Κυριακή 12 Απριλίου 2009

Η Ανάσταση του Λαζάρου!


Στον Χριστιανισμό η ανάσταση του Λαζάρου είναι ένα γεγονός που έχει εξαιρετικά μεγάλη σημασία. Συνδέεται μυστηριωδώς με την Ανάσταση του Κυρίου μας και παίζει, ως προς αυτή, το ρόλο μιας έμπρακτης προφητείας. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Λάζαρος μας παρουσιάζεται στο κατώφλι της Μ. Εβδομάδας αναστημένος, ως προάγγελος της νίκης του Χριστού επί του θανάτου, όπως ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, παραμονές των Θεοφανείων, προανήγγειλε τον Επιφανέντα Χριστό.

Πέρα όμως από τον πρωταρχικό αυτό χαρακτήρα της, η ανάσταση του Λαζάρου έχει και κάποιες δευτερεύουσες πτυχές. Η ανάσταση του Λαζάρου αναγγέλλει την ανάσταση των νεκρών η οποία έρχεται ως συνέπεια της Αναστάσεως του Κυρίου: «Λάζαρον τεθνεώτα τετραήμερον ανέστησας εξ Άδου, Χριστέ, προ του σου θανάτου διασείσας του θανάτου το κράτος και δι’ ενός προσφιλούς την πάντων ανθρώπων προμηνύων εκ φθοράς ελευθερίαν». Το Σάββατο του Λαζάρου είναι, κατά κάποιο τρόπο, η εορτή όλων των νεκρών. Μας δίνει την ευκαιρία να επιβεβαιώσουμε και να συγκεκριμενοποιήσουμε την πίστη μας στην Ανάσταση. Η ανάσταση του Λαζάρου είναι μια θαυμάσια επεξήγηση του χριστολογικού δόγματος. Μας δείχνει πώς, στο πρόσωπο του Ιησού, η θεία και η ανθρώπινη φύση ενώνονται χωρίς να συγχέονται: «Ανάστασις και ζωή των ανθρώπων υπάρχων, Χριστέ, εν τω μνήματι Λαζάρου επέστης, πιστούμενος ημίν τας δύο ουσίας σου». Τέλος, η ανάσταση του Λαζάρου παρακινεί τον αμαρτωλό να ελπίζει ότι, ακόμη και αν είναι πνευματικά νεκρός, μπορεί να ξαναζήσει: « Καμέ, φιλάνθρωπε, νεκρόν τοις πάθεσιν, ως συμπαθής εξανάστησον, δέομαι». Είναι κάποιες φορές που μια τέτοια πνευματική ανάσταση φαίνεται εξίσου αδύνατη όπως και η ανάσταση του Λαζάρου: « Κύριε, ήδη όζει, τεταρταίος γαρ εστί». Όλα όμως είναι δυνατά για τον Ιησού, από το να μεταστρέψει τον πιο σκληρόκαρδο αμαρτωλό μέχρι να αναστήσει ένα νεκρό: « Λέγει ο Ιησούς, άρατε τον λίθον…».

Η ανάσταση του Λαζάρου γινόταν στην Ελληνιστική Αίγυπτο ως μία έκδοση του Μυστηρίου της Ανάστασης που γινόταν στα Ελευσίνια Μυστήρια. Η διαφορά είναι πως οι Ελληνες δεχόταν την Μετανσάρκωση αλλά οι Αιγύπτιοι μόνο μία ζωή, και έτσι διαφοροποιήθηκαν στην ερμηνεία της Ανάστασης και προώθησαν τα μυστήρια του Λαζάρου όπου ο Λάζαρος είναι η Αιγυπτιακή μούμια! Εκτός τούτου, καθώς το αντικείμενο είναι Αιγυπτιακό, είναι πιθανόν ότι το όνομα προέρχεται από τα Αιγυπτιακά.Εάν συμβαίνει αυτό, Λαζ (ισοδυναμο με το Ras) σημαίνει εγείρομαι, ενώ αρού είναι η μούμια. Και με το Ελληνικό σίγμα (ς) έχουμε Λάζαρος. Υπάρχει και μία δεύτερη άποψη: Λας=λίθος-ύλη, άρω=σηκώνομαι Στην πορεία της εξανθρωπίσεως του μύθου, η τυπική αναπαράσταση της ανάστασης που υπήρχε στους τάφους της Ρώμης και της Αιγύπτου, γίνεται η ιστορία του Λαζάρου, που αναστήθηκε εκ νεκρών

Οι τιμημένοι νεκροί, οι οποίοι ανασταίνονται ως οπαδοί του 'Ωρου-Μακερού, του Λόγου της Αληθείας. Ma-Kheru είναι ο όρος που αποδίδεται πάντοτε στους πιστούς εκείνους οι οποίοι εκέρδισαν το στέμμα της ζωής και το φορούν στη γιορτή που ονομάζεται "Ελθετε προς εμέ" - μία πρόσκληση από τον 'Ωρο, τον Δικαιωτή, προς εκείνους που είναι οι "Ευλογημένοι του πατέρα του, του 'Οσιρι" - εκείνοι που, έχοντας κάνει τον Λόγο της Αληθείας νόμο της ζωής τους, έγιναν οι δικαιωμένοι - οι χρηστοί, πάνω στη Γη.

Στη Λέσβο, τη Θράκη, τη Σκύρο, την Κρήτη, την Κύπρο κ.α. υπάρχουν έθιμα που αναπαριστούν την ανάσταση του Λαζάρου, συνδεμένα με την πάλη ανάμεσα στο Χειμώνα και την Άνοιξη.
Στους Ρωμαίους συναντάμε τη θεά Φλώρα(ή Χλωρίδα). Η θεά της Άνοιξης έκανε τα λουλούδια να ανθίζουν και τους αγρούς να καρποφορούν. Στην αρχή του Μαΐου διοργάνωναν τα Φλωράλια, γιορτή προς τιμήν της Θεάς, που χάριζε στους ανθρώπους και στη φύση την άνθηση, την νιότη και τον έρωτα.

Στους Φινλανδούς υπήρχε ένα θεϊκό ζευγάρι ο Ράουμ και η Ούκκο που κάθε χρόνο την άνοιξη γιόρταζαν τον ιερό τους γάμο, μετά από τον οποίο καρποφορούσαν οι αγροί. Το χειμώνα οι σκοτεινές δυνάμεις τους χώριζαν και την άνοιξη έσμιγαν ξανά.

Στην αρχαία Ελλάδα η εναλλαγή των εποχών του χρόνου σχετιζόταν με τον μύθο της αρπαγής της Περσεφόνης. Ο Άδης έκλεψε την Περσεφόνη για να την κάνει σύζυγό του. Η Δήμητρα όμως μαράζωνε από την θλίψη της και έψαχνε παντού την κόρη της, μαζί της όμως μαράζωνε και η φύση, πενθούσε μαζί της. Όταν κατάλαβε ότι η Περσεφόνη είναι στον Άδη την διεκδίκησε, όμως ο Άδης δεν ήταν διατεθειμένος να την αφήσει. Έτσι ο Δίας αποφάσισε η Περσεφόνη μισό χρόνο να μένει με τον Άδη στον κάτω κόσμο(Φθινόπωρο – Χειμώνας) και μισό χρόνο να επιστρέφει στη μητέρα της στον επάνω κόσμο(Άνοιξη – Καλοκαίρι).

Βλέπουμε δηλαδή ότι πολλοί μύθοι της Άνοιξης σχετίζονται με τον θάνατο και την ανάσταση κάποιου θεού, γεγονός που συμβολίζει τον ερχομό της Άνοιξης που σηματοδοτεί η εαρινή ισημερία. Συμβολισμός που σχετίζεται με την εναλλαγή των εποχών, τον θάνατο και την αναγέννηση της φύσης.

Όπως η φύση «κοιμάται» κατά την διάρκεια του χειμώνα και αναγγενάται την άνοιξη έτσι και ο πνευματικός μας εαυτός, αυτός ο ιερός εσώτερος εαυτός μας πέφτει σε λίθη, σταυρώνεται στην ύλη και τα πάθη του φυσικού μας σώματος που ικανοποιούνται με τις 5 αισθήσεις μας. Χρειάζεται λοιπόν να θυμηθούμε την ύπαρξη αυτού του άλλου μας εαυτού, και να προσπαθήσουμε να τον αναγεννήσουμε όπως ξαναζωντανεύει η φύση την Άνοιξη, αναστένεται ο Λάζαρος, ανεβαίνει στον επάνω κόσμο η Περσεφώνη. Και αυτό μπορεί να γίνει με την συνειδοτοποίηση των συναισθημάτων μας, την επίγνωση αυτών την στιγμή που γεννιούνται και τον λόγο γέννησής τους, την κρίση των πράξεων μας κάθε στιγμή και βέβαια με την προσπάθεια μας να έρθουμε σε επαφή με αυτόν το Ιερό Φίλο που ανέφερε η Χριστίνα με Προσευχή και Διαλογισμό!

1 σχόλιο:

Katerina είπε...

ο Λάζαρος τελικά ως θνητός πεθαίνει. Ο λυτρωτικός Λογος μένει.

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...