδί και τον Πατέρα, να απομακρυνθούν ήσυχα για πάντα. Ο Πατέρας μου θα επιτελέσει το δικό Του μέρος με χαρμόσυνη και άμεση ανταπόκριση.
Ζήτησα και θα μου δοθεί.
Ας μην έχω όμως άμεσα αιτήματα, ούτε να Του υποδεικνύω το τρόπο με τον οποίο Αυτός θα μου εμφανιστεί. Ο τρόπος για να Τον φτάσω είναι απλά να Τον αφήσω να είναι.
Σήμερα, λοιπόν, ας μην διαλέγω τον δρόμο που θα πορεύομαι προς Αυτόν.
Διαλέγω, όμως, να Τον αφήσω να έρθει.
Και με αυτή την επιλογή αναπαύομαι.
Και εκτοξεύομαι!!!

Πατέρα, δεν γνωρίζω τον δρόμο προς τα Σένα. Αλλά σε έχω καλέσει και μου έχεις απαντήσει. Εγώ δεν θα ανακατευτώ. Δικό σου είναι ο τρόπος που θα σε βρίσκω και θα σε ακολουθώ. Και δεν ζητώ, παρά μόνο το θέλημά Σου, το οποίο είναι και δικό μου, να γίνει και στον ουρανό και στην γη.
Αμήν.

Παρασκευή 12 Ιουνίου 2009

Jiddu Krishnamurti

Φίλε
Mη ψάχνεις να βρεις ποιος είμαι,
γιατί δεν θα το μάθεις ποτέ.
Δεν ζητώ να αποδεχτείς όλα όσα λέω.
Δεν ζητώ τίποτα απο κανένα σας.
Δεν επιθυμώ τη δημοσιότητα.
Δεν επιθυμώ την κολακεία, ούτε τους οπαδούς.
Μια και είμαι ερωτευμένος με τη ζωή, δεν επιθυμώ τίποτα.
Αυτά τα ερωτήματα δεν είναι τόσο σημαντικά.
Σημαντικό είναι το γεγονός ότι υπακούς στις αυθεντίες
κι επιτρέπεις στην κρίση σου,
να καθοδηγείται από αυτές.
Η κρίση σου, ο νους, τα συναισθήματά σου, η ζωή σου,
όλα καθοδηγούνται από πράγματα χωρίς αξία.
Και αυτή είναι η αιτία της θλίψης σου.

O Τζίντoυ Κρισναμoύρτι γεννήθηκε τo Μάιo τoυ 1895 στo Μαντάναπαλι, κoντά στo Μαντράς. Η μητέρα τoυ πέθανε τo 1905 και o πατέρας τoυ, την επόμενη χρονιά, πήγε μαζί με τoυς τέσσερεις γιούς τoυ να ζήσει στo 'Αντιαρ, όπoυ ήταν τα κεντρικά γραφεία της Θεoσoφικής Εταιρείας. Λίγο αργότερα ο Κρισναμούρτι υιοθετήθηκε από την Ανί Μπεσάν, πρόεδρo τότε της Θεοσοφικής, που είχε πειστεί ότι ήταν ο Παγκόσμιος Διδάσκαλος που περίμεναν οι θεοσοφιστές. Τρία χρόνια αργότερα τον πήγαν στην Αγγλία για να μορφωθεί, ενώ ίδρυσαν στο όνομά του το Τάγμα τoυ Αστέρoς της Ανατoλής με χιλιάδες οπαδούς. Το 1929, όμως, ύστερα από 18 χρόνια ο Κρισναμούρτι το διέλυσε και επέστρεψε όλη την περιουσία του πίσω στους δωρητές της. Η αναγγελία της διάλυσης, εκείνη την ημέρα, άρχισε ως εξής: “Πιστεύω ότι η αλήθεια είναι μια χώρα χωρίς κανένα μoνoπάτι προς αυτήν, και δεν μπoρεί να πλησιαστεί μέσα από κανένα δρόμo, καμιά θρησκεία και καμιά oργάνωση...”

Αυτό ακριβώς αποτέλεσε και τον πυρήνα της διδασκαλίας του. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να φτάσει στην Αλήθεια μέσα από οποιονδήποτε οργανισμό, οποιοδήποτε «πιστεύω» οποιοδήποτε δόγμα, ιερέα ή τελετουργία, ούτε μέσα από τη φιλοσοφική γνώση ή τις ψυχολογικές τεχνικές. Πρέπει να την ανακαλύψει μέσα στον καθρέπτη των σχέσεών του, μέσω παρατήρησης και όχι με διανοητική ανάλυση ή ενδοσκοπική καταφυγή. Ο άνθρωπος έχει δημιουργήσει μέσα του διάφορες εικόνες, για να νιώθει ασφαλής: θρησκευτικές, πολιτικές ή προσωπικές που εκδηλώνονται σα σύμβολα, ιδέες και πεποιθήσεις. Το βάρος τους κυριαρχεί στις σχέσεις του στην καθημερινή του ζωή.

Σε όλη την υπόλοιπη ζωή του ο Κρισναμούρτι απέρριψε πεισματικά την ιδιότητα του γκουρού που ήθελαν να του προσδώσουν. Δεν έπαψε να έλκει ένα τεράστιο κοινό σε ολόκληρο τον κόσμο, χωρίς όμως να διεκδικήσει τη παραμικρή αυθεντία ή εξουσία, χωρίς να δεχτεί κανένα μαθητή. Πάντοτε απευθυνόταν στους ακροατές του πρόσωπο σε πρόσωπο. Στη βάση της διδασκαλίας υποστήριζε ότι θεμελιακές αλλαγές της κοινωνίας δεν μπορούν να πραγματωθούν παρά μόνο μέσα από μια μεταμόρφωση της ατομικής συνείδησης. Τόνιζε ιδιαίτερα την αναγκαιότητα της αυτογνωσίας και την κατανόηση των θρησκευτικών και εθνικιστικών επιδράσεων και διαμορφώσεων που περιορίζουν και χωρίζουν τους ανθρώπους.

Συνέχισε τις ομιλίες του σε ολάκερο τον κόσμο μέχρι τον θάνατό του το 1986 σε ηλικία 90 χρονών. Οι συνομιλίες και οι διάλογοί του, το ημερολόγιό του και τα γράμματά του έχουν συγκεντρωθεί σε πάνω από 60 τόμους, χωρίς να λογαριάζουμε τις εκατοντάδες εγγραφές σε audio και video διαφόρων δημοσίων ομιλίων και προσωπικές συζητήσεών του με διάφορους επιστήμονες και πνευματικούς ανθρώπους.


Η ελευθερία δεν είναι αντίδραση, η ελευθερία δεν είναι επιλογή. Είναι ανθρώπινη υποκρισία το ότι επειδή έχει επιλογές ο άνθρωπος είναι δήθεν ελεύθερος. Ελευθερία είναι η καθαρή παρατήρηση χωρίς κατεύθυνση, χωρίς το φόβο της τιμωρίας και της ανταμοιβής. Η ελευθερία δεν έχει κίνητρο, δε βρίσκεται στο τέλος της εξέλιξης του ανθρώπου αλλά στο πρώτο κι όλας βήμα της ύπαρξής του. Με τη παρατήρηση αρχίζουμε να ανακαλύπτουμε την έλλειψη ελευθερίας. Η ελευθερία είναι καθαρή επίγνωση, χωρίς επιλογή , της καθημερινής μας ύπαρξης και δραστηριότητας..

Είναι υποτιμητικό για ένα άνθρωπο να είναι οπαδός, γιατί χάνει έτσι τη πνευματική του ανεξαρτησία. Κι όταν ένας άνθρωπος δεν μπορεί να σκεφτεί ελεύθερα, "μπλοκάρεται" ολόκληρη η ύπαρξή του. Είναι όμως εξ ίσου υποτιμητικό για κάποιον να δέχεται άλλους ανθρώπους σαν οπαδούς τους. Σημειώνει ο Κρισναμούρτι:...

Ξέρετε, όταν ακολουθείς κάποιον, τον καταστρέφεις. Στα πνευματικά ζητήματα ο μαθητής καταστρέφει το δάσκαλο και ο δάσκαλος το μαθητή. Μπορείτε να το δείτε αυτό ιστορικά, αλλά και στην καθημερινή σας ζωή όπου κάποιος κυριαρχεί πάνω σε κάποιον άλλον. Σε αυτή την κυριαρχία δεν υπάρχει ελευθερία, δεν υπάρχει ομορφιά, δεν υπάρχει αγάπη.

Η κοινωνία μας έχει επιβάλλει κάποια ηθική και η κοινωνία είναι προϊόν του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά. Η κοινωνία με την ηθική της λέει ότι μπορείς να είσαι άπληστος, μπορείς να σκοτώνεις κάποιον στο όνομα του θεού, στο όνομα της πατρίδος σου, στο όνομα κάποιου ιδανικού. Μπορείς να είσαι αναταγωνιστικός, μπορείς να είσαι άπληστος, φθονερός, κτηνώδης μέσα στα πλαίσια του κόσμου.

Μια τέτοια ηθική δεν είναι καθόλου ηθική. Πρέπει να την αρνηθείς ολοκληρωτικά για να είσαι ενάρετος. Η αρετή δεν είναι συνήθεια, δεν είναι κάτι στο οποίο εξασκείσαι τη μια μέρα μετά την άλλη προκειμένου να γίνεις ενάρετος. Τότε γίνεται κάτι μηχανικό, ρουτίνα, χάνει κάθε νόημα.

Ο διαλογισμός δεν είναι ποτέ προσευχή. Η προσευχή, η ικεσία, γεννιέται από την αυτολύπηση. Προσεύχεσαι όταν έχεις δυσκολίες, όταν υπάρχει θλίψη. Όταν όμως υπάρχει ευτυχία, χαρά, δεν υπάρχει ικεσία. Η αυτολύπηση, που είναι τόσο βαθιά ριζωμένη μέσα στον άνθρωπο είναι η αιτίας της χωριστικότητας.

Η επανάληψη λέξεων, προσευχών, είναι αυτοϋπνωτιστική, αυτοαπομονωτική και καταστροφική. Η απομόνωση που φέρνει η σκέψη είναι πάντοτε μέσα στο πεδίο του γνωστού και η απάντηση στην προσευχή είναι ανταπόκριση του γνωστού.

Ο διαλογισμός είναι πολύ μακριά απ’ αυτό. Στο πεδίο του διαλογισμού δεν μπορεί να εισέλθει η σκέψη. Δεν υπάρχει διαίρεση, οπότε ούτε ταυτότητα. Ο διαλογισμός είναι έκδηλος και όχι μυστικός.

«Η πίστη είναι τόσο άχρηστη όσο και τα ιδανικά. Και τα δυο σκορπάνε την ενέργεια που χρειάζεται για να παρακολουθήσεις το ξετύλιγμα της πραγματικότητας, εκείνο ακριβώς που συμβαίνει αυτή τη στιγμή....

Τα πιστεύω, όπως και τα ιδανικά, είναι διαφυγές από το ουσιαστικό γεγονός που συμβαίνει αυτή τη στιγμή και στη διαφυγή υπάρχει θίψη χωρίς τελειωμό. Το τέλος της θλίψης έρχεται με την κατανόηση της πραγματικότητας από στιγμή σε στιγμή. Δεν υπάρχει κανένα σύστημα ή μέθοδος που να σας φέρει την κατανόηση. Μόνον η χωρίς επιλογές άμεση και καθαρή επίγνωση της πραγματικότητας μπορεί να το κάνει αυτό...»

Είναι πολύ πιο σημαντικό να κατανοήσεις τον εαυτό σου, τη συνεχή αλλαγή αυτών που είναι ο εαυτός σου, από το να διαλογιστείς για να βρεις το θεό ή να έχεις κάποια οράματα, αισθήσεις και άλλες μορφές διασκέδασης….

Ο νους μας έχει γυμναστεί να δέχεται το φόβο και να διαφεύγει, αν μπορεί, απ΄ αυτόν το φόβο, χωρίς να μπορεί να επιλύσει ποτέ ολοκληρωτικά και απόλυτα την όλη φύση και δομή του φόβου.

Αν δεν έχεις επίγνωση της συμπεριφοράς σου όλη την ώρα, αν δεν έχεις πλήρη συνείδηση, πλήρη γνώση των καθημερινών πράξεών σου, το να κλειδωθείς απλά σε ένα δωμάτιο και να κάτσεις μπροστά στη φωτογραφία του γκουρού σου, του Δασκάλου σου, για να διαλογιστείς, είναι απλά διαφυγή, διότι όταν δε γνωρίζεις τον εαυτό σου δεν υπάρχει καμιά ορθή σκέψη, ό,τι και να κάνεις, όσο ευγενικές και να είναι οι προθέσεις σου.

Για να γνωρίσετε τον εαυτό σας, πρέπει να έχετε επίγνωση, να είστε εγρηγορότες. Στην εγρήγορση του νου σας υπάρχει ελευθερία απ’ όλες τις πεποιθήσεις, απ’ όλες τις ιδέες, διότι οι πίστεις και τα ιδεώδη σας προσδίδουν ένα χρώμα, εμποδίζοντας την ουσιαστική αντίληψη. Αν θέλετε να γνωρίσετε τι είστε, δεν μπορείτε να φαντάζεστε ή να πιστεύετε κάτι που δεν είστε. Αν είμαι άπληστος, φθονερός, βίαιος, έχει πολύ λίγη αξία αν διαθέτω τα ιδεώδη της μη βίας και της μη απληστίας. Για να γνωρίσει όμως κάποιος ότι είναι άπληστος ή βίαιος, για να το μάθει και να το κατανοήσει, χρειάζεται να έχει μια εξαιρετική αντίληψη, έτσι δεν είναι; Απαιτείται τιμιότητα και διαύγεια σκέψης, ενώ το να επιδιώκει ένα ιδεώδες, μακριά από εκείνο που είναι, είναι απλά μια ΔΙΑΦΥΓΉ. Και αυτή η διαφυγή σας εμποδίζει να ανακαλύψετε εκείνο που πραγματικά είσαστε και να ενεργήσετε αμέσως πάνω σε αυτό. Η κατανόηση αυτού που είστε, ό,τι κι αν είναι αυτό, άσχημο ή όμορφο, καλό ή κακό, η κατανόηση αυτού που είστε, χωρίς καμιά στρέβλωση ή παραμόρφωση είναι η αρχή της αρετής. Η αρετή είναι ουσιαστική δίνει ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Η γη ανήκει σε όλους μας, είναι δική σας και δική μου. Δυστυχώς, όμως, έχουμε ορθώσει παντού εθνικούς, οικονομικούς και θρησκευτικούς φράχτες και ζώντας πίσω απ’ αυτούς μιλάμε με για αδελφότητα, για αγάπη, για ειρήνη και για Θεό. Για να γνωρίσουμε πραγματικά τι είναι Αγάπη, πρέπει να γκρεμίσουμε όλους αυτούς τους φράκτες και να το αρχίσει αυτό ο καθένας μας από τον εαυτό του.

Χωρίς αγάπη, ό,τι κι αν κάνετε, είτε τρέχετε πίσω απ’ όλους τους θεούς της γης, είτε παίρνετε μέρος σε διάφορες κοινωνικές δραστηριότητες, είτε προσπαθείτε να βοηθήσετε τους φτωχούς, εισέρχεστε στην πολιτική, γράφετε βιβλία, ποιήματα οτιδήποτε – χωρίς αγάπη θα είστε απλά ένα νεκρό πλάσμα.

Χωρίς αγάπη, τα προβλήματά σας θα μεγαλώνουν και θα πολλαπλασιάζονται επ’ άπειρο. Με την αγάπη όμως, ό,τι κι αν κάνετε, δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος, δεν υπάρχει πια σύγκρουση. Η αγάπη είναι η ουσία της αρετής.

Να ενδιαφέρεσαι για τη ρίζα της θλίψεως και όχι για την κραυγή του πόνου.

Εάν μπορείς να καταλάβεις πραγματικά το πρόβλημα, θα βγει από αυτό και η απάντηση, διότι η απάντηση δεν είναι ξέχωρη από το πρόβλημα.

Η ελευθερία από την επιθυμία για τη λύση ενός προβλήματος είναι ουσιαστική για την κατανόησή του …

Η σταθερή βεβαιότητα της επίσης είναι μια ένδειξη φόβου!

Δεν υπάρχει τέλος στην εκπαίδευση. Δεν είναι ότι διαβάζεις ένα βιβλίο, περνάς μια εξέταση και τελειώνεις με αυτήν. Ολόκληρη η ζωή σου, από τη στιγμή που γεννιέσαι μέχρι τη στιγμή που πεθαίνεις, είναι μια συνεχής διαδικασία μάθησης

Η περιγραφή δεν είναι το περιγραφόμενο. Μπορώ να περιγράψω το βουνό, αλλά η περιγραφή μου δεν είναι το βουνό και εάν πιαστείτε στο δόλωμα ης περιγραφής, όπως κάνουν οι περισσότεροι άνθρωποι, τότε δε θα δείτε ποτέ το βουνό!

Η παράδοση γίνεται η ασφάλειά μας, αλλά όταν το μυαλό είναι σε ασφάλεια, βρίσκεται σε αποσύνθεση!

Η θρησκεία είναι η παγωμένης σκέψη ενός ανθρώπου με την οποία κτίζουν ναούς..

Στην προσοχή υπάρχει μια πλήρης κενότητα, ειδάλλως δεν μπορεί κανείς να προσέξει…

Ο συνειδητός νους απλά παρατηρεί…

Ο Κρισναμούρτι πέθανε στις 17 Φεβρουαρίου 1986 στο Οχάιο της Καλιφόρνιας. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του επέτρεψε να ηχογραφούν και να μαγνητοσκοπούν τις ομιλίες του, έτσι ώστε μετά το θάνατό του να μπορεί οποιοσδήποτε να έρχεται σε άμεση επαφή με όσα είπε και να μη χρειάζεται ενδιάμεσους ερμηνευτές ή σχολιαστές. Πριν το θάνατό του έκανε την εξής δήλωση:

Δεν υπάρχει διάδοχος ή εκπρόσωπός μου που θα συνεχίσει τη διδασκαλία τώρα ή οποτεδήποτε στο μέλλον, στο όνομά μου. Δε χρειάζονται ερμηνευτές. Κάθε άνθρωπος θα πρέπει να παρατηρεί κατευθείαν τις δικές του δραστηριότητες κι όχι μέσω κάποιας θεωρίας ή αυθεντίας.

Τετάρτη 10 Ιουνίου 2009

O Αποσυμβολισμός του Άθλου του Ηρακλή «Tα κόκκινα βόδια του Γηρυόνη»


Ο Γηρυόνης ήταν ένα γίγαντας με δύο πόδια, από τη μέση και πάνω όμως χωριζόταν σε τρία σώματα. Είχε λοιπόν, τρία κεφάλια και έξι χέρια. Του ανήκε ένα ξακουστό κοπάδι με όμορφα κόκκινα βόδια. Το κοπάδι φύλασσε ένας πιστός βοσκός κι ο τρομερός του σκύλος, που είχε δύο κεφάλια. Ο Ηρακλής έπρεπε να κλέψει τα όμορφα βόδια. Ο ήρωας φθάνει και σκοτώνει τον σκύλο και τον βοσκό. Όμως με τον Γηρυόνη δεν μπορούσε να τα βάλει σώμα με σώμα. Άφησε το ρόπαλό του και χρησιμοποίησε τα δηλητηριασμένα βέλη του. Έτσι τον εξουδετέρωσε και πήρε τα βόδια.

Τα κόκκινα όμορφα βόδια συμβολίζουν τις κατώτερες επιθυμίες μας, φρουρούνται από ένα βοσκό (τον νου) κι ένα σκύλο με δύο κεφάλια (τη μορφή της ύλης και το συναίσθημα της ψυχής). Ο Ηρακλής σκότωσε τις δεσμεύσεις του νου της ύλης και της ψυχοσυναισθηματικής του φύσης. Κατόπιν είχε να παλέψει με το τέρας του ανθρώπου σε όλες τις διαστάσεις (σώμα, πνεύμα, ψυχή). Χρησιμοποιεί πάλι το δηλητήριο της «Λ. Ύδρας», στοιχείο που πήρε μετά την επαφή με το εσωτερικό του πυρ, τον εξαγνισμό. Το ανθρώπινο τέρας εδώ έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του και πεθαίνει. Ο άνθρωπος λυτρώνεται από τη κατώτερη φύση του. Έχει αρχίσει να αποκτά επαφή με το θείο, την συνειδητοποιημένη επαφή με τη ψυχή του πλέον.

Σάββατο 6 Ιουνίου 2009

Ο Δρόμος του Βουβαλιού

Η σοφία του Ζεν μέσα από 10 εικόνες


Ο Δρόμος του βουβαλιού ή του βοδιού, είναι μια αναπαράσταση του δρόμου του Ζεν. Αποτελεί ίσως την κυριότερη διδαχή του Βουδισμού η οποία αν μπορεί να συνοψιστεί τότε θα ήταν "mindfullness" (σε ελεύθερη μετάφραση: το να έχεις συνείδηση του τι σκέφτεσαι) η οποία οδηγεί στην αποφυγή της προσκόλλησης σε οτιδήποτε έμψυχο ή άψυχο. Η ιστορία μας δείχνει το δρόμο προς αυτήν αλλά και το τι επακολουθεί μετά.
Η ιστορία (1126-1279 μ.Χ.)
μας δίδεται με 10 εικόνες και ένα μικρό σχολιασμό στην κάθε εικόνα. Σ'αυτήν την ανάρτηση θα δωθούν και κάποια επιπλέον σχόλια σε μορφές ιστοριών-παραβολών τα οποία είναι επιλογές κειμένων και σχόλια του Γιώργου Ιωαννίδη. Συστήνω ανεπιφύλακτα, σε όποιον θέλει να εμβαθύνει περισσότερο, το βιβλιαράκι του από τις Εκδόσεις Αρχέτυπο - Βιβλιοθήκη των Χρωμάτων.

Δύο λόγια για να μπούμε στο νόημα της ιστορίας. Η ιστορία όπως και η ζωή ζητά για την κατανόηση της αλήθειας την συμμετοχή όλων των αισθήσεων και της σκέψης. Αυτές οι 6 αισθήσεις είναι οι πύλες για την αντίληψη και κατανόηση του κόσμου. Γιαυτό επειδή η ιστορία που ακολουθεί είναι έτσι φτιαγμένη ώστε παρατηρώντας την εικόνα και διαβάζοντας το κειμενάκι που την συνοδεύει, και συν-αισθανόμενος και συλογιζόμενος πάνω σ'αυτά, να μπορείς να κατανοήσεις το περιεχόμενο. Απαιτεί συγκέντρωση και συμετοχή και των 6 αισθήσεων.
Κύριοι πρωταγωνιστές της ιστορίας είναι το αγόρι (ανθρώπινη μορφή του εαυτού μας) και το βουβάλι (νου). Αυτό που συνήθως συμβαίνει είναι ότι οι άνθρωποι φοβούνται την σιωπή και τρέχουν με τον νου τους να την καλύψουν. Πήγε ο μαθητής Τζι Γκουάνγκ στον Δάσκαλο Μποντιντάρμα και του είπε ότι δεν έχει ειρήνη στο νου του. Τον παρακάλεσε να του τον ειρηνεύσει. "Φέρε μου το νου σου εδώ και θα σου τον ειρηνεύσω" απάντησε ο δάσκαλος. "Μα όταν αναζητώ τον νου μου δεν μπορώ να τον βρω!" απάντησε ο μαθητής. "Βλέπεις λοιπόν που τον ειρήνευσα κιόλας;" απάντησε αφοπλιστικά ο δάσκαλος. Η παραπάνω ιστορία μας δείχνει ότι δεν υπάρχει κάτι σταθερό και αυτόνομο ώστε να μπορεί κανείς να το απομονώσει και να το κατευθύνει προς την ειρήνη και την εσωτερική γαλήνη. Η φιλοσοφία του Ζεν επιδιώκει ένα ξύπνημα από το λήθαργο που έχει πέσει μια ύπαρξη στην οποία κυριαρχούν οι δυαδικές αντιθέσεις. (καλό-κακό, πάνω-κάτω κτλ.)
Στην αναγνώριση και βίωση αυτής της πραγματικότητας υπάρχει μια μεταμόρφωση, μία επιστροφή στην απλή φυσική συμπεριφορά.
Το σύμπαν για τον Ταοϊστή είναι μια ζωντανή μορφή όπου όλα μεταβάλλονται σταθερά διαρκώς, με τρόπο τέτοιον, ώστε το κάθετι να βρίσκει την θέση του μέσα στο Όλον. Το έργο λοιπόν του κάθε αναζητητή του Τάο (Θεός για εμάς τους δυτικούς) επικεντρώνεται στην καλλιέργεια ενός αυθεντικού αυθορμητισμού που μπορεί να ονομαστεί
εαυτότητα. Αυτή αφορά το γνήσιο, φυσικό και αυθόρμητο άνθρωπο που ακολουθεί μέσα από τις πράξεις του την συλλογική αρμονική ροή του κόσμου.
Ο σοφός άνθρωπος του Τάο μπορεί να κάνει πράξη αυτή την εναρμόνιση μέσα από την μη-πράξη, την μη βεβιασμένη και εσκεμμένη δηλαδή κίνηση. Έτσι μπορεί να οδηγηθεί στην επίτευξη ενός μη νου μια "
κατάσταση πληρότητας κάτα την οποία ο νους λειτουργεί ελεύθερα και εύκολα, χωρίς το αίσθημα της ύπαρξης ένος δεύτερου νου, του εγώ που τον επιβλέπει απειλητικά μ'ένα ραβδί στο χέρι.

Αν ο συνηθισμένος άνθρωπος είναι αυτός που για να περπατήσει πρέπει να ανασηκώσει τα πόδια του με τα χέρια του, ο Ταοϊστής είναι αυτός που έχει μάθει να αφήνει τα πόδια του να περπατούν από μόνα τους" αναφέρει ο Allan Watts.

Τελειώνοντας, άλλη μια ιδέα που αποτελεί επιρροή του Ταοϊσμού στο Ζεν και αφορά αυτό το ξύπνημα, είναι ότι αυτό είναι αιφνίδιο (σατόρι στα Ιαπωνικά, τουν-βου στα Κινέζικα). Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να επιτευχθεί σταδιακά μόνο με τον διαλογισμό ή σταδιακά μόνο με την συσσώρευση γνώσεων. Αυτή η κινέζικη επιρροή φαίνεται στο ποίημα του Σενγκ-τσαν (3ου Πατριάρχη)
"Ακολούθησε την φύση σου σύμφωνα με το Τάο, περπάτα ήρεμα και σταμάτα να ανησυχείς. Αν οι σκέψεις σου σε δεσμεύουν, εγκατάλειψέ τες... Μην ανταγωνίζεσαι τον κόσμο των αισθήσεων, γι'αυτό όταν σταματήσει ο ανταγωνισμός, είναι το ίδιο το πλήρες Ξύπνημα. Ο σοφός δεν αγωνίζεται, μόνον ο βυθισμένος στην άγνοια αυτοδεσμεύεται... Όταν δουλεύεις το νου σου με το νου σου, πως θα αποφύγεις το βύθισμα στη σύγχιση;"
Η φιλοσοφία του Ζεν μπορεί να συνοψιστεί ως μια προσέγγιση που στοχεύει στην καλλιέργεια της συνείδησης ώστε να βιώσει ο ασκούμενος την έσχατη πραγματικότητα μακρυά από κάθε ψευδαίσθηση αντιθέσεων.

(οι εικόνες (που υπάρχουν και σ'άλλες παραλλαγές) είναι οι ίδιες με αυτές του βιβλίου και είναι από τον ιστότοπο
http://www.shambhala.org/dharma/ctr/oxherding/. Άλλες πληροφορίες εκτός του βιβλίου μπορείτε να δείτε στην wikipedia και μια παραλλαγή του 15ου αιώνα εδώ.)

Και μια παράκληση:
Η ιστορία απαιτεί μια ορισμένη συγκέντρωση. Προσπαθήστε να βρείτε το χρόνο για να την διαβάσετε με ηρεμία, ησυχία, συμμετοχή όλων των αισθήσεων και φυσικά με ανοιχτό μυαλό.




1. Αναζητώντας το Βουβάλι

Στα βοσκοτόπια αυτού του κόσμου, ασταμάτητα παραμερίζω το ψηλό γρασίδι αναζητώντας το βουβάλι. Ακολουθώντας ποτάμια δίχως όνομα, χαμένος ανάμεσα στα σταυροδρόμια μακρινών βουνών. Η δύναμη μου χάνεται και η ζωτικότητα μου εξασθενεί. Δεν μπορώ να βρω το βουβάλι. Το μόνο που ακούω είναι οι ακρίδες που φωνάζουν μέσα στο δάσος τη νύχτα.


Σχόλιο:
Η ανθρώπινη μορφή του εαυτού μας προσωποποιείται από το αγόρι. Η συνείδηση δηλαδή, η οποία ταξιδεύει αδιάκοπα στο μονοπάτι της ενηλικίωσης και της ολοκλήρωσης/εξέλιξης. Η μορφή του ζώου συμβολίζει
το νου, αλλά όχι μόνο τη λειτουργία της σκέψης αλλά και κάθε άλλη αίσθηση. Το αγόρι ψάχνει με την συνειδητή του θέληση και άσκηση (συμβολίζεται με το μαστίγιο και το σκοινί που κρατά όπως θα δούμε και παρακάτω) να βρει το υπόλοιπο κομμάτι του εαυτού του, έτσι ώστε να λειτουργεί ολοκληρωμένα. Αυτό που δεν γνωρίζει ακόμα είναι ότι ουδέποτε υπήρξε αυτή η εσωτερική διάσπαση. Την αιτία αυτής της πεποίθησης θα πρέπει να την αναζητήσουμε στην άγνοια και την αδιαφορία την οποία δείχνουν οι άνθρωποι σε βασικές αλήθειες. Έτσι επιδιώκει μόνο ιδέες (που ασκούνται μέσω της πίεσης και της ανθυποβολής) και υλικές μορφές (που απλώς ερεθίζουν τις αισθήσεις τεμαχίζοντας τελικά το Είναι). Στο δρόμο λοιπόν της αναζήτησης για την ενότητα, συναντά μόνον τους φυσικούς ήχους του δάσους που μαρτυρούν την αυθόρμητη φυσική λειτουργία. Είναι αυτή η πλανεμένη του προσήλωση δηλ. η προσοχή του είναι στραμμένη στην ιδέα του στόχου της επιθυμίας του (να βρει και να κυριαρχήσει στο χαμένο ζώο) που του στερεί την φυσική αλήθεια που υπάρχει ολόγυρα του.



2. Ανακαλύπτοντας τις Πατημασιές

Παράπλευρα στην άκρη του ποταμού, κάτω από τα δέντρα, ανακαλύπτω πατημασιές! Ακόμα
και κάτω από το ευώδες γρασίδι μπορώ να δω τα αποτυπώματα. Βαθιά μέσα σε απομακρυσμένα βουνά τα συναντώ. Αυτά τα ίχνη δεν μπορούν άλλο να είναι κρυμμένα από κάποιον που το βλέμμα του κοιτάζει στα ουράνια.



Σχόλιο:
Σ' ένα ποίημα χαικού διαβάζουμε: "Πάνω στην αμμουδιά, χνάρια βημάτων. Μακραίνει η ανοιξιάτικη μέρα" Το αγόρι έχοντας ηρεμήσει τον πνευματικό του κόσμο μπορεί να βλέπει πιο καθαρά και αναγνωρίζει την παρουσία (ίχνη) του σώματος και της λειτουργίας του. Μια ακόμα διάσταση της ιστορίας είναι ότι αυτή περιγράφει τα στάδια του διαλογισμού. Ας μην την εξετάσουμε όμως τόσο μονοπλευρα αφού ο διαλογισμός δεν είναι παρά ένα μέσο και όχι ο σκοπός όπως μαρτυρεί η παρακάτω ιστορία από το βιβλίο το Μυστικό του Χρυσού Λουλουδιού: "Αξιότιμε" ρωτά ο Χουάι-ρανγκ, "ποιός είναι ο σκοπός το διαλογισμού;" "Ο σκοπός" απαντά ο μοναχός (Μα-τσου) "είναι να γίνει κανείς Βούδας". Εκείνη τη στιγμή, ο ουάι-ρανγκ παίρνοντας ένα μικρό πλακάκι άρχισε να το τρίβει πάνω σε μία πέτρα. "Τι κάνεις εκεί δάσκαλε;" ρωτά απορημένος ο Μα-τσου.
"Γυαλίζω το πλακάκι για να το κάνω καθρέφτη!" "Μα πως θα μπορούσε να γίνει ένα πλακάκι καθρέφτης;" ρωτά ξανά ο Μα-τσου "Και πως θα μπορούσε κάποιος να γίνει από τον καθιστό διαλογισμό Βούδας;" του ανταπαντά ο Χουάι-ρανγκ. Σημαντικό στοιχείο στην ιστορία το σύννεφο της εικόνας. Συμβολίζει ότι το αγόρι της ιστορίας αρχίζει να αντιλαμβάνεται το νόημα της παροδικότητας όλων των πραγμάτων που, σαν την φύση ενός σύννεφου μεταβάλλονται διαρκώς. Έτσι ίσως μπορεί και και βρίσκεται πιο κοντά στην εύρεση του πολύτιμου ζώου. Κάθε αναζητητής- μελετώντας την φύση των πραγμάτων, έρχεται σε κατανόηση των πρωταρχικών τύπων, της φυσικής τάξης (ουρανός), πίσω από την οποία, και στο σύνολο της βρίσκεται η μεγάλη άβατη εκείνη έννοια που μπορούμε απλά να την αποκαλούμε Τάο.
Το μαστίγιο και το σχοινί συμβολίζει εκτός από την θέληση, και την σκληρή άσκηση την οποία πρέπει να υποβάλει το ζώο-εαυτό του, ώστε να το οδηγήσει στην ισορροπημένη-κατευθυνόμενη πορεία του Τάο. Αργότερα (εικ.9) θα καταλάβει την ματαιότητα αυτής του της ανησυχίας.


3. Όταν το Βουβάλι Γίνεται Αντιληπτό

Ακούω το τραγούδι του αηδονιού. Ο ήλιος είναι ζεστός, ο άνεμος είναι ήπιος, οι ιτιές είναι πράσινες κατά μήκος της ακτής. Εδώ κανένα βουβάλι δεν μπορεί να κρυφτεί! Ποιός καλλιτέχνης μπορεί να σχεδιάσει αυτό το τεράστιο κεφάλι, αυτά τα μαγευτικά κέρατα;


Σχόλιο:
Το αγόρι βρίσκεται μπροστά στη μορφοποίηση του νου του ο ποιός όμως δεν έχει ακόμα κατανοήσει ορθά την συνέχεια μεταξύ νου και φαινομενικού κόσμου.
Έχοντας λοιπόν ακόμη την πίστη ενός διαχωρισμού, ετοιμάζει το σχοινί κια το μαστίγιο για να υλλάβει το ζώο, επιβάλλοντας δηλαδή τη θέληση του σ'αυτό. Ο ποιητικός θαυμασμός που εκφράζεται στο τέλος του 3ου στοίχου μπορεί να εξηγηθεί αν θαυμασμός απένατι στις έννοιες της δύναμης (κέρατα) και του κάλλους
(κεφάλι) του Είναι.
Εδώ βρίσκεται και μια μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην δυτική και ανατολική θεολογία. Στη πρώτη κυριαρχεί μια καθαρά διαχωρισμένη σχέση Πλάστη και Πλάσης η οποία στην δεύτερη δεν υφίσταται. Γιαυτό το ερώτημα αν υπάρχει ή όχι θεός για έναν Ταοιστή θα ισοδυναμούσε με το αν υπάρχει Φύση ή όχι. Εδώ βρίσκεται και το λάθος του αγοριού που προσπαθεί να κυριαρχήσει στο ζώο αφού δεν είναι αυτός ο τρόπος του Τάο. Γράφει το Τσουάνγκ Τσου:"Οι άνθρωποι αξιολογούν μόνον αυτό το κομμάτι της γνώσης που είναι γνωστό.
Δεν ξέρουν πως να ωφεληθούν από το Άγνωστο, ώστε να προσεγγίσουν τη Γνώση.
" Αυτό το άγνωστο είναι το Τάο το οποίο όπως αναφέρεται στο Τάο τε Τσινγκ, "ρέει παντού, στα αριστερά και στα δεξιά". "Όλα τα πράγματα εξαρτώνται από αυτό για να υπάρχουν και αυτό δεν τα εγκαταλείπει. Δεν επικαλείται δικαιώματα πάνω στα επιτεύγματά του. Αγαπάει και τρέφει όλα τα πράγματα, αλλά δεν κυριαρχεί πάνω τους"


4. Πιάνοντας το Βουβάλι

Πιάνω το βουβάλι με κόπο πολύ. Η μεγάλη του θέληση και η δύναμη του είναι ανεξάντλητη. Ορμάει στα ψηλά οροπέδια πιό πάνω και από την ομίχλη ή σε αδιαπέραστο φαράγγι στέκεται εκεί.


Σχόλιο:
Η πάλη του Εγώ και του σώματος, της ψυχής με το νου. Το άτομο βρίσκεται σε πάλη με τον εαυτό του καθώς προσπαθεί να συλλάβει το νου που τόσο καιρό αδέσμευτος "έτρεχε" σε ψηλά οροπέδια ή σε μακρινά φαράγγια όπως κάνει και τώρα πάλι παρασέρνοντας το αγόρι.
"Δεν μπορείς να το πιάσεις με την σκέψη" λέει στο Ζενρίν. "Δεν μπορείς να το ζητήσεις χωρίς τη σκέψη".
Το αγόρι δεν μπορεί να πράξει διαφορετικά από το να αγωνιστεί για να συλλάβει το νου του και να υπερβεί σε θέληση τη θέληση του ζώου.
Το ότι η εσωτερική ενότητα δεν μπορεί να αναζητηθεί με την σκέψη και τη βούληση φαίνεται στο παρακάτω χαρακτηριστικό χωρίο του Μπανκέι: "Το να διώξεις όλες τις σκέψεις με τις σκέψεις σου είναι σαν να καθαρίσεις όλο σου το αίμα με το αίμα σου, ο κόπος είναι μάταιος και η ακαθαρσία παραμένει. Και όλα αυτά γίνονται εξαιτίας της αγένητης φύσης του νου νου δεν επιδέχεται ούτε αφανισμό ούτε σύγχυση. Αν υιοθετήσουμε μια δεύτερη σκέψη σαν μια αποτελεσματική πραγματικότητα, τότε καταδικάζουμε τον εαυτό μας να περιστρέφεται αδιάκοπα στο κύκλο της γέννησης και του θανάτου (σαμσάρα). Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι μια τέτοια σκέψη δεν είναι άλλο από ένα πρόσκαιρο διανοητικό οικοδόμημα και δεν θα
πρέπει να δοκιμάσουμε ούτε να την συγκρατήσουμε, ούτε να την απορρίψουμε. Θα πρέπει απλώς να την αφήσουμε να εκδηλωθεί και να εξαφανιστεί. Είναι σαν μια εικόνα που αντανακλά ένας καθρέφτης. Ο καθρέφτης είναι καθαρός και αντανακλά οτιδήποτε σταθεί μπροστά του. Αλλά καμιά εικόνα δεν κολλά στην επιφάνεια του
".


5. Δαμάζοντας το Βουβάλι

Το μαστίγιο και το σκοινί είναι απαραίτητα, διαφορετικά το βουβάλι μπορεί να εκτραπεί χαμηλά σε δρόμους σκονισμένους. Έχοντας εκπαιδευτεί σωστά, γίνεται φυσικά ευγενικό. Τότε, αδέσμευτο, υπακούει στον κύριο του.


Σχόλιο:
Τώρα πλέον ο νους έχει εκπαιδευτεί ορθά με αποτέλεσμα να είναι ευγενικός στις προσταγές του κυρίου του. Εδώ τίθεται μια βαθειά φιλοσοφική διάσταση της ηθικής, όπου μας οδηγεί στην ερώτηση αν η ηθική βρίσκεται στην πρωταρχική φύση του ανθρώπου. Η Ταοϊστική άποψη δεν το δέχεται (όπως για παράδειγμα ο Κουμφικιανισμός, για να μην αναφερθούμε και στα διάφορα φιλοσοφικά ρεύματα που ασχολήθηκαν με την ηθική) αλλά αντίθετα υποστηρίζει ότι μόνο όταν ο άνθρωπος λειτουργεί φυσικά-αυθόρμητα (Τε) μπορεί να εναρμονίζεται με το Τάο. Έτσι το αγόρι επιδιώκοντας την αυτοπειθαρχία, συνεχίζει να βαδίζει ενάντια στην φυσική ροή των πραγμάτων. Είναι όμως ο αγώνας του αγοριού μάταιος;


6. Καβαλώντας το Βουβάλι Σπίτι

Ανεβασμένος στο βουβάλι, σιγά-σιγά επιστρέφω στο σπίτι. Η φωνή από τον αυλό μου τονίζεται μέσα στο απόγευμα. Μετρώντας με παλαμάκια την παλλόμενη αρμονία, κατευθύνω τον ατέλειωτο ρυθμό. Όποιος ακούσει τη μελωδία αυτή θα με συντροφέψει.


Σχόλιο:
Κάποτε σε μία συγκέντρωση που έκανε ο δάσκαλος Ουέι Σαν με τους μαθητές του είπε πως "σε εκατό χρόνια ο πρεσβύτερος δάσκαλος σας θα κατέβει στον κόσμο για να γίνει ταύρος, στο αριστερό πλευρό του οποίου θα υπάρχει η φράση "Το όνομα μου είναι Ουέι Σαν". Ας υποθέσουμε ότι κάποιος με φωνάζει Ουέι Σαν. Στην περίπτωση αυτή θα είμαι ο ταύρος. Αν κάποιος με φωνάζει ταύρο, θα είμαι ο Ουέι Σαν. Τώρα πείτε μου πως θα πρέπει να ονομάζομαι;"
Μ'αυτή την ιστορία θέλει να δείξει ότι δεν υπάρχει καμιά διαφορά μεταξύ ταύρου και εαυτού. Κάθε πλάσμα έχει την βουδική φύση από την αρχή της ύπαρξης του, μόνον που αυτή λησμονείται ή απλά αγνοείται. Το αγόρι της ιστορίας κατέκτησε πάλι αυτή την αρμονία η οποία συμβολίζεται με το παίξιμο του αυλού που απαιτεί την ρύθμιση της αναπνοής (ψυχή) με τις κινήσεις των δακτύλων (νους). Ο αυλός (σώμα) γίνεται το όργανο μέσα στο οποίο κυλά η πνοή, η οποία είναι ικανή να εκφράσει τη ζωντανή κατάσταση του Τάο, τόσο μέσα στον οργανοπαίχτη που έχει μάθει την τέχνη, όσο και στο γύρω περιβάλλον που δονείται από τους ήχους του οργάνου.
Ο Τσάο-τσου ρώτησε κάποτε "τι είναι το Ταό;" και ο δάσκαλος αποκρίθηκε λέγοντας πως "ο φυσικός νους είναι το Τάο". "Πώς όμως μπορεί κανείς να ξαναβρεί την αρμονία μαζί του;" ρώτησε ξανά ο Τσάο-τσου. "Αν έχεις την πρόθεση να εναρμονιστείς μαζί του θα ξεστρατίσεις" απάντησε ο δάσκαλος. "Αλλά χωρίς πρόθεση, πως θα γνωρίσει κανείς το Τάο;", συνέχισε ο Τσάο-τσου. "Το Τάο" είπε τότε ο δάσκαλος "δεν ανήκει ούτε στη γνώση, ούτε στην έλλειψη γνώσης. Η γνώση είναι λανθασμένη κατανόηση και η έλλειψη γνώσης τυφλή άγνοια. Αν κατανοήσεις
πραγματικά το Τάο, τότε είναι σαν τον κενό ουρανό. Και εκεί τι σημασία
έχει το σωστό και το λάθος;
"
Αυτή λοιπόν η γνώση είναι το απόκτημα για τον κάθε αναζητητή που μετρά τους κοσμικούς ρυθμούς των αλλαγών και τους μετρατέπει σε προσωπική μουσική, σε καθημερινή πράξη.
Όμως μπορεί το αγόρι να έχει εναρμονίσει υπό το βλέμμα της συνειδητής του θέλησης όλο του το Είναι, αλλά το ενδιαφέρον για εξωτερικά αγαθά ή για εσωτερικούς σκοπούς δεν οδηγεί πουθενά παρά μονάχα στην προσκόλληση σ'αυτά. Ο Βούδας διδάσκει (οι 2 πρώτες Ευγενικές Αλήθειες) ότι η ζωή είναι πόνος (ντούκχα), και ο πόνος πηγάζει από την προσκόλληση στην επιθυμία. Άρα μένει ακόμα στο αγόρι να ανακαλύψει την υπέρτατη αλήθεια της φύσης του.


7. Υπερβαίνοντας το Βουβάλι

Καθισμένος πάνω στο βουβάλι, έφτασα σπίτι. Είμαι γαλήνιος. Το βουβάλι επίσης
μπορεί να ξεκουραστεί. Η αυγή έχει φτάσει. Μέσα σε μακάρια ανάπαυση,
στην αχυρένια κατοικία μου εγκαταλείπω μαστίγιο και σχοινί.



Σχόλιο:
Το σπίτι παίρνει το χαρακτήρα της εξωτερικής μορφής μιος εσωτερικής ψυχικής ολοκλήρωσης. Το αγόρι αγναντεύει κάθε φυσική μορφή γαλήνιο, προβάλλοντας την εσωτερική του γαλήνη παντού, τόσο μικροκοσμικά (βράχος, φυτά), όσο και μακροκοσμικά (ήλιος). Το βουβάλι δεν φαίνεται πουθενά και φαίνεται ότι ενσωματώθηκε στο αγόρι ολοκληρώνοντας την ένωση που άρχισε να λαμβάνει χώρα στην εικ.6 και πλέον αποτελούν μία οντότητα στην οποία κυριαρχεί το ανθρώπινο έλλογο στοιχείο αλλά όχι και η θέληση! Το μαστίγιο και το σκοινί δεν υπάρχουν όταν κάποιος μάθει να απολαμβάνει την κοσμική αρμονία.
Αναφέρεται στο Τσουάνγκ τσου: "Να ξεχνά κανείς τα πόδια του θα πει πως τα παπούτσια είναι άνετα. Να ξεχνά κανείς τη μέση του θα πει πως πως η ζώνη είναι άνετη. Όταν η σκέψη ξεχνά το καλό και το κακό, θα πει πως η σκέψη είναι άνετη. Όταν αλλάζει κανείς μέσα του και δεν παρασύρεται από εξωτερικά πράγματα, η
προσαρμογή του είναι άνετη. Αν αρχίσει κανείς άνετα και δεν χάσει ποτέ την άνεση του, έχει την άνεση να ξεχνά ότι είναι άνετος
"
Σ'ένα παλιό ποίημα Ζεν διαβάζουμε πως "ο τέλειος Δρόμος (Τάο) δεν έχει δυσκολίες, αρκεί να αποφύγει κανείς να προσκοληθεί και να μπει σε δίλημμα. Μόνον όταν σταματήσεις να νιώθεις ευχαρίστηση και δυσαρέσκεια για ό,τι συμβαίνει, θα γίνουν όλα εντελώς κατανοητά. Μια διαφορά μισής τρίχας και αμέσως διαχωρίζονται ο ουρανός και η γη! Αν θέλεις να βρίσκεσαι στην αλήθεια, αδιαφόρησε για το σωστό και το λάθος.
Η διαμάχη ανάμεσα στο σωστό και το λάθος είναι η αρρώστεια του νου
.
"
Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε προς αποφυγή παρεξηγήσεων ότι ο Ταοϊσμός δεν
διδάσκει την τυφλή απάθεια, την τεμπελιά ή την ψυχρή ηθική, αλλά την εμπιστοσύνη
στη φυσική λειτουργία που έχει το δικό της αυθύπαρκτο ρυθμό, ο οποίος στηρίζεται στην επίγνωση πως όλα μεταβάλλονται διαρκώς
. Έτσι και το αγόρι της ιστορίας αναγνωρίζει το μάταιο της επιμονής του και αφήνει τα όργανα της πειθούς του. Αφήνεται στην εσωτερική - εξωτερική ηρεμία που θα του παρουσιάσει τη φυσική ροή των πραγμάτων.


8. Υπερβαίνοντας τόσο το Βουβάλι όσο και τον Εαυτό

Μαστίγιο, σχοινί, άνθρωπος και βουβάλι, όλα συγχωνεύονται μέσα στο Κενό. Αυτός ο
παράδεισος είναι τόσο αχανής, ώστε κανένα μήνυμα δεν μπορεί να τον κηλιδώσει. Πώς είναι δυνατόν μια χιονονιφάδα να υπάρχει μέσα σε μία λυσσασμένη φλόγα; Εδώ βρίσκονται τα αποτυπώματα των Πατριαρχών.



Σχόλιο:
Εδώ έχει συντελεστεί η υπέρβαση κάθε μορφής σε επίπεδο συνειδητότητας (αγόρι), ενστίκτου (ζώου), θέλησης (μαστίγιο) και άσκησης (σχοινί).
Η φιλοσοφία του Κενού είναι ότι κάθε δράση γεννά πόνο όταν είμαστε προσκολλημένοι σ'αυτήν, όμως σ'ένα σύμπαν όπου όλα διαρκώς μεταβάλλονται σε τι μπορούμε πραγματικά να προσκολληθούμε; Επίσης ας μην προσκολλούμαστε ούτε σε λέξεις αφού δεν υπάρχουν στην καθημερινή γλώσσα για να στηρίξουν ανάλογες εκφράσεις. Συνεπώς ο άνθρωπος που μπορεί να ζει έτσι, δεν αφήνει και αποτυπώματα πίσω του, τόσο "ελαφρά" περπατά.
Το αγόρι έχει ηρεμήσει το νου του από κάθε διπολική έννοια και ενοποίησε τα πάντα αντικρίζοντας τη σχετικότητα όλων και την ψευδαίσθηση κάθε επιθυμίας για σταθερότητα. Δεν μένει παρά να δούμε την εκδήλωση της κατάστασης αυτής στον κόσμο των φαινομένων αλλά και στην καθημερινή ζωή.
Αξίζει εδώ να παραθέσω ένα καταπληκτικό χωρίο του Λάο Τσε: "Παράτησε τη μάθηση και βάλε τέλος στις έγνοιες σου. Σε τι διαφέρει το ναι από το όχι; Σε τι διαφέρει το καλό από το κακό; Γιατί να φοβάμαι ότι φοβούνται οι άλλοι; Τι ανοησία! Μερικοί βρίσκουν χαρά γιορτάζοντας την θυσία του ουβαλιού. Άλλοι την άνοιξη πάνε στον κήπο και ανεβαίνουν στις βεράντες. Μόνον εγώ βολοδέρνω μοναχός, μην ξέροντας που στέκω. Σαν νιογέννητο μωρό προτού μάθει να χαμογελά. Είμαι μόνος, χωρίς να έχω ουθενά να πάω. Άλλοι έχουν περισσότερα από όσα χρειάζονται, μόνον εγώ εν έχω τίποτα. Είμαι λειψός. Ά, βέβαια! Τα έχω μπερδέψει. Άλλοι
αστράφτουν και είναι σαφείς, μόνον εγώ
είμαι ολός και ανίσχυρος. Άλλοι είναι έξυπνοι, τα καταφέρνουν όλα. Μόνον εγώ είμαι βαρύς και βλάκας. Ω! σαν τα κύματα του πελάγους παρασέρνομαι, δίχως κατεύθυνση, σαν ανήσυχος άνεμος. Πολυάσχολοι όλοι οι άλλοι, μόνον εγώ άσκοπος και καταπτοημένος. Είμαι διαφορετικός, με τρέφει η μεγάλη Μάνα "


9. Αγγίζοντας την Πηγή

Πάρα πολλά βήματα έχουν γίνει επιστρέφοντας στη ρίζα και στην πηγή! Καλύτερα να ήμουν τυφλός και κουφός από την αρχή! Κατοικώντας στην αληθινή κατοικία, αδιαφορώντας για όλα αυτά. Το ποτάμι κυλά ατάραχο και τα λουλούδια είναι κόκκινα.

Σχόλιο:
(ο αυτοσαρκασμός ή μια ειρωνική ιδιότητα της γνώσης) Είπε ο Τσινγκ-γιουάν:"Πριν μελετήσω το Ζεν τριάντα χρόνια, έβλεπα τα βουνά σαν βουνά και τα νερά σαν νερά. Όταν έφτασα στη βαθύτερη γνώση, κατέληξα σ'ένα σημείο όπου
δεν έβλεπα τα βουνά σαν βουνά και τα νερά σαν νερά. Αλλά τώρα που συνέλαβα την ουσία της γνώσης, ηρέμησα. Γιατί τώρα βλέπω και πάλι τα βουνά σαν βουνά και τα νερά σαν νερά.
" Ένα χαικού του Μπάσο μας λέει: "Πόσο είναι αξιοθαύμαστος εκείνος που δεν σκέφτεται σαν βλέπει μια αστραπή!"Να δέχεται δίχως να επιβάλλει τίποτα, να συμμετέχει δίχως να παρασύρεται.
Ο Λάο Τσέ συμβουλεύει: "τα πέντε χρώματα τυφλώνουν. Οι πέντε τόνοι κουφαίνουν το αυτί. Οι πέντε χυμοί ναρκώνουν την γεύση. Οι αγώνες δρόμου και τα κυνήγια τρελλαίνουν το μυαλό. Τα πολυτελή αντικείμενα αποπλανούν. Γιαυτό ο συνετός
οδηγείται από εκείνο που αισθάνεται και όχι από αυτό που βλέπει
".
Το Τάο δεν ζητά από τους ανθρώπους να προσαρμόζονται σε καμιά άλλη κατάσταση παρά μόνο στη φυσική λειτουργία του εαυτού τους. Ίσως χρειάζεται ορισμένες φορές να εξερευνήσεις τη λειτουργία αυτή και άλλοτε να την καλλιεργήσεις, μα πάντα η εναρμόνιση με τον γνήσιο τρόπο ύπαρξης μας και η εμπιστοσύνη σ'αυτόν είναι μια κίνηση σύμφωνη με το Τάο. Αυτό θέλει να μας πει και η παρακάτω ιστορία του Τσουάνγκ Τσε:
Όταν ο Κουμφούκιος θαυμαζε τους καταρράκτες του Λυ-λιανγκ, είδε έναν ηλικιωμένο άνθρωπο να βουτά στο νερό. Αμέσως σκέφτηκε πως ο μίζερος αυτός γέρος είχε χάσει την ισορροπία του ή, στη χειρότερη περίπτωση, αποζητούσε το θάνατο. Έστειλε λοιπόν μερικούς από τους μαθητές του να πέσουν στα νερά και να σώσουν τον ηλικιωμένο, όταν ξαφνικά αντίκρισε το γέροντα να βγαίνει από το νερό και να βαδίζιε στην όχθη τραγουδώντας!
- "Στην αρχή νόμιζα πως ήσουν πνεύμα" του είπε ο Κουμφούκιος. "Όμως τώρα βλέπω πως είσαι άνθρωπος. Πες μου, σε παρακαλώ, έχεις κάποια ειδική μέθοδο για να κολυμπάς έτσι μέσα στο νερό;"
- "Όχι δεν έχω μέθοδο" είπε ο γέρος. "Άρχισα με την συνήθεια, μεγάλωσα, και έγινε η φύση μου, ολοκληρώθηκα, και είναι η μοίρα μου. Βουτάω στη δίνη, και η ορμή του νερού με βγάζει στην επιφάνεια. Ακολουθώ την φορά του νερού, δεν κάνω τίποτα εγώ ο ίδιος.
Έτσι κολυμπώ.
" - "Τι εννοείς σαν λες: άρχισα με την συνήθεια, μεγάλωσα, και έγινε η φύση μου, ολοκληρώθηκα, και είναι η μοίρα μου;"
-
"Γεννήθηκα σε τούτους τους λόφους και αισθάνομαι άνετα εδώ. Αυτό είναι η συνήθεια. Μεγάλωσα μέσα στο νερό και αισθάνομαι άνετα μέσα στο νερό. Αυτό έγινε η φύση μου. Δεν ξέρω πως έγινα όπως έγινα και γιατί κάνω ότι κάνω. Αυτή είναι η μοίρα μου."


10. Μέσα στον Κόσμο

Ξυπόλητος και γυμνόστηθος, αναμειγνύομαι με τους ανθρώπους του κόσμου. Τα ρούχα μου είναι κουρελιασμένα και σκονισμένα, εγώ όμως μακάριος όσο ποτέ. Δεν χρησιμοποιώ καμιά μαγεία για να επεκτείνω την ζωή μου. Τώρα, εδώ μπροστά μου, τα νεκρά δέντρα γίνονται ζωντανά.



Σχόλιο:
Γνωρίζοντας ότι όλα τα στοιχεία του σύμπαντος μεταβάλλονται και πορευόμενος γαλήνια και λιτά μέσα στον κόσμο, συναντά όμοιους του.
Το Τάο Τε Τσίνγκ αναφέρει: "γι'αυτό οι συνετοί αγκαλιάζουν το ένα (Τάο), δίνοντας παράδειγμα σε όλους. Δίχως να προβάλλονται, συνεχίζουν να
λάμπουν. Δίχως να δικαιολογούνται, ξεχωρίζουν. Δίχως να καμαρώνουν, δέχονται την αναγνώριση. Δίχως να καυχώνται, στέκουν πάντα ακλόνητοι. Δεν φιλονικούν, και κανένας δεν τα βάζει μαζί τους. Γι'αυτό οι αρχαίοι έλεγαν υποχώρα και νίκα. Πρόκειται μήπως για κενό ρητό; Να είσαι πραγματικά ολάκερος, και όλα θα έρθουν σε σένα
"
Γράφει ο Λάο Τσε: "Άδειασε από κάθετι τον εαυτό σου. Άσε το μυαλό να γαληνέψει ειρηνικά. Τα μύρια όντα υψώνονται και πέφτουν, ενώ ο εαυτός σου παρακολουθεί το γυρισμό ους. Αναπτύσσονται και ανθούν, και ύστερα στην πηγή ξαναγυρνούν. Την
επιστροφή στην πηγή χαρακτηρίζει ηρεμία που είναι ο τρόπος της Φύσης. Ο τρόπος της Φύσης δεν αλλάζει. Η γνώση της σταθερότητας είναι διορατικότητα. Η άγνοια της σταθερότητας φέρνει συμφορά. Η γνώση της σταθερότητας κρατά το μυαλό ανοιχτό. Με ανοιχτό μυαλό θα είσαι ανοιχτόκαρδος. Όντας ανοιχτόκαρδος, το φέρσιμο σου θα είνα αρχοντικό.
Όντας αρχοντικός, θα πλησιάζεις το θεϊκό. Όντας θεϊκός, γίνεσαι ένα με το Τάο. Η ενότητα με το Τάο είναι αιώνια. Και ενώ το σώμα πεθαίνει, το Τάο δεν χάνεται ποτέ.
"

Βιβλιογραφία:
-Β.Σ. Ραχουλά, Τι δίδαξε ο Βούδας
- Δείχνοντας τη Σελήνη
- Κάλτενμαρκ Μ., Ο Λάο Τσε και ο Ταοϊσμός
- Κούπερ Τ., Λεξικό παραδοσιακών συμβόλων
- Λάο Τσε, Τάο Τε Κίνγκ
- Λίου Ι Μινγκ, Η Αφύπνιση του Τάο
- Ντεσιμαρού Τ., Η Άσκηση Ζεν
- Συλλογικό, Δρόμοι της Γνώσης
- Τσουάνγκ Τσε, Τσουάνγκ Τσου
- Watts A. W., Ο Δρόμος του Ζεν
- Reps P. & Senzaki N., Zen Flesh, Zen Bones: A Collection of Zen and Pre-Zen Writings

Πέμπτη 4 Ιουνίου 2009

Αναζητώντας το Φως - Ο εσωτερικός δρόμος

Ο τελευταίος δρόμος στην αναζήτηση του φωτός είναι η κάθοδος στην εσωτερική μας κρύπτη. Είναι ο εσωτερικός δρόμος προς την αληθινή γνώση, προς το Φως. Είναι ο ανθρωπισμός. Αφού δεν μπορούμε να αγγίξουμε τους γαλαξίες, ας κάνουμε τομή στον εαυτό μας. Ας δούμε το Σύμπαν μέσα στον ίδιο τον εαυτό μας. Ανεβάζοντας την συνείδηση του εαυτού μας προσεγγίζουμε προς το Φως, ταυτιζόμενοι με την κοσμική συνείδηση του Θεού της καρδιάς μας. Η σοφία και η γνώση είναι μέσα μας, εγχαραγμένες στα κύτταρά μας από τον ίδιο τον Θεό. Ο δρόμος αυτός μας ξεστρατίζει από τον δρόμο της λογικής και μας οδηγεί στο σωτήριο δρόμο της πίστης. Και η πίστη είναι η μεταφυσική αναγωγή της ψυχής του ανθρώπου στο άγνωστο. Και ο άνθρωπος, αφού πρώτα πίστεψε στην πίστη, πέρασε μετά στην Πίστη προς τον Θεό. Και η Πίστη σώζει. Γιατί η πίστη πλησιάζει το Θείο πρόσωπο με πρόσωπο, ενώ η γνώση ψηλαφίζει μόνο τούτο, στην τραγική του απουσία.

Είναι ο δρόμος του «ένδον συνάπτειν» του «γνώθι σ’ αυτόν», ο δρόμος της αναζήτησης του εσωτερικού Διδασκάλου. Ο δρόμος της αναζήτησης του εν ημίν Θεού. «Ιδού γαρ η Βασιλεία του Θεού εντός υμών εστίν». Η φανέρωση του Θεού είναι μια εσωτερική υπόθεση. Μια εσωτερική εμπειρία. Με την πίστη, την αγάπη, την άσκηση, την αγαθοεργία, την εξομολόγηση, τον καθαρμό, την νηστεία. Με την θυσία και την υπέρβαση, μπορεί να φτάσει κανείς κοντά στο Θεό. Το Υπέρτατο Φως που δεν είναι απλή γνώση. Αλλά μια Γνώση με την ευρύτερη σημασία της λέξεως. Η απλή γνώση δεν οδηγεί στο Θεό. Γιατί η απλή γνώση σημαίνει κατάκτηση του αντικειμένου από εμάς το ανθρώπινο υποκείμενο. Όμως ο Θεός δεν είναι δυνατόν να καταστεί αντικείμενο του ασήμαντου εαυτού μας. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να συλλάβει εποπτικά τον Θεό. Η πίστη δεν στηρίζεται στη λογική. Η πίστη δεν έχει ανάγκη ούτε από λογικές αποδείξεις, ούτε από θαύματα. Αν ο Ιησούς έκανε θαύματα τα έκανε από αγάπη, όχι για να πείσει. Η πίστη είναι η όραση της ψυχής. Γεννιέται από την εμπειρία του εγκόσμιου πόνου και το αδιέξοδο του Λογικού.



Τον Θεό μπορούμε μονάχα να τον πλησιάσουμε και διατρέχοντας ανοδικά τους διάφορους βαθμούς της εκπορευτικής διαδικασίας να ενωθούμε μυστικά, εσωτερικά με Αυτόν. Να διαλυθούμε μέσα σ’ Αυτόν, συνειδητοποιώντας την ενότητα μας με το Απόλυτο. Δεν θα δούμε τον Θεό φανερωμένο. Η Θεοφάνεια είναι αδύνατη για τον άνθρωπο. Θα νιώσουμε τον Θεό μέσα μας, μυστικά, υπερβαίνοντας τον εαυτό μας, θυσιάζοντας τον εαυτό μας, μέσα από τον πόνο και την αγάπη, ανεβαίνοντας τον προσωπικό μας Γολγοθά.

Αλλά ακόμη και η καταφατική Θεολογία, που δίνει ιδιότητες και ονόματα στο Θεό : «Άπειρος», «Πάνσοφος», «Πανάγαθος», «πανταχού παρών», «αιώνιος» κλπ, αμφισβητείται από την Αποφατική Θεολογία, στην οποία μας εισάγει ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, στο πόνημά του «Μυστική Θεολογία». Ο Θεός, λέει ο Διονύσιος, δεν φανερώνεται ανοιχτά, ούτε ορίζεται. Ο Θεός δεν έχει θετικά γνωρίσματα. Ο Θεός είναι Αγνωσία. Είναι ανεξιχνίαστος, ανερμήνευτος, ανεξερεύνητος γιατί ο Θεός κατοικεί εκεί, όπου δε φτάνει η γνώση μας και η νόηση μας. Η πνευματική μας ανάβαση μας αποκαλύπτει όλο και πιο φανερά την απόλυτη αγνωσία της θείας φύσεως. Ο Θεός παραμένει από την φύση του άγνωστος. Το βάθος των πραγμάτων, μας είναι άγνωστο. Η έννοια της Αγίας Τριάδος αυτό νοεί. Ότι ο Θεός δεν είναι ούτε Ένα, ούτε πολλαπλότητα, αλλά ότι υπερβαίνει αυτή την αντινομία, όντας άγνωστος ως προς την Ουσία του.

Η γνώση δεν καταλήγει στον Θεό, αλλά μόνο στην έκσταση, στη μυστική ένωση, την θέωση, δηλαδή την πνευματική εξύψωση σε πραγματικότητες που υπερβαίνουν την νόηση. Οι αντινομίες είναι η Αλήθεια. Λέγει ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης : «Λέμε λοιπόν ότι η των πάντων Αιτία, που όλα τα υπερβαίνει, ούτε ουσία είναι, ούτε χωρίς ζωή, ούτε χωρίς λόγο, ούτε χωρίς νου, ούτε σώμα είναι, ούτε έχει σχήμα, ή μορφή ή ποιότητα ή ποσότητα ή όγκο, ούτε βρίσκεται σε ορισμένο τόπο, ούτε βλέπεται, ούτε έρχεται σε επαφή, ούτε αισθάνεται , ούτε γίνεται αισθητή, ούτε συγχύζεται, ούτε ταράζεται, ούτε ενοχλείται από υλικά πάθη, ούτε από αδυναμία υπόκειται σε πάθη των αισθήσεων, ούτε έχει ανάγκη από φως, ούτε παθαίνει αλλοίωση ή φθορά, ή μερισμό, ή στέρηση, ή ροή, ούτε τίποτε άλλο απ’ όσα παθαίνουν τα αισθητά, ούτε είναι τίποτε από αυτά. …»



«Και ανερχόμενοι λέμε ότι οι εκ των πάντων Αιτία ούτε ψυχή είναι, ούτε νους, ούτε έχει φαντασία ή γνώμη ή λόγο ή νόηση, ούτε είναι λόγος, ούτε είναι νόηση, ούτε λέγεται, ούτε νοείται, ούτε είναι αριθμός ή τάξη ή μέγεθος ή σμικρότητα ή ισότητα ή ανισότητα ή ομοιότητα ή ανομοιότητα, ούτε στέκεται, ούτε κινείται, ούτε ησυχάζει, ούτε έχει δύναμη, ούτε είναι δύναμη, ούτε είναι φως, ούτε ζει, ούτε είναι ζωή, ούτε είναι ουσία, ούτε είναι αιώνας, ούτε είναι χρόνος, ούτε νοητικά μπορεί να έχει κανείς επαφή μαζί της, ούτε είναι επιστήμη, ούτε είναι αλήθεια, ούτε είναι βασιλεία, ούτε είναι σοφία, ούτε είναι ένα ή ενότητα ή θεότητα ή αγαθότητα, ούτε είναι πνεύμα, όπως εμείς ξέρουμε, ούτε υιότητα, ούτε πατρότητα, ούτε τίποτα άλλο από όσα αφορούν εμάς ή κάποιο άλλο από τα γνωστά όντα, ούτε ανήκει στα μη όντα αλλά ούτε και στα όντα και ούτε τα όντα γνωρίζουν τι είναι αυτή, ούτε αυτή γνωρίζει με τη γνώση τι είναι τα όντα, ούτε υπάρχει λόγος γι’ αυτήν, ούτε όνομα, ούτε γνώση, ούτε είναι σκοτάδι, ούτε είναι φως, ούτε πλάνη, ούτε αλήθεια, ούτε μπορεί καθόλου να οριστεί με την κατάφαση ή την αφαίρεση, αλλά και όταν τα προερχόμενα από αυτήν προσθέτουμε ή αφαιρούμε, σ’ αυτήν ούτε προσθέτουμε ούτε αφαιρούμε τίποτε.

Επειδή η τέλεια και ενιαία Αιτία των πάντων, ξεπερνά κάθε ορισμό και κάθε πρόθεση και ξεπερνά κάθε αφαίρεση η υπεροχή Εκείνου που απλά έχει αποδεσμευτεί από όλα και που τα πάντα υπερβαίνει …»

Και επικυρώνει ο θείος Χρυσόστομος :
«Μανίας εσχάτης φιλονικείν ειδέναι τι την ουσίαν εστίν ο Θεός … αυτόν τον ανέκφραστον, τον απειρινόητον Θεόν, τον αόρατον, το ακατάληπτον… τον ανεξιχνίαστον αγγέλοις, τον αθέατον τοις Σεραφείμ, τον ακατανόητον τοις Χερουβείμ…»

Κι εδώ αδιέξοδο. Το ακατανόητο. Που όπως μας είπε ο Οδυσσέας Ελύτης, είναι «τόσο εύλογο» .

Αλλοίμονο αν ο Θεός φανερωνόταν μπροστά στον άνθρωπο ! Ο άνθρωπος δεν θα υπήρχε πια ! Γιατί θα εστερείτο της βασικής ιδιότητάς του : Της ελευθερίας του. Θα ήταν ένα έντρομο ον, εξαναγκασμένο από συντριπτικό εξωτερικό κύρος να τηρεί τους κανόνες. Θα ήταν το τέλος του ανθρώπου. Η πορεία του ανθρώπου είναι η πορεία ενός ελευθέρου είδους, με συνειδητότητα της υπάρξεως του, που πορεύεται προς τον Ήλιο. Η πορεία του ανθρώπου είναι μια ατέρμονη πορεία προς τον Ήλιο. Αυτόν δε θα τον φτάσει ποτέ, γιατί τότε θα έφθανε στα όρια, στον αληθινό θάνατο. Ο άνθρωπος θα πλησιάσει μόνο τις ακτίνες του. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να γνωρίσει το αιώνιο Φως, δηλαδή τον Θεό, μέσω λογικής εξηγήσεως, πρέπει να συντονιστεί μαζί Του. Να βρεθεί σε συμπαθητική θέση με το ενιαίο της φύσεως. Όλα τα μέλη του σώματός μας λέει ο Leibnintz, όλα τα κύτταρά μας, όλα τα πράγματα του Σύμπαντος Κόσμου, μοιάζουν να λειτουργούν ανεξάρτητα, κι όμως εξυπηρετούν έναν κοινό σκοπό, την ευρύτερη αρμονία του Κοσμικού, που την ονομάζει «προκαθορισμένη αρμονία».

Το συμπέρασμα είναι, ότι το «Αιώνιο Φως» είναι ασύλληπτο. Ότι η προμηθεϊκή εργασία που ξεκίνησε ο άνθρωπος, για να κατακτήσει το Απόλυτο Φως, δεν μπορεί να φτάσει μέχρι την αναίρεση του ανθρώπου και μέχρι τον ουσιαστικό του θάνατο, που θα επιφέρει η πλήρη κατάκτηση του Φωτός. Ο άνθρωπος θα βαδίζει αιώνια την ανοδική του πορεία, φωτιζόμενος όλο και με περισσότερες ακτίνες. Ποτέ με όλο το Φως. Για την πορεία αυτή μας μίλησαν οι Μύστες, οι Προφήτες, οι Σοφοί. Μας είπαν, ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να κινηθεί προς το Φως μαζί με την ύλη, με το σώμα του, με την λάσπη του.

Ο Θεός δεν γνωρίζεται και πολύ περισσότερο δεν κατακτάται, αλλά νιώθεται. Με την απαλλαγή από τα υλικά δεσμά. Με την εσωτερική στέγαση, τη νηστεία, την προσευχή, την άσκηση, την αγαθοεργία, την ταπείνωση, την αυταπάρνηση, την μετάνοια, την αγιότητα, την υπέρβαση, την εκμηδένιση του ατομικισμού, με την αγάπη, με την θυσία, βήμα προς βήμα, μέχρι την σωτηρία και την λύτρωση. Γιατί ο άνθρωπος δεν είναι αυτογενής δημιουργία. Είναι τμήμα του ίδιου του Είναι. Ο άνθρωπος είναι εκδήλωση του Θείου. Μέσα όμως στον άνθρωπο ο Θεός συνειδητοποιεί τον εαυτό του. Ο δε άνθρωπος συνειδητοποιεί, ότι υπάρχει ένα αίτιο, το οποίο υπερβαίνει τη δική του θέληση και ισχύ. Ο Θεός υπάρχει μέσα στον εαυτό μας κι εμείς όλοι είμαστε ένα συνειδητό μέλος του εαυτού Του.


Ως επίλογο των τριών άρθρων πάνω στην αναζήτηση του φωτός παραθέτω αποσπάσματα από τον τελευταίο απολογισμό της ζωής και του έργου του μεγάλου Έλληνα φιλόσοφου και μύστη του Νίκου Καζαντζάκη :

«Τότε ξαφνικά, έγινε μέσα μου ένα μεγάλο φως : Η μετουσίωση της ύλης σε πνεύμα … Τώρα έβλεπα καθαρά την πορεία του Αόρατου και ξαφνικά ήξερα ποιο ήταν το χρέος μου : να δουλεύω αρμονικά μαζί με αυτόν τον Πολεμιστή – να μετουσιώνω, ακόμα και εγώ, με τις μικρές μου δυνάμεις, την ύλη σε πνεύμα, γιατί μονάχα έτσι θα μπορούσα να προσπαθήσω να φτάσω στον ανώτατο σκοπό του ανθρώπου, την εναρμόνιση με το Σύμπαν.

Το ‘νιωσα κατάβαθα και ήμουν ελεύθερος. Δεν άλλαξα τον κόσμο, αυτό δεν μπορούσα να το κάνω, αλλά άλλαξα την σκοπιά από την οποία κοίταζα τον κόσμο… Βασικός μου αγώνας και πηγή κάθε μου χαράς και κάθε μου λύπης στάθηκε η αδιάκοπη και ανελέητη μάχη που γινόταν μέσα μου ανάμεσα στη σάρκα και στο πνεύμα. Μέσα μου υπάρχουν οι πιο αρχαίες , πανανθρώπινες, σκοτεινές και φωτεινές δυνάμεις και το πνεύμα μου είναι το πεδίο που συγκρούονταν και μάχονταν οι δυο αυτές στρατιές … Τούτη η αρμονία που δεν είναι διόλου παθητική αλλά μια αδιάκοπα ανανεούμενη συμφιλίωση και συνεργασία με αντιμαχόμενες δυνάμεις, στάθηκε για μένα η ελευθερία μου και η σωτηρία μου.

Ο αγώνας αυτός εβάστηξε πολλά χρόνια. Δοκίμασα πολλούς διαφορετικούς δρόμους για να φτάσω στη λύτρωσή μου : τον δρόμο της αγάπης, της επιστημονικής περιέργειας, της φιλοσοφικής έρευνας, της κοινωνικής αναγέννησης… Τέλος, μια νύχτα εσκίρτησα με μεγάλη χαρά, γιατί είχα δει το κόκκινο νήμα που είχε αφήσει πίσω του καθώς ανέβαινε – μέσα μας και σ’ όλο στο Σύμπαν – ένας κάποιος Πολεμιστής. Είδα καθαρά της ματωμένες πατημασιές του να ανεβαίνουν από την ανόργανη ύλη στη ζωή και από τη ζωή στο πνεύμα ».

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...